Categorie

Gedicht

Dichten. Dat doe ik al zolang. Geïnspireerd word ik door veel. Dan komen ze ineens, die woorden. Ze dansen en voegen zich naar het ritme in mijn hoofd. Mijn hand volgt de beweging van de woorden. Dan staat het ineens zwart op wit. In het schriftje dat ervoor bestemd is of -vaker- op een verdwaald stuk papier, een servetje of een koffiefilterzakje. Overtypen brengt de nodige distantie. Ik wissel, schrap en voeg toe. Tot ik -oh verlossing- op ‘publiceer’ druk en mijn gedicht met paarse kop en op grijze poten de wijde wereld inloopt.

Gedicht Mindstyle & Lifestyle

Paardrijden kan je heel lang blijven doen en je bent nooit uitgeleerd

18 mei 2017

paardrijden: een van mijn twee passies

Ik heb twee passies: dansen en paardrijden.

Weet je wat zo mooi is aan deze sporten? Je kan het tot op hoge leeftijd blijven doen en je bent nooit uitgeleerd.

Over dansen heb ik al vaak geblogd:  Hier en hier en hier en ook hier.

En gevlogd: hier.

Nu is het de beurt aan paardrijden.

paardrijden op Manege Wittebrug

Paardrijden doe ik op Manege Wittebrug in Den Haag. Twee keer in de week rij ik me in het zweet tijdens de dressuurlessen in de binnenbak. Op super goed verzorgde paarden en onder leiding van supergoede instructeurs. Dat is elke keer weer een feestje.

’s Zomers is het groot feest. Dan gaan we om de week maar liefst twee uur naar buiten. De duinen in of naar het strand. Als het erg droog is en de paarden te veel moeten ploeteren door het mulle duinzand zoeken we regelmatig verkoeling in Clingendael.

Soms neem ik een semi-privéles met maximaal drie ruiters. Nog meer dan in de gewone groepsles, word ik dan aangemoedigd om mijn grenzen telkens een stukje te verleggen.

angsthaas te paard

Dat is geen gemakkelijke klus, want ik ben een angsthaas eerste klas. Na bijna twee decennia paardrijles vind ik vooral galopperen vaak nog steeds eng. Zeker als ik op een paard zit dat een beetje onberekenbaar is. Dat bijvoorbeeld af en toe wegschiet, dat hup met een scherpe bocht gewoon ineens naar de andere hoek van de manege vliegt. Daar heeft de jonge ondeugende Waldo nogal eens een handje van.

paardrijden

Buitenrit op de stevige Schwarzwälder Fuchs ‘Waldo’

een paard kan rare bokkensprongen maken

Als een paard rare bokkensprongen maakt, dan moet ik ervoor zorgen dat ik niet ook door de bak vlieg en zand ga happen.

“Niet in paniek raken, niet in een kramp schieten, rustig blijven en alert en adequaat reageren, zoals je geleerd hebt”

Schiet er dan door mijn hoofd.

Dat is niet niks. Ga er maar aanstaan!

in de aap gelogeerd

Niet dat het vaak gebeurt hoor, gelukkig niet. De keren dat ik van een paard viel, zijn op de vingers van één hand te tellen. Als dat gebeurde, hees ik mezelf meteen weer in het zadel. Doe je dat niet, dan ben je pas echt in de aap gelogeerd.

Maar….

  1. ook al gaat het meestal prima
  2. heb ik inmiddels best veel ervaring
  3. weet ik dat de uiterst ervaren instructeurs van Manege Wittebrug mij als ruiter door en door kennen
  4. dat ze me echt niet op een paard zetten, dat te heftig voor me is
  5. aangevuld met nog tientallen andere rationele argumenten…

dan nog steekt die verhipte angst keer op keer de kop op in mijn koppie.

Tuurlijk, je moet altijd op je hoede zijn als je op een paard zit. Het zijn tenslotte vluchtdieren. Ze kunnen schrikken, bokken of zelfs steigeren en op hol slaan.

Tuurlijk moet je geconcentreerd zijn en met hart en hoofd ‘bij je paard’ zijn. Dat is juist een van de allerleukste dingen van paardrijden. Maar soms -niet altijd- wordt dat plezier dus vergald door de angst om de controle over het paard te verliezen.

deze controlefreak moet leren de teugels uit handen te geven

Dat is natuurlijk het onderliggende probleem. Als rechtgeaarde controlefreak ben ik in alle facetten van mijn leven bang om de touwtjes uit handen te geven.

Dat is echt een dingetje. Ik werk er keihard aan om daarvan af te komen.

Paarden zijn heel geschikt om ergens vanaf te komen. Want paarden spiegelen. Ze kopiëren je gedrag of gaan er juist tegenin. Als ik de teugels ofwel de touwtjes te strak houd dan gaat het paard tegenwerken. Die heeft helemaal geen zin in dat getrek in zijn mond. Die wil dat ik lekker meedein met zijn bewegingen, alsof de teugels van elastiek zijn.

Heel vergelijkbaar met het functioneren binnen een gezin; met de manier waarop je om zou moeten gaan met je man,  je kinderen en ook met je vrienden en collega’s. Die willen ook niet beteugeld en gebreideld worden.

en dan galoppeer je ineens in een flow

Net als ieder ander word ik natuurlijk veel gelukkiger als ik een beetje meega met de ‘bewegingen’ van de ander. Soms lukt dat. Dan geven en nemen we in gelijke mate. Dan kom ik samen met die ander in een flow.

Geweldig gevoel, zo’n flow. Zowel in intermenselijke relaties, als in dans en bij het paardrijden.

Ik hoor je denken:

“Nu wordt ze wel erg zweverig.”

Maar zo’n flow is niet zweverig. In tegendeel.

Het is een heel concreet fysiek en mentaal gevoel. Inmiddels herken ik het onmiddellijk. Het geeft aan alles een enorme extra kwaliteit. Aan mijn intermenselijke relaties. Aan het dansen. Aan het paardrijden.

Hoe ik dat steeds beter leer, om in zo’n flow te komen, daar schrijf ik een ander keer verder over.

mijn gedicht en vlog over paardrijden

In deze blog wil ik met jullie nog wel het gedicht delen, dat ik schreef na een weekeindje paardrijden in de Loonse en Drunense Duinen met een aantal collega-ruiters van de Wittebrug.

En onderstaand plak ik ook mijn vlog in, waarin je mij te paard kunt bewonderen en ik het gedicht voor jullie voordraag.

Geniet ervan!

VLOG

GEDICHT

paarden en paardenmensen

paarden, paardenstal
paardenhoofdstel, paardenbenen
getrappel van hoeven
gekraak op het grint

paardenzadel, beugels en sjabrak 

met de teugels in mijn aarzelende knuisten
leun ik lichtjes achterover
verdwijnt de spanning uit mijn lijf

jij snuift en schudt je manen 

langs mijn enigszins
vochtige bovenlip
voel ik verkoeling
van mijn gelaten zucht

paardenlijf, paardendraf
zo machtig
in galop
tegen mijn wangen
voel ik mijn wapperende haren slaan

paardenogen, paardenkont
de zweep om mee te slaan
rust in mijn hand 

paarden, ach die paarden
op de achterhand 

paardenmensen
op mijn hand 

geconcentreerd vieren ze de teugels
laten ze zich gaan

in hun slipstream
volg ik
met gesloten ogen
als het moet

vertrouwen geven
vertrouwen krijgen 

paarden en paardenmensen
wat wens ik mij nog meer 

Gedicht Gezien & Gelezen

Reünie in Museum More met 7 kunsthistorici van het jaar 1977

4 december 2016

reünie in Museum More een warm bad

Vorig weekeinde had ik een reünietje met een zevental oud-studiegenoten. Allemaal zijn we in 1977 begonnen aan de studie kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Leiden, waarover ik eerder schreef.

Al veertig jaar zijn we in min of meerdere mate met elkaar in contact gebleven. Met z’n zevenen trokken we anderhalve dag samen op. We haalden herinneringen op, bespraken toekomstplannen, genoten van kunst en natuur, van de maaltijd en van elkaar.

Ook al had ik alleen een douche tot mijn beschikking, toch genoot ik van een warm bad.

een soort van familie

Er zijn onverbrekelijke relaties gesmeed. Een van de aanwezige vrouwen is de moeder van de halfbroer van mijn kinderen. Zo kan het gaan. Je ontmoet elkaar in de collegebanken en voor je het weet ben je een soort familie van elkaar.

kunsthistorici bezoeken natuurlijk een museum

Kunsthistorici onder elkaar gaan natuurlijk naar een museum. We bezochten het nieuwe MORE in het Achterhoekse plaatsje Gorssel. Het museum zet zichzelf in de markt als het grootste museum voor Nederlands Modern Realisme.

Zakenman Hans Daniël Melchers liet het museum bouwen om zijn eigen kunstverzameling in onder te brengen. Een groot deel is afkomstig uit de voormalige collectie van Dirk Scheringa, oprichter van de DSB-bank.

In het prachtige MORE zagen we naast de vaste collectie ook twee tijdelijke tentoonstellingen: “Johan van Hell – Op klare toon” en “Isabella Werkhoven – Enchanted“. Van Hell leefde en werkte tussen 1889-1952 en Van Werkhoven is een contemporain kunstenaar, geboren in 1969.

Van beiden zagen we ijzersterk werk.

lekker lang kijken met kenners

We verspreidden ons over de zalen en kwamen hier en daar weer samen. We bespraken het werk, zoals kunsthistorici dat doen. Het objectieve en het subjectieve oordeel worden strikt van elkaar gescheiden. Professioneel wordt de kwaliteit van de kunstwerken gemeten aan de hand van compositie, coloriet, originaliteit, etc. terwijl er ook plaats is voor een waardering, waarbij de persoonlijke smaak doorslaggevend is.

Zo fijn, dat je met mede-kunsthistorici lekker lang kunt kijken.

gedicht

Ik legde mijn ervaringen en gevoelens vast in een gedicht met werken uit het museum als inspiratie. Het was 25 november 2016, de dag dat Fidel Castro stierf.

de dag dat fidel stierf

 

reünie in Museum More

Johan van Hell, Schaatsenrijders, 1919

op de dag dat fidel stierf
gaan we rond in cirkels
rond en rond en rond

willen we ons bevrijden
uit de kring
moeten we
uit de band springen

reünie in Museum More

Isabella Werkhoven, Cosmic Wood II, 2008

in het magische bos
verbeelden de in het duister opdoemende
ballonnen van licht en lucht
degenen
die naar gene zijde zijn gegaan

reünie in Museum More

Johan van Hell, Viskar, 1926

op de dag dat fidel stierf

zien wij een viskar
en een vleeskar

reünie in Museum More

Johan van Hell, De Glazenwasser, 1927

een glazenwasser
en stratenmakers

reünie in Museum More

Johan van Hell, De Schuitenvoerder

en niet te vergeten
die schuitenvoerder
die zich stroef afzet
tegen de kade
waarlangs huizen
met strak gepunte daken
verrijzen

de stok als steun
en toeverlaat
zien wij
vermenigvuldigd met mededogen
bij onze metgezel

reünie in Museum More

Johan van Hell, Man met Sandwichbord, 1922

zoals de man met sandwichbord
 tonen wij wie wij waren
evenals wie wij nu zijn

reünie in Museum More

Jan Mankes, Avondschemering (Woudsterweg), 1914

en hoe wij aflegden
onze weg
tussen gister en vandaag

reünie in Museum More

Jan Mankes, Gemberpot met dopheide, 1916

wij, van de generatie
die zich nog de gemberpot
op de schoorsteenmantel
van onze grootouders herinneren
al dan niet met dopheide of chrysanten

reünie in Museum More

Johan van Hell, De mattenklopsters, 1935

ik klop mijn kleed
mijn handen fier in de zij
stof dwarrelt neer
op een andere plek

met een schoon geweten
kijk ik jullie recht in het gezicht

reünie in Museum More

Raoul Hynckes, De haas, 1946

terwijl wij wild eten
met de haas van Raoul Hynckes
voor ogen
zit ik vleugellam
aan de dis

reünie in Museum More

Wim Schuhmacher, Dode meeuw op het strand, 1936

als een dode meeuw op het strand

door drank en indrukken
op de hielen gezeten

reünie in Museum More

Charley Toorop, Portret van Annetje Fernhout, 1925

door beelden
-portretten-
van bijna een halve eeuw her

de dag dat fidel stierf
ga ik in cirkels rond
en rond en rond

het zwoele “graag tot ziens”
nog in de oren.

Gedicht Gezien & Gelezen

Humberto’s Bataclan-interview inspiratie voor gedicht

23 oktober 2016
Bataclan-interview van Humberto Tan

Bataclan-interview levert Humberto Tan de Sonja Barend Award op

Het Bataclan-interview dat Humberto Tan hield met vier overlevenden van de aanslag in theater Le Bataclan in Parijs was wat mij betreft ijzingwekkend magnifiek. Het was de inspiratie voor mijn gedicht “Wat als…in Bataclan 13/11”

Ik denk vaak terug aan de belevenissen van de vier Nederlandse jongens tijdens die vreselijke nacht van 13 november 2015.

Met zijn Bataclan-interview won Humberto vorige week de Sonja Barend Award voor het beste televisie-interview van het jaar.

aan de beeldbuis gekluisterd

Aan de beeldbuis gekluisterd zat ik die avond toen de vier vrienden, Ferry Zandvliet, Bob de Zwart, Frank de Wilde en Dexter Sillem, bij Humberto aan tafel zaten. Ze waren net terug uit Parijs en hadden niet of nog nauwelijks gegeten en geslapen. Ze hadden de dood in de ogen gezien. Om hen heen waren jonge mensen in het wilde weg neergemaaid. En, zoals later in de openbaarheid kwam, er werden gruwelijke martelingen gepleegd.

Die jongens zaten daar nu wel in die studio bij Humberto Tan, maar je zag dat ze in de geest nog in Le Bataclan in Parijs waren. Ze herbeleefden de schietpartij en de onzekere uren die erop volgden, waarin ze elkaar uiteindelijk levend terugvonden. Ze ondergingen alle vier die ene gedeelde levensveranderende ervaring. Tegelijkertijd hadden ze ieder op een eigen wijze geacteerd. Humberto gaf alle ruimte aan hun individuele verhalen en gevoelens. Zelf zegt hij daarover:

“Ik wilde dat ze naar huis gingen met een gevoel van: het programma heeft geholpen om veel van onze familie en vrienden te informeren, en we hebben de ruimte gekregen om goed te kunnen vertellen, omdat we de juiste voorzetten kregen. Ik liet veel stiltes vallen om het gesprek te laten gebeuren.”

vluchten, verstijven of juist aanvallen

Sommige mensen vluchten bij gevaar, anderen verstijven en weer anderen gaan in de aanval. Een van de jongens verschool zich achter en onder zijn medeconcertgangers. Hij kon zich niet herinneren of ze dood of levend waren. Voor hem fungeerden ze op dat moment als een buffer die hem scheidde van de rondvliegende kogels en de spiedende ogen van de nietsontziende aanvallers.

Dat beeld, hun huiveringwekkende verhalen, de verweesde blikken in hun ogen, het maakte een diepe indruk op me.

Hoe zal het nu met ze gaan? Met Bob, Dexter, Ferry en Frank.

Interview terugzien.

Gedicht Gezien & Gelezen

Achterblijven in Aleppo

30 juli 2016
Zij die achterbleven in Aleppo

zeep uit Aleppo

Een aantal jaren geleden logeerde ik in een B&B in de Marollen in Brussel. Annex was de winkel ‘Les Savons de Lyna’, gespecialiseerd in zeep. Ze verkochten ook Aleppozeep. Huidstrelende zeep eeuwen geleden geboren in Syrië met een hoge concentratie aan olijfolie.

puinhoop Aleppo

Bij Aleppo denk ik altijd aan die geurende zeep daar in Brussel. Aleppo, een van de oudste steden ter wereld. Aleppo, de stad die sinds de oorlog stukje bij beetje in een puinhoop verandert. Aleppo waar sinds een aantal dagen zgn. humanitaire corridors zijn geopend waardoorheen op dit moment tientallen gezinnen de stad verlaten. Aleppo waar nog ca. 250.000 burgers achterblijven.  Aldus de Volkskrant vandaag.

gedicht

zij die achterblijven

zij die achterblijven behoren
tot de kwetsbaarsten
de toegangswegen
waren maanden geblokkeerd

levensgevaarlijk familiebezoek
gehaast nemen ze haasje over
wegversperringen

door oorverdovende bombardementen
wars geworden van waarschuwingen

samen lachen ze om een flauwe grap
en kammen elkaars haar

de vlechten los
de strengen van elkaar
het is verleidelijk

niet terug te gaan
om midden op de weg
gewoon te blijven staan

om nuchter
in de stofwolken van het gevecht
te verdwijnen

en niet naar huis te gaan

Gedicht Mindstyle & Lifestyle

Begraafplaatsen bezoeken als hobby

18 mei 2016
begraafplaats Hollum Ameland

begraafplaatsen op Ameland

begraafplaatsen op Ameland, funeraire lions bezoeken kerkhof van Ballum

Afgelopen week was ik op Ameland met de funeraire lions. Het is een groepje vaklui dat een paar keer per jaar begraafplaatsen bezoekt.

Het zal je hobby maar wezen, hoor ik de lezer denken.

Ik heb van jongs af aan een fascinatie voor begraafplaatsen dus voor mij voelt het heel vertrouwd om lekker rond te struinen tussen de graven van onbekenden. Lees maar na in mijn vorige blog de eindigheid van het leven.

Ik deel mijn hobby met mijn mede funeraire lions. Het zijn (oud) begraafplaatsbeheerders/directeuren, funeraire juristen, steenhouwers, groendeskundigen, experts in oorlogsgraven en wat dies meer zij. Verbonden in hun nieuwsgierigheid naar funeraire zaken van allerlei aard.

Dit keer gingen we dus naar Ameland. In het Friese Holwerd verlieten we het vasteland en staken we met de boot de Waddenzee over om vervolgens het eiland op de fiets te verkennen.

Ik huurde een elektrische fiets. Het was voor het eerst dat ik op zo’n ding reed. Het maakte de kilometerslange rit met straffe tegenwind toch tot een plezierige ervaring.

grafzerk op de begraafplaats van Ballum

begraafplaatsen op Ameland grafzerk familie Cammingha in Ballum

Op het kerkhof van Ballum staat een modern grafhuisje ter bescherming van de magnifieke 16de grafzerk van de adellijke familie Van Cammingha, de vroegere eigenaren van het eiland. We stonden oog in oog met een fiere ridder in wapenrusting. Dat is echt genieten voor een kunsthistorica.

reis terug in de tijd in de kerk van Hollum

De hele dag was sowieso een reis terug in de tijd toen ik nog publiceerde over kerkinventarissen in de toen fameuze reeks ‘De Geïllustreerde Beschrijving van de Nederlandse Monumenten voor Geschiedenis en Kunst’ (zie mijn publicaties op LinkedIn). De serie werd uitgegeven door de Rijksdienst voor de Monumentenzorg; tegenwoordig bekend als Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed.

Nederlands Hervormde Kerk in Hollum op Ameland

Vooral de rondleiding in de Hervormde Kerk in Hollum was een déjà vu-ervaring.

begraafplaats Hollum met ontroerende grafzerken

begraafplaatsen op Ameland, grafzerken op kerkhof van Hollum

Op het kerkhof van Hollum werd ik geraakt door een rijtje verlate grafstenen. Ze leunen relaxed tegen het muurtje van de begraafplaats.

begraafplaatsen op Ameland, grafzerk op kerkhof van Hollum

Meer nog sneed de tekst op de zerk van Helena Dico mij door de ziel. Als Amsterdamse kwam ze als gehuwde vrouw naar Ameland, waar zij in 1918 op 25-jarge leeftijd stierf bij de geboorte van haar eerste kind, zoon Minne. Haar echtgenoot liet op de grafsteen een ontroerende tekst aanbrengen:

Rust hier zacht geliefde doode,
Alles daalt met U in ’t graf,
Diep bewogen, neer gebogen,
Staren wij hier bij uw graf,
In de volle bloei van ’t leven
Scheiden God ons van elkaar,
Mocht ik ook eens met U rusten,
Is de hoop die mij verblijdt.

in prachtige verheven letters. De steen wordt rondom de tekst weggekapt. Volgens de kenners moeten de letters bij voorkeur 4 mm. hoog zijn. Dat schijnt eeuwen mee te gaan. Doordat de tekst ook nog wordt ‘gezwart’ is de leesbaarheid uitstekend.

gedicht

De zerk op het graf van Helena Dico inspireerde mij tot een gedicht.

Minne

dochter van Amsterdam
schippersvrouw op Ameland

bijna 100 jaar nadat jij heenging
zet ik voet op jouw graf

in barensnood liet jij het leven
dat je met de dood in de ogen
aan zoon Minne schonk

je geniet
verlegen zijn conceptie
nieuw leven in ’t verschiet
je weet
opgroeien zie ik hem niet 

een min voor Minne kan je niet wezen
vergeefs zoekt zijn pasgeboren mond jouw tepel

desalniettemin blijf je voor Min
voor eeuwig en altijd
zijn beminde mam

Gedicht Persoonlijk & Intiem

De eindigheid van het leven

4 mei 2016

mijmeren over de eindigheid van het leven – domweg gelukkig op de bank

Gisteravond zat ik lekker op de bank. Zoals bijna elke avond, moet ik eerlijk bekennen. Wat is er fijner dan na gedane arbeid genieten van een spannende detective, talkshow of documentaire.

Soms is er ‘niets op tv’ en lees ik een tijdschrift of de krant. Een enkele keer blader ik door een dichtbundel. Zelden meer lees ik een boek, terwijl ik in mijn jonge jaren toch een heuse boekenwurm was. Tegenwoordig voel ik me te rusteloos om een boek ter hand te nemen.

Maar daarover een andere keer.

op de bank

Gisteravond zat ik dus op de bank, te genieten van een tv-serie en van mijn uitzicht. Nou ja zitten, eigenlijk zit ik nooit op de bank. Ik lig. Met mijn rug tegen de leuning en mijn benen recht voor me.

Terwijl ik daar zo zat -domweg gelukkig op de bank- stroomde mijn hoofd vol met dichtregels. Ik begon te schrijven in mijn altijd-bij-de-hand bloknootje. De eerste zinnen vertolkten mijn opgewekte gevoel. Maar gaandeweg  werd het gedicht melancholischer. Ik werd overvallen door een diep besef van de eindigheid van het leven. En niet voor het eerst. Dergelijke gevoelens zijn me zeer vertrouwd, ze voelen als een goede vriend.

gefascineerd door de dood

Van jongs af aan ben ik gefascineerd door de dood en dat wordt er niet minder op naarmate ik ouder wordt. Als kind liep ik tijdens vakanties en het verplichte kerkbezoek graag over het kerkhof. De teksten op de zerken brachten mijn melodramatische verbeelding op gang. Bijvoorbeeld als ik las dat een echtpaar heel kort na elkaar was gestorven of soms zelfs op dezelfde dag. Dan stelde ik me het stel voor, dat na een lang en gelukkig huwelijk niet zonder elkaar bleek te kunnen. Bij het kindje dat maar een paar dagen oud geworden was, zag ik de door verdriet verscheurde moeder voor me met een inmiddels koud geworden hummeltje op haar schoot. Soms suggereerde een tekst een lang ziekbed of juist een abrupt einde. En hoe triest voelde ik me, als er op de steen slechts een naam en wat data stonden. Zonder “in dierbare herinnering” of iets dergelijks. Ik voelde een postuum medelijden met deze eenzame overledene.

een crypte in Rome

Tijdens mijn studie kunstgeschiedenis in Leiden deed ik onderzoek naar begraafplaats Père Lachaise in Parijs en naar de macabere crypte van de Santa Maria della Concezione aan de Via Veneto in Rome.

eindigheid van het leven

De vijf kapellen zijn versierd met de beenderen van meer dan 4.000 overleden kapucijner monniken. In de ene kapel staren honderden doodshoofden je aan, in een volgende zie je voornamelijk heupbeenderen. De decoratieve elementen zoals rozetten en bloemmotieven en ook de ‘gebruiksvoorwerpen’ zoals de lampen zijn gemaakt van vingerkootjes, knieschijven, jukbeenderen, stuitbeentjes, ribben en wat dies meer zij. Festoenen, harten, kruizen, zeisen, zandlopers en weegschalen, allemaal van hetzelfde menselijke materiaal.

eindigheid van het leven

In de muurnissen hangen complete skeletten van monniken gekleed in hun bruine pij met puntmuts. Zij staren je aan vanuit hun holle oogkassen.

Mocht de memento mori boodschap na vijf kapellen nog niet zijn doorgedrongen, dan wordt het de bezoeker bij het buitengaan nog een keer tekstueel ingewreven:

Wat jij bent, waren wij.
Wat wij zijn, zul jij zijn.

staat er te lezen.

Een variatie op het aloude

Hodi mihi, cras tibi / Heden ik, morgen gij.

Nergens is voor mij de vergankelijkheid van het menselijk bestaan zo levendig verbeeld als in deze crypte in Rome (overigens niet de enige in zijn soort, maar dat even daargelaten.)

directeur van een begraafplaats

Ik werd uiteindelijk zelfs directeur van een begraafplaats en bouwde een crematorium. Dagelijks dicht op dood en rouw.

Vandaar wellicht dat ook in eerste instantie lichtvoetige gedichten bij mij toch altijd eindigen in mijmeringen over de eindigheid van het leven.

Zo ook mijn gedicht van gisteravond.

’s Avonds op de bank

’s avonds op de bank
soms verlang ik er ’s ochtends al naar

niet meer in de benen
die liggen ontspannen
op het zwarte leer

niet mee op de voeten
hun werk is gedaan
op naar de wc gaan
en nog een wijntje halen
na

ik zie dat ik mijn nagels moet knippen
zolang ik nog bukken kan
zolang ik nog kracht heb
te knijpen in die nageltang

’s avonds op de bank is anders
als je er ’s ochtends al ligt

geveld door het leven
zwaar in plaats van licht

geveld door al die jaren
in touw
door het leven te leven

zonder jou

 

Gedicht Mindstyle & Lifestyle

50plusmeisjes dansen wat af

11 april 2016

even een time-out

Dansen in Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016. Foto: de Schaapjesfabriek

Zo, dat is lang geleden dat ik een post schreef. Even een time-out genomen, vanwege druk, druk druk…

Mijn baan is best wel intensief. Thuis wil ik verantwoord koken. Dus dagelijks minstens een uur achter aanrecht en fornuis. En dan ben ik nog een bofkont, omdat manlief de dagelijkse boodschappen doet. Het moederschap vergt ook het nodige. Mijn dochter is na 3,5 maand Canada en Texas in het kader van een ‘gap year’ teruggekeerd op het nest. Dat is weer even wennen. Meer reuring in huis, meer rotzooi, meer was, meer strijk. Ja, ik weet het, dat kan ze zelf ook, maar zo gaat het in de praktijk niet. Ik val snel terug in de routine “Mama doet het wel”. Mijn comfortzone. Niks mis mee. Als ze op zichzelf gaat wonen, dan heeft ze nog jaren om haar huisvrouwenskills te ontwikkelen.

dansen, dansen en nog eens dansen

Dansen in Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016.

DANSEN! Daar was ik vooral mee gepreoccupeerd de laatste maanden.

Ik danste in de Holland Dance productie ‘Good [Old] Times. My Tasteful Life’ onder leiding van twee beroemde (ja echt!) choreografen Jérôme Meyer en Isabelle Chaffaud.

Samen met zestien andere 55-plussers was ik ondergedompeld in een grandioos dansavontuur. We waren met veertien vrouwen en drie mannen in leeftijd variërend van 56 tot 80 jaar. Sommigen met en sommigen zonder danservaring. Allemaal mensen die op gevorderde leeftijd het aandurfden om voor honderden toeschouwers zowel hun sterkte kanten als hun kwetsbaarheid te tonen.

 Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016

Repeteren.

Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016

Muziek beluisteren, tellen, notities maken. Het hoort er allemaal bij.

Mijn enige vrije doordeweekse dag ging op aan trainen en repeteren. Al snel moest ik ook nog een deel van de zaterdag ‘opofferen’. Bovendien oefende ik thuis bijna elke dag de danspassen. Het is best een klus om een choreografie onder de knie te krijgen (op mijn leeftijd). Het  lukte door honderden keren de muziek te beluisteren. Door tellen, door in gedachten meedansen, door de cues te ontdekken, waardoor ik precies op het goede moment in de muziek de goede beweging kon maken.

Ik heb net zo lang geoefend tot muziek en beweging zo in mijn hoofd en mijn lijf geheid zaten dat ik niet meer hoefde na te denken over de volgorde van de passen. Pas toen kon ik werkelijk dansen en opgaan in het moment. De bewegingen volgden elkaar als vanzelf op en ik gaf me over aan de diepe emoties die de dans in mij opriepen. Zo leerde ik uitdrukking en expressie te geven aan die bewegingen. Tijdens de voorstellingen voelde het alsof ik een kostbaar geschenk aanbood aan het publiek in de zaal.

Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016

Première.

de montage

Een van de hoogtepunten vond ik de zgn. montagedagen. In plaats van in de repetitiestudio oefenden we nu in de ‘echte’ zaal in het Korzo Theater. Een heel weekeinde lang werden puntjes op de i gezet. Aan belichting en geluid gingen uren op. Het decor werd met militaire precisie geplaceerd. Markeringspunten van witte tape waren ons behulpzaam om de juiste plek op het podium te vinden.

Ik kreeg een inkijkje in wat er allemaal komt kijken bij zo’n professionele dansvoorstelling. Zwaar onder de indruk was ik van het perfectionisme van de choreografen, van de technicus, van de productie-assistente en zeker ook van de dansers. We zijn allemaal tot het gaatje gegaan.

Je lijkt zo’n weekeinde met z’n allen te bestaan in een parallelle wereld, naast de huis-tuin-en keuken-echte-buitenwereld. Dat gevoel werd versterkt, doordat we werkten in een zaal zonder daglichttoetreding. Het zorgde voor een ambiance waarin we ons meer dan 100% konden focussen op onze performance.

De afgelopen maanden zaten we met z’n allen in een soort snelkookpan. We leerden elkaar goed kennen en werden een hechte groep.

Dansen in Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016. Foto: de Schaapjesfabriek

Het was fijn om met leeftijdgenoten te zijn. Onze wilde haren zijn we kwijt. Haantje-de-voorste-gedrag ontbrak ten enenmale. In plaats van onderlinge competitie hadden we oog voor elkaar. We haalden niet alleen het beste uit onszelf, maar ook uit de collega-dansers.

Het was bijzonder om te ervaren dat alle dansers hun eigen individuele zelf bleven maar tegelijkertijd ook een radertje waren in de groep. Dit schrijvende voel ik weer het geluksgevoel dat die saamhorigheid opriep. Het ontroert me.

prachtige 55-plussers

Voelbaar was het dat we 55-plussers zijn met veel levenservaring. Met meer mensenkennis dan toen we jonger waren. We zijn mensen die geleerd hebben om rekening te houden met elkaar. We zijn opmerkzame mensen, die een ander graag een hart onder de riem steken als dat nodig is. Tegelijkertijd zijn we geen doorsnee mensen. We zijn 56 tot 80 (!) jarigen die het wagen om met hun tanige, dunne, dikke, slappe, rimpelige lichamen een avondvullende dansvoorstelling op de planken te zetten.

We waren op onze leeftijd ‘de schaamte voorbij’ om de titel van het invloedrijke boek van generatiegenoot Anja Meulenbelt uit 1976 maar eens te misbruiken. Onze lichamen voelden niet als obstakel. Om voor mijzelf te spreken: ik genoot van mijn lichaam dat nog volop meewerkte aan de expressie die ik met heel mijn lijf en leden over de bühne wilde brengen.

Drie zondagen dansten we in het Haagse Korzo Theater de sterren van de hemel. Drie keer voor een uitverkochte zaal. Hoe gaaf is dat.

Hoe het zo gekomen is, dat ik danste in ‘My Tasteful Life’: daarover meer in mijn volgende blog. En dan meteen ook informatie over bijzondere dansinitiatieven in Den Haag voor 50-plussers.

links en gedicht

Via deze link kun je ons zien dansen, maar helaas zonder de prachtige muziek. Die wordt door YouTube geblokkeerd vanwege de rechten die erop rusten. Wil je de voorstelling inclusief geluid ontvangen, laat het me weten en ik we-transfer het naar je toe.

Via deze link kun je een interview met Isabelle Chaffaud en ondergetekende zien en beluisteren, inclusief delen uit de voorstelling mét muziek.

En natuurlijk schreef ik een gedicht over dit dansavontuur, over de choreografen en de dansers.

Dansavontuur

De kleine man staat op zijn strepen
en zet onze neuzen naar één kant

met het krommen van een vingerkootje
-naar keuze-
krijgt zij de lachers op haar expressieve hand

dansend over onbekende wegen
lichtvoetig happend naar lucht
overwinnen wij toeslaande twijfel

we spreken ieder
onze eigen lichaamstaal

in de boog van mijn arm
koester ik de liefde
terwijl jij de last
van je schouders schudt

stuk voor stuk
bewegen we samen

naar elkaar toe
van elkaar af

kwetsbaar gaan we
elk ons weegs

 

Gedicht Heldinnen & Other Animals

Daarheen gaan poëziewedstrijd

22 november 2015
Bataclan 13/11 gedicht

daarheen gaan poëziewedstrijd van Ongehoord!

Vandaag wordt de uitslag van de poëziewedstrijd 2015 van Ongehoord! bekend gemaakt. In de Centrale Bibliotheek in Rotterdam.

Stichting Ongehoord! zo staat er op de website

“Bied een gastvrij podium aan aanstormend en aanslenterend talent van alle leeftijden en van elk niveau.”

Om de twee maanden dragen in diezelfde Rotterdamse bibliotheek zowel debutanten als gevestigde dichters voor uit eigen werk. Ook is er dan een open podium, waar de performances de ene keer spontaan tenen laten krommen, de andere keer de toehoorders blij verrassen.

Ofwel rijp en groen. Jong en oud. Zeker ook een podium voor 50plussers, die na jaren slenteren aandrift voelen om alsnog aan te stormen.

Elk jaar schrijft Ongehoord! een poëziewedstrijd uit. Dit jaar was het thema ‘Daarheen gaan’.

De bestuursleden kozen uit de ruim 200 inzendingen een shortlist van 40 gedichten, die wordt voorgelegd aan een ter zake kundige jury.

Het is nogal een Rotterdams feestje en ook de jury is door en door Rotterdams. Met Rotterdammer in hart en nieren Rien Vroegindeweij, dichter en (toneel)schrijver. Met Arie van der Krogt, Rotterdams ambtenaar en tevens dichter, vertaler, zanger en liedjesschrijver. Met Myrte Leffring, naast literair docent poëzie op basisscholen in Rotterdam en Delft, vooral dichter.

Ik voel verwantschap met die drie Rotterdammers. Ze schrijven lekker toegankelijk in begrijpelijke gewone mensentaal. Het tegengestelde van hermetisch, daar houd ik persoonlijk minder van.

Vanmiddag wordt het oordeel van de jury geopenbaard. Helaas kan ik fysiek daarheen niet gaan. In gedachten zal ik bij hen zijn. En met mijn eigen poëtische interpretatie van ‘Daarheen gaan’.

 

daarheen gaan

ik ga op hooggehakte hoge laarzen

mijn terneergeslagen ogen
zien jou
jezelf verliezen

aan de Amstel
achter het hek
van het Franse balkon

daar lokt het water
daar waar ik met opgetrokken knieën
zit in het raamkozijn

amberen ogen

bedrogen kom ik uit
en wend mijn blik
van toen naar straks

strak in de plooi
zie ik je weer
daarheen gaan
wil ik nimmermeer

 

Gedicht

Wat als…in Bataclan 13/11

17 november 2015
Bataclan 13/11 gedicht

 

Bataclan 13/11

wat als de kogel niet haar had geraakt
zij niet warm en kreunend
op mij was gevallen
wat als zij mij niet had bedekt
niet het spervuur voor mij ving

wat als ik twee stoelen verder had gezeten
ik niet door de knieën was gegaan

wat als de kogel niet haar had geraakt

wat als hij geen koude blik had gekend
met mededogen naar mij had gekeken
zijn lendenen met liefde omgord
wat als in zijn hand geen geweer had gelegen
hij zijn hand naar mij had uitgestoken
wat als ik hem halverwege
tegemoet was gekomen
wij elkaar in de armen hadden gesloten
op de rug hadden geslagen
zoals mannen dat doen

wat als wij elkaars wereld begrepen
naast elkaar konden leven
elkaar vergeven
elkaar niet verdreven
van huis noch haard

wat als ik thuis was gebleven
niet was gegaan

wat als hij zich thuis had gevoeld
en niet was gegaan

 

 

Gedicht

Gedicht ‘zou het niet meer’

21 oktober 2015
gedicht 'zou het niet meer'

zou het niet meer

zou het niet meer
iets van
onderling
van samen
van wederkerigheid

zou dat moeten
of kunnen
misschien?

zou dat mogen?

dat ik diep
in je ogen kijk
recht
in je ziel

mijn neus tegen jouw neus

en rakelings langs je lippen
te gaan
zonder dat lucht
zich merkbaar verplaatst

onder ons onze
zijdelings strelende dijen
op een eerste verkenningstocht

is het niet meer
iets van
met z’n tweeën
iets van
niet meer alleen

zou dat moeten
of kunnen
misschien?