Monthly Archives

april 2015

Heldinnen & Other Animals

Heldin Elja Daae

22 april 2015

Elke dag bloggen

Heldin Elja Daae blogt elke dag. Al ruim drie jaar.

En hoe!

Ongeveer een jaar nu lees ik haar blog met veel plezier. Elke dag.

Ik denk haar inmiddels goed te kennen, zij het niet IRL.

Elja is een deel van mijn leven geworden.

heldin Elja Daae

Elja Daae

 

’Gewoon’

Wat kan die meid schrijven.

’Gewoon’ over van alles.

Over wat haar zoal bezig houdt. Over haar vak. Ze is expert op het gebied van social media, bloggen, webinars, enz. Over haar leven als werkende moeder met drie kinderen. Haar leven als ex-expat. Soms ook over alledaagse dingetjes.

Nu ik dit zo opsom klinkt het nogal triviaal. Maar dat is het allesbehalve. Niet voor niets heb ik het woord ’gewoon’ tussen aanhalingstekens gezet.

Niets wat ze schrijft is gewoon. Gewoon omdat ze niet gewoon is.

Over de gewoonste dingen denkt ze na. Via haar blog posts deelt ze haar gedachten met mij en zet ze me aan het denken.

Ze raakt me. Elke post opnieuw.

Zo herkenbaar

Waarom ze me raakt? Moeilijk onder woorden te brengen. Misschien omdat het zo herkenbaar is wat zij schrijft. Tenminste voor mij.

aha-erlebnis

Herkenbaar als een aha-erlebnis.

Soms weemoedig herkenbaar: een ach-ja-belevenis.

Soms verrassend herkenbaar: hé, dat heb ik ook meegemaakt, maar Elja geeft er dan een draai aan, die ik zelf niet zou kunnen bedenken.

Soms stimulerend herkenbaar: ja, daar worstel ik ook mee en Elja kan me dan een duw geven in de goede richting.

Die herkenbaarheid geeft mij een veilig en comfortabel gevoel. Ik ben niet alleen op de wereld. Er zijn anderen, die (ongeveer) hetzelfde denken. Niet alleen inhoudelijk hetzelfde, maar ook procesmatig. Voor mij voelt Elja’s denktrant, haar manier van redeneren, vertrouwt. De logica waarmee ze haar posts opbouwt kan ik moeiteloos volgen.

Het leest zo lekker

Elja’s blog leest ook ’gewoon’ heel lekker.

In haar blog post van afgelopen maandag 20 april jl. schrijft ze over hoe ze dat doet, elke dag bloggen

„Zo doe je dat bloggen: een korte bloghandleiding volgens Elja” heet dat blog en daarin zegt ze:

„Ik ben meer waarde gaan hechten aan de vorm, de metrische vorm, het ritme, de opbouw. Ik wil dat het lekker leest, dat het mijn toon en mijn kadans heeft en dat het net als bij een muziekstuk blijft hangen nadat je de laatste noot leest.”

Dat bedoel ik dus. Beter kan ik het niet verwoorden. Daarom lezen die stukken van Elja ’gewoon’ heel lekker.

Met rode oortjes

rodeoren

Haar blog post over bloggen las ik met rode oortjes.

De titel alleen al maakte me gretig om de inhoud tot me te nemen.

Want ja, dat wil ik ook. Elke dag bloggen. Maar hoe doe je dat dan? Hoe doet mijn heldin Elja dat dan?

En daar was het weer: de herkenbaarheid.

„Ik begin gewoon te typen wat in mijn hoofd opkomt”

schrijft ze.

Dat doe ik ook.

Wat er in mijn hoofd opkomt

my blog

Natuurlijk komt er niet zomaar even iets in mijn hoofd op. Voor ik ’gewoon’ ga typen is het al een tijdje aan het borrelen. Iets heeft mij getriggerd om bepaalde gedachten aan het papier toe te vertrouwen.

Niet letterlijk op papier hoor. Ik mag dan 50plus zijn, het handmatig schrijven ben ik nagenoeg verleerd. Schrijven doe ik tegenwoordig via een toetsenbord, het boodschappenlijstje incluis.

Als ik geen trigger heb, dan komt er niets.

Net als bij Elja word ik vaak getriggerd door iets dat ik lees.

Een artikel in de krant. Een zin of zelfs een enkel woord. Een bepaald woord kan lang bij me blijven. Ik krijg er een relatie mee.

Het woord ‘triggeren’

Naar aanleiding van de post van Elja bleef het woord triggeren steeds de kop opsteken in mijn hoofd. Het is geen bijzonder mooi woord en bovendien een anglicisme (googelen leerde mij dat ’triggeren’ niet voorkomt in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie noch in de spellingwoordenlijst van Open Taal).

Toch is het een woord waar ik sinds ik blog een band mee heb opgebouwd. Omdat het gevoelsmatig dicht in de buurt komt van die eerste aanzet tot bloggen. Iets raakt je, de trekker wordt overgehaald. Dat is het startpunt van het proces dat leidt tot een volgende blog post.

Het is een heel proces

Het is een heel proces om te komen tot een post die het publiceren waard is. Ik zou daarvoor zelfs het woord bevalling in de mond willen nemen.

De trigger is er. Ook de woordenstroom is geen probleem. Meestal staat het raamwerk van de post vrij vlot op poten. Gedachten zijn geordend en opgeschreven met een denkbeeldige toehoorster voor ogen.

Maar dan. Finetunen. Schaven. Een extra controle voor de spelling (daar ben ik slecht in). En nog een om de typefouten eruit te halen.

Wat overigens nog geen garantie is voor een foutloos geschreven blog. Helaas.

En dan ook nog goede afbeeldingen vinden

ik bewerk mijn afbeeldingen met PicMonkey

Net als Elja is het vinden van de juiste afbeeldingen ook bij mij een dingetje. Om niet te zeggen een crime. Allereerst probeer ik afbeeldingen te vinden met voldoende pixels voor kolombreed. Daarna bewerk ik ze via PicMonkey. Vervolgens opslaan in downloads, uploaden in WordPress en invoegen op de plaats van bestemming in de post.

Eén foto vind ik niet voldoende. Daarvoor hou ik teveel van afwisseling tussen woord en beeld.

Wel een goede tip van Elja: een voorraadje aanleggen. Dat ga ik ook doen als ik eens een keer wat tijd over heb (nooit dus!).

De tijd vinden

weinig tijd om te bloggen

De factor tijd is cruciaal voor de productie. Helaas komt een post soms niet veel verder dan mijn hoofd. Omdat ik werk en bij inspiratie tijdens het werk geen tijd heb om de outline van een nieuwe blog vast te leggen. Omdat ik andere prioriteiten stel in mijn time management, zoals met manlief op de bank tv kijken i.p.v. boven achter de computer bloggen. Of omdat ik in mijn moestuin moet/wil werken. Of op een terrasje wil zitten met een glaasje wijn. Wil dansen. Naar de sportschool gaan. Of de voorkeur geef aan lekker kletsen met vriendinnen.

Elja maakt daar korte metten mee.

„Ik moet van mezelf iedere dag bloggen en ik wíl ook iedere dag bloggen.”

Dat en het vervolgens dan ook DOEN, daar staat of valt het mee.

Tot slot: goede voornemens

Na het lezen van Elja’s blog voel ik me geïnspireerd. Ik ga mijn blogfrequentie opvoeren. Ik weet het zeker!

Vol goede voornemens pak ik de krant. Want die heb ik ook nog niet gelezen.

Link

Wil je Elja blog over elke dag bloggen zelf lezen:

http://www.eljadaae.nl/zo-doet-ik-dat-bloggen-een-korte-bloghandleiding-volgens-elja/

Persoonlijk & Intiem

Rijksuniversiteit Leiden: mijn universiteitsstad

13 april 2015
Rijksuniversiteit Leiden. Academiegehouw.

kunstgeschiedenis studeerde ik

Vorige week deed mijn dochter met honderden andere eindexamenleerlingen uit het hele land een zogenaamde examentraining in Leiden. Ik zette haar af op de Cleveringaplaats, grenzend aan de Doelensteeg, waar op nr. 16 het foeilelijke Johan Huizingagebouw staat.

Rijksuniversiteit Leiden. Johan Huizingagebouw.

Daarin zetelt de vakgroep Kunstgeschiedenis, het vak dat ik van 1977-1984 studeerde in diezelfde stad Leiden.

Ik heb meegemaakt dat het Johan Huizingagebouw in gebruik werd genomen, hoewel ik mij niet meer herinner of het toen al zo heette.

Ontheemd bracht ik er het laatste jaar van mijn studie door. Gekluisterd aan het kopieerapparaat, waarmee ik mijn scriptie vermenigvuldigde.

copy-paste anno 1983

Het getypte origineel van mijn scriptie was ongeveer 2,5 keer zo dik als de gekopieerde versies. Copy-paste anno 1983 was niet zo eenvoudig. Stel, ergens midden in een hoofdstuk moesten een paar zinnen worden toegevoegd. Dan had je twee opties. Het mooiste was om het hele hoofdstuk over te typen. Maar gaandeweg werd je daar helemaal wanhopig van en kwam optie twee in beeld. Het blad waar tekst bij moest werd in 2-en geknipt en de twee delen werden vervolgens op een nieuw vel papier geplakt, daarbij ruimte latend voor de noodzakelijke extra regels. Het was daarna nog een hele klus om het dubbel zo dikke vel voorzichtig in de typemachine te draaien en de nieuwe tekst precies op de juiste plaats en evenwijdig aan de overige tekst in te typen.

Ik herinner me dat op sommige bladzijden de regels over het papier leken te golven. Niemand die daar een probleem van maakte, want het was een algemeen gebruikte methode.

Dit plak- en knipwerk ramde je vervolgens ook niet ff door het kopieerapparaat heen. Elke bladzij werd afzonderlijk en zorgvuldig op de glasplaat gelegd. Klepje open, klepje dicht, klepje weer open, klepje weer dicht, enz.

Tja, toch wel grappig dat het Johan Huizingagebouw dit soort herinneringen bij me triggert.

Mijn knip-en plak- en kopieerherinneringen roepen geen gevoelens van irritatie op. Integendeel. Ik herbeleef de rust van toen. De aandacht waarmee je kopieerde. Een plastic bekertje met koffie binnen handbereik en af en toe even naar buiten om een sigaretje te roken.

Wel herbeleef ik het gevoel van ontheemding. Ik had geen colleges meer. Werkte eenzaam en alleen stug aan mijn scriptie. Af en toe naar Leiden om de voortgang te bespreken met de begeleidende hoogleraar en om te kopiëren dus. Dat was het zo’n beetje.

Het einde van de studie naderde. Ik zag nieuwe studenten door de gangen lopen, die ik niet kende. Ik hoorde er al niet meer helemaal bij. Daar werd ik triest en weemoedig van.

generatie X

Daarbij kwam dat de vooruitzichten op werk na de studie ook niet erg rooskleurig waren. Ik behoor tenslotte tot de Generatie X, geboren tussen 1956 en 1970.

De samenleving waarmee wij als jongvolwassenen geconfronteerd werden, stemde niet erg vrolijk. Er was een economische crisis van heb ik jou daar aan de gang. Je moest knokken voor een baantje. En doemdenken was in de mode.

Het doemscenario van werkloos worden, hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.

a trip down memory lane

Rijksuniversiteit Leiden. Lipsiusgebouw.

Lipsiusgebouw

Voordat het Johan Huizingagebouw in gebruik werd genomen, samen met al die andere nieuwe gebouwen, zoals het naastgelegen Lipsius en de nieuwe Universiteitsbibliotheek op de Witte Singel, bracht ik mijn studietijd voornamelijk door in statige panden aan het statige Rapenburg.

Rijksuniversiteit Leiden. Universiteitsbibliotheek

Universiteitsbibliotheek in gebruik sinds 1983.

Rapenburg 70 was toen het adres van de Universiteitsbibliotheek. Het Archeologisch Instituut lag een eind verder, richting Museum van Oudheden. Je studeerde in die dagen Kunstgeschiedenis en Archeologie en pas na je Kandidaats koos je een definitieve richting.

Rijksuniversiteit Leiden. Oude universiteitsbibliotheek.

Oude Universiteitsbibliotheek op Rapenburg 70

Aan de kant van het Academiegebouw lag het Prentenkabinet, waar op de zolder een tentoonstelling was ingericht over fotografie en waar colleges werden gegeven temidden van oude fotocamera’s. Grafische technieken leerde ik aan de hand van originele etsen, litho’s en zeefdrukken.

Hoorcolleges volgde ik in het Academiegebouw, het gebouw der gebouwen van Rijksuniversiteit Leiden. De grote collegezaal had de mogelijkheid om dia’s te vertonen en dat was onontbeerlijk bij de colleges Kunstgeschiedenis. Het was dus onze vaste stek.

Rijksuniversiteit Leiden. Academiegehouw.

Het Academiegebouw

Boven de zaal lag de projectiekamer met een groot professioneel dia-apparaat. Regelmatig (zeker een keer per college) liep een van de dia’s vast. Dan rende een student naar boven om het zaakje weer vlot te trekken. In ons jaar was dat meestal regelneef Paul Zeegers. Hij had een vaste plaats aan het einde van een bankenrij.

Het Kunsthistorisch instituut was gevestigd in de Kloksteeg. Op nr. 25 recht tegenover de Pieterskerk. Centraal in het pand lag de statige studiezaal met bibliotheek en rondom galerijen volgestouwd met boeken. Vanaf de galerijen had je een prachtig zicht op de hele zaal.

Tegenwoordig is Kloksteeg 25 een restaurant: Het Prentenkabinet. Historisch is deze naam dus niet juist, want het Prentenkabinet lag aan het Rapenburg.

Rijksuniversiteit Leiden. Kloksteeg 25. Nu restaurant, voorheen Kunsthistorisch Instituut.

Kloksteeg 25. Nu restaurant, vroeger de studiezaal van het Kunsthistorisch Instituut.

ze kenden je bij naam

De boeken stonden niet alleen in de centrale bibliotheek, maar ook in de kamers van de professoren en docenten. Het was wel eng om zo’n kamer (nooit bezigden we het woord kantoor) binnen te moeten als je een bepaald boek nodig had. Meestal stonden de deuren open, dat scheelde. Als de schroom eenmaal was overwonnen, was daar de unieke situatie dat je in die kamer niet alleen boeken aantrof, maar ook de expert op een bepaald vakgebied. Of het nu de vermaarde éminence grise professor Th.H. Lunsingh Scheurleer (hij was de enige die wij nooit bij de voornaam noemden) of onze bijna leeftijdgenoot Chris Rehorst was, ze hadden allemaal tijd voor je. Ze toonden belangstelling. Ze kenden je bij naam.

Zo ontstonden onvergetelijke gesprekken over kunst.

pas op, kijk uit

Soms kan ik me zo opwinden over de plannen om in het onderwijs steeds meer gebruik te gaan maken van computers, ipads en smartphones.

ipads in de klas

Pas op, kijk uit!

Niets kan de bevlogenheid van de leraar vervangen.

Tuurlijk, computers, ipads en smartphones kunnen best hun bijdrage leveren aan goed onderwijs.
Maar wat gun ik de nieuwe generatie leerlingen en studenten de aandacht, tijd en eruditie die mij en mijn generatiegenoten ten deel vielen.

tiendejaars

En wat konden we er lang over doen, over de studie. Wij hadden zelfs een tiendejaars. Deze student was van rijke komaf. Zijn ouders betaalden zijn studie. Van huis uit minderbedeelden kregen een ruime studiebeurs, waarvan 60 procent een schenking was en 40 procent bestond uit een renteloze lening, naar draagkracht in maximaal 15 jaar terug te betalen. Maar die beurs kreeg je natuurlijk niet tot in het oneindige. Zo’n feest was het nu ook weer niet.

Die tiendejaarsstudent was een fantastische kerel. Wij zaten samen in de groep die begin 80-ger jaren op studiereis naar Rome ging (maar liefst drie verplichte buitenlandse reizen maakten toen deel uit van de studie!).

houten spanners voor schoenen

In de chaos van een slaapcoupé met vier studenten, opende hij ’s-ochtends, na een doorwaakte nacht, een bescheiden koffertje met daarin zijn schoenen, die in vorm werden gehouden door krachtige spanners. Het waren donkerrode schoenen met van die kak-kwastjes. Elke ochtend werden ze door hem met zorg gepoetst, dus ook in de trein naar Rome. Tijdens het poetsen hield hij een discours over de beste poetstechnieken, over het enige juiste merk schoensmeer, over de kleur ossenbloed.

Ondertussen reciteerde een andere coupégenoot gedichten uit Les Fleurs du Mal en werden de van de vorige avond overgebleven restjes wijn naar binnen gegoten.

Onvergetelijk!

Gezien & Gelezen Persoonlijk & Intiem

zo maar wat gedachten

7 april 2015

Getriggerd door Late Night

Gisteravond in Late Night interviewde Umberto Tan twee “YouTube-sensaties”: Mert Ugurdiken en Kelvin Boerma. Beiden hebben een zeer succesvol eigen You Tube kanaal. Marokkaan Mert figureert daarin als Mertabi. Hij maakt sketches, die echt heel humoristisch zijn: https://www.youtube.com/user/Realiteittijd.

Kelvin runt TheKelVlog (https://www.youtube.com/user/TheKelvlog) en vormt bovendien samen met Peter de Harder het Youtube filmduo de Cinemates (https://www.youtube.com/user/tc).

Onlangs werd bekend dat mediabedrijf Endemol een online reality serie gaat introduceren over de Cinemates. Het is een initiatief van de nieuwe Nederlandse tak van het wereldwijde merk Endemol Beyond, waarmee de producent zich toelegt op online video.

Zo maar wat gedachten, getriggerd door Cinemates

You Tube sterren nemen een enorme vlucht.

Die Cinemates hebben zelfs een webshop met Cinemates-merchandise.

Zo maar wat gedachten, getrieerd door Cinemates

Ambitie

Als ik zoiets zie, dan wordt ik zoooo ambitieus. Dan zou ik dat ook willen. Een eigen You Tube kanaal met de 50plusmeisjes.

Het zijn allemaal 20-gers die zo’n succesvol kanaal runnen, een enkele 30-ger en 40-ger daargelaten. De 50plusser is in geen velden of wegen te bekennen.

Zou er een markt zijn? Zou je 50plus meisjes -en 50plus jongens for that matter- verslaafd kunnen krijgen aan zo’n medium? Elke dag een videootje kijken. En chagrijnig worden als er geen videootje is, of als je het om de een of andere reden moet missen die dag?

Ik moet dat eens onderzoeken, het online gedrag van 50plussers.

Maar ja ik moet/wil zoveel.

Vooral met mijn website de50plusmeisjes. Meer posten, meer lezers bereiken.

Daarom dacht ik, ik begin maar eens met wat gedachten. Gedachten zoals die bijvoorbeeld bij mij opkomen als ik naar Late Night van Umberto Tan kijk.

Overigens ben ik helemaal niet zo’n fan van Late Night. Toch net te gladjes en te oppervlakkig.

Geef mij Pauw maar

Zo maar wat gedachten getriggerd door Late Night. Maar Pauw is beter.

Zoals hij afgelopen woensdag (1 april 2015) Shabir Burhani (alias Maiwand Al-Afghani) doorprikte. Meesterlijk. Aanleiding was het opheffen van de bankrekening van Burhani, omdat hij meerdere keren op ‘discutabele wijze’ in de publiciteit is gekomen. Wat een gladjanus die Burhani. Heel gedistingeerd sprak Pauw uit wat (hoop ik) een ieder dacht. “We hebben hier een poseur aan tafel”. Hij kwam wellicht een tikkeltje arrogant over, maar volgens mij is dat de façade waarachter hij zijn walging voor dit soort sujetten weet te verbergen.

Maar ik dwaal af. Dat heb je zo met ‘gedachten’. Net als in het actieve leven is het ook in de wereld van de gedachten soms moeilijk om gefocust te blijven. En dat schijnt er als je ouder wordt niet beter op te worden. Mmmm.

Mijn focus moet zijn: meer bloggen. Ik red dat niet met alleen maar doorwrochte stukken. Ik moet mijzelf aanleren makkelijker te kunnen/te durven posten. Dus ook zomaar wat gedachten.

Zo maar wat gedachten voor mijn blog. Met Elja Daae als mijn grote voorbeeld.

Elja Daae mijn grote voorbeeld met haar dagelijkse blogpost

Mijn grote voorbeeld is Elja Daae. Op haar site http://www.eljadaae.nl blogt ze elke dag. Elke dag! Al jarenlang!

Ze blogt over wat haar bezighoudt, zonder commerciële agenda. Altijd heeft ze een ‘boodschap’ die ik wil horen. Dagelijks lees ik haar post en nagenoeg dagelijks weet zij mij even aan het denken te zetten. Zo knap!

De 50plusmeisjes in een nieuw jasje

Ondertussen zit ik niet stil. As we speak laat ik een logo ontwerpen en ben ik op zoek naar een nieuw template (een nieuwe lay out) voor de website.

nieuw logo voor de50plusmeisjes

En, last but not least: ik heb iemand gevonden, die me gaat helpen met het inrichten van die template. En als troubleshooter.

De 50plusmeisjes anno nu, heb ik zelf in elkaar gefrommeld. Met behulp van internetadviezen en tutorials op You Tube. Zo ben ik veel wijzer geworden, dan ik een jaar geleden was. Toen wist ik niets van Fracebook, Twitter, bloggen. Nou ja, ik wist dat het bestond, maar “that was all folks”.

Grenzen

grens

Deze self made woman loopt nu tegen grenzen aan. Net als ik denk dat alles op de website naar behoren draait, vallen er ineens functionaliteiten als ‘archief’ en ‘abonneren’ uit. Hoe dat op te lossen is me een ra ra raadsel. Misschien dat het zou lukken als ik er uren aan zou spenderen. Maar dat wil ik niet. Ik wil posten.

En gelezen worden.

Vandaar deze post met zo maar wat gedachten.

Jammer alleen dat ik van die gedachten om 6.15 uur in de ochtend wakker word, terwijl de wekker op 7 uur staat. Toch maar er uit om mijn hersenspinsels op te schrijven. Doe ik dat niet, dan gaan ze zeker op in de vergetelheid en zonder discipline wordt het natuurlijk nooit wat met die website van me….