Categorie

Gezien & Gelezen

Theaterbezoek en kranten lezen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Als kunsthistorica ben ik ook regelmatig in een museum te vinden en last but not least zijn film, poëzie en dans geliefde ingrediënten voor een avondje uit. Tussendoor lees ik ook af een toe een boek, tijdschrift of dichtbundel. Enfin, keuzestress en chronisch tijdgebrek dus. Welcome to my world.

Gezien & Gelezen

Dutch Design Week 2017. Leer en tassen van koeienmagen.

27 oktober 2017
Dutch Design Week 2017

Ook dit jaar ging ik naar de Dutch Design Week in Eindhoven. Inmiddels de 16de editie van dit grootste designevent van Nederland. Nog te bezoeken t/m 29 oktober a.s.

dutch design week 2017

Heb je nog een gaatje in je agenda de komende dagen dan raad ik je aan: GAAN!

Dit jaar is het sleutelwoord: STRETCH.

“The future is stretchable…Move with the times and stay supple. It all starts at DDW: do the #stretch.”

staat er in de DDW “Map”.

Die map ofwel stadskaart komt bijzonder goed van pas om de meer dan 100 DDW-locaties in Eindhoven te vinden. Op al deze plekken kun je kennis maken met design in onwaarschijnlijk veel verschijningsvormen. Van conceptueel tot concreet en tastbaar.

Graduation Show hoogtepunt van de Dutch Design Week

Dutch Design Week 2017

“Met stip op nummer 1 staat voor mij de Graduation Show. En niet alleen voor mij. Het is dé publiekstrekker van de DDW. In de leslokalen van de Design Academy, de zgn. Witte Dame, is het afstudeerwerk van de leerlingen te zien. De studenten zelf zijn ook aanwezig. Ze lichten toe, leggen uit, beantwoorden vragen, discussiëren met de bezoekers en netwerken dat het een lust is.”

schreef ik in mijn blog van oktober 2015 over de DDW.

Ook dit jaar was het weer een feest om de Graduation Show te ondergaan.

Wat een outburst van creativiteit, van esthetiek en van nieuwe oplossingen en ideeën.

De Design Academy Eindhoven richt in 2017 onder de noemer ‘MINED’ het vizier op:

“het fundamentele karakter van het onderzoek en van de synthese in het gerealiseerde werk: het resultaat van denken (mind), eigen maken (mine) en opdiepen (mined).”

het scheppingsproces van de studenten van de Design Academy

Het is overweldigend om als bezoeker te ervaren hoe diep de bachelor- en masterstudenten van de Design Academy durven te graven. Ze gaan ver, heel ver in hun onderzoek. Ik vind het moedig dat ze zichzelf met ziel en zaligheid overgeven aan hun zoektocht.

Vervolgens verkennen en analyseren ze de consequenties van hun ‘zoekresultaten’. Wat levert weg A op; wat gebeurt er als gekozen wordt voor route B.

Hoe bijzonder is het, dat de studenten zelf persoonlijk aanwezig zijn en vol vuur vertellen over de weg die leidde tot hun afstudeerproduct. Ze gunnen ons gul en van harte een blik in hun individuele scheppingsproces.

Daar ben ik zooooo van onder de indruk.

duurzaamheid leidend thema tijdens de Dutch Design Week

Veel leerlingen van de Design Academy zoeken naar oplossingen voor de enorme hoeveelheden afval die wij produceren. Ze vinden verrassende toepassingen voor ongebruikt (rest)afval.

De studenten leveren waardevolle ideeën voor het verbeteren van de circulaire economie, voor duurzaam en cradle-to-cradle produceren, voor hergebruik en recyclen van rest- en afvalmateriaal, voor het verkleinen van de ecologische voetafdruk.

Billie van Katwijk met ‘Ventri’

Dutch Design Week 2017

Laat ik er één uitlichten.

Billie van Katwijk.

Zij ging aan de slag met slachtafval en zo ontstond haar project ‘Ventri’.

Zij laat ons zien wat je kan doen met koeienmagen.

“Met koeienmagen???”

hoor ik je denken.

Ja, met koeienmagen!

het vijfde kwartier

Runderen worden in het slachthuis verdeeld in vier kwartieren, twee voorkwartieren en twee achterkwartieren. Die vier kwartieren leveren het gangbare consumptievlees: biefstukken, entrecotes, runderlappen, lendenstukken, filets, etc.

Alle andere onderdelen van het rund behoren tot het zgn. vijfde kwartier. Denk daarbij aan bijvoorbeeld de kop en de poten. Maar ook aan alle ingewanden en organen, zoals lever, hart, longen, maag, zwezerik, nieren, hersenen, darmen en alvleesklier.

gebakken uierboord

Producten uit het vijfde kwartier stonden vroeger regelmatig op het menu. Ik herinner me een tante, bij wie het water in de mond liep, als zij sprak over uierboord. Ofwel de uiers van de koe. Gebakken uierboord (“koeietiet”) was tot ca. 1950 geliefd volksvoedsel met bijnamen als “volksfricandeau” en “arbeidersbiefstuk”.

gerechten met orgaanvlees

In sommige culturen is orgaanvlees nog steeds onverminderd populair. Schotland heeft zijn haggis (klik hier voor een haggis-recept van Herman den Blijker), in Frankrijk vind je bij elke slager tripes (klik hier voor een leuk artikel over oppassen bij de Franse slager) en in menige Engelse pub kan je steak and kidney pie bestellen met kalfsniertjes als een van de hoofdingrediënten.

De toenemende aandacht voor duurzaamheid leidt ertoe, dat tegenwoordig steeds meer koks deze ‘bijproducten’ van de slacht in hun gerechten verwerken. Ze willen alles van het dier op het gastronomische menu (terug) krijgen.

Ondanks deze ontwikkelingen, wordt orgaanvlees niet in grote hoeveelheden gebruikt voor menselijke consumptie, maar meestal verwerkt in meststof en in honden- en kattenvoer.

Billie van Katwijk is geïnspireerd door Mandy den Elzen

Billie van Katwijk kwam op de manifestatie Material Xperience in aanraking met het werk van kunstenaar Mandy den Elzen. Den Elzen maakt beeldhouwwerk van koeienmagen. Unheimische objecten, balancerend tussen pracht en gruwel. Neem maar eens een kijkje op haar site.

Het werk van Den Elzen inspireerde Van Katwijk om zelf ook een kijkje te gaan nemen in het slachthuis. De 23-jarige studente nam een sprong in het diepe, dompelde onder in de wereld van de vijf kwartieren en kreeg oog voor koeienmagen.

Trouwens, de volgende Material Xperience is te bezoeken in Ahoy Rotterdam van 13-15 maart 2018;  ‘het jaarlijkse materiaalevenement voor creatieve professionals’.

pens, netmaag en boekmaag

Dutch Design Week 2017

Iedere koe heeft maar liefst vier magen: de pens, de netmaag, de lebmaag en de boekmaag.

Van Katwijk ontdekte dat je van drie van de vier magen leer kunt maken, nl. van de pens, de netmaag en de boekmaag. De magen hebben elk een heel eigen structuur en textuur; een zeer specifieke ‘look and feel’.

“Zonde om ze tot hondenvoer te verwerken.”

vond ze.

Het was nog een hele klus om de koeienmagen om te vormen tot leer. Maar het is Van Katwijk gelukt. Ze gebruikte het om juweeltjes van tassen mee te maken.

Van Katwijk vindt het interessant

“om het afval uit het slachthuis in de context van mode en luxe te plaatsen”.

Ik ben het 100% met haar eens.

De door haar bewerkte lappen koeienmaag, die tijdens de Graduation Show aan ‘vleeshaken’ op een kledingrek hangen, voelen als leer en ruiken naar leer.

Als je op deze link klikt, kom je bij het artikel van Alice Morby in Dezeen Magazine (oprichter Marcus Fairs is een van de ambassadeurs van DDW 2017).

De foto’s in dit artikel zijn onovertroffen. Daar kan ik niet aan tippen met mijn iPhone kiekjes.

Zooooooo ongelooflijk mooi en interessant vind ik die tassen van Billie van Katwijk gemaakt van koeienmagen.

Hopelijk zijn ze te koop!?

dat leer moet je zien, voelen, ruiken en proeven

Dutch Design Week 2017

Mocht je de komende dagen naar DDW Eindhoven afreizen, ga dan sowieso ‘Ventri’ van Billie van Katwijk zien.

En….niet alleen zien, maar ook voelen en ruiken en misschien zelfs proeven.

Achteraf realiseer ik me, dat ik eigenlijk heel graag ook nog even stiekem aan dat koeienmagenleer had willen likken.

Wil jij dat voor me doen? En me ajb laten weten hoe het smaakt.

Ik vermoed naar meer.

Dutch Design Week 2017

 

Gezien & Gelezen

Choreografenduo MEYER-CHAFFAUD maakt SOUL #1 Audience. Het danspubliek wordt uitgedaagd om mee te doen.

9 april 2017
MEYER-CHAFFAUD choreografenduo

choreografenduo MEYER-CHAFFAUD 15 jaar bij Korzo

MEYER-CHAFFAUD choreografenduo

Jérôme Meyer en Isabelle Chaffaud

Het choreografenduo MEYER-CHAFFAUD werkt al 15 jaar samen met Korzo. Om dit jubileum te vieren maakten Jérôme Meyer en Isabelle Chaffaud de dansvoorstelling Soul #1 Audience. Ze kozen voor een gedurfd concept, waarin de toeschouwer 100% centraal staat. Zo zeer zelfs, dat ze de ziel van het publiek willen doorgronden en (aan)raken.

De 40-gers Jérôme en Isabelle dansen beiden zelf mee in Soul #1 Audience samen met vier andere jonge professionele dansers (v), zes amateur dansers en twee acteurs. In leeftijd variërend van teenager tot  senior!

een blog en een vlog over een blog

Vorige week werd ik geïnterviewd door Ellen Dorrestein over  Soul #1 Audience. Voor een blog voor Korzo: lees maar.

Korzo is zowel een  fantastische theater in de Haagse Prinsestraat als ook een van de belangrijkste moderne dansproducenten in Nederland.

Dit is dus een blog over een blog. En dan is er ook nog een vlog.

Een blog in de serie ‘backstage blogs’ van Korzo dus. Waarin ik zeg:

“…de samenwerkingen met Isabelle en Jérôme hebben me zachter gemaakt. Gelukkiger. Via dans kom je met het goede van de mens in aanraking.”

Toen ik dat teruglas, was ik opnieuw ontroerd. Kippenvel kroop over mijn armen en langs mijn ruggengraat.

waar liggen de grenzen van publieksparticipatie?

In Soul #1 Audience onderzoeken MEYER-CHAFFAUD de grenzen van publieksparticipatie. Vanaf het allereerste begin is ‘het publiek’ onderdeel van het wordingsproces. In een zestal zgn. ‘Creative HUB meetings’ kon wie wilde openbare repetities bijwonen, gevolgd door een kringgesprek met de choreografen, dansers en acteurs. Het was een zoektocht naar de diepere lagen van de belevingswereld van de participerende toeschouwer.

creative hubs en hup de drempel over

Ik maakte een aantal van die HUBS mee en deelde een kijkje in mijn binnenste. Ik vertelde over de drempels, die ik moest overwinnen om mee de vloer op te gaan. Welke reserves ik voelde om de vraag om connectie van de dansers te (durven) beantwoorden. Voor mij persoonlijk werden de drempels geslecht door de dynamiek van de dans, door de openheid van de dansers, door hun zachtaardig uitgestoken handen, door hun liefdevolle verleiding tot een wezenlijke ontmoeting en last but not least door het gesproken woord.

Met hun zetje in de rug stapte ik over door mij zelf opgeworpen drempels heen. Zo heb ik dit vraag-en- antwoordspel ervaren. Niet in het minst ook toen ik tijdens de première het definitieve stuk zag temidden van een meer onwetend publiek.

Het al dan niet aannemen van uitgestoken handen begint al voor de voorstelling. Sommigen laten zich met gesloten ogen door de performers vanuit de foyer de zaal in geleiden. De danser als blinde geleide hond vraagt de toeschouwer om vertrouwen en overgave nog voor hij goed en wel zit.

Eenmaal gezeten in een gelijkvloers carré rondom het speelveld worden zowel emotie als ratio aangesproken. De twee sporen houden gelijke tred en vullen elkaar aan.

ook de teksten kwamen binnen

MEYER-CHAFFAUD choreografenduo

Acteur Anne Stam met uitgestoken armen

Het waren vooral de teksten van Voltaire over ziel en identiteit die een beroep deden op mijn ‘rede’. Ze werden met passie en een sterke présence over de bühne gebracht door acteur Anne Stam. Hij is de mediator tussen dansers en publiek. Net als de dansers probeert ook hij het publiek van de stoelen te krijgen.

catharsis

Toen, aan het einde van de voorstelling we met z’n allen samen op het podium onze bevrijdende dans dansten voelde dat als een catharsis.

“Catharsis: reiniging, zuivering, vooral figuurlijk van de ziel.”

een uitgestoken hand aannemen ja/nee

MEYER-CHAFFAUD choreografenduo

Ongetwijfeld zullen er ook mensen in het publiek hebben gezeten, die met angst in het hart hoopten dat de uitgestoken hand aan hen voorbij zou gaan. Die dit gebaar misschien als dwingend of zelfs als agressief hebben ervaren. Zeker als de uitnodiging tot participatie min of meer als een donderslag bij heldere hemel kwam.

“Moet ík méédoen?! De dansvloer op!? Voor paal staan!?”

ik was niet blanco

Voor mij lag dat anders. Ik wist ongeveer wat er komen ging.

Sterker nog, ongeveer een jaar geleden stond ik als 55plus amateur danser op diezelfde Korzo planken tijdens het Holland Dance Festival. Ik deed mee aan ‘Good [Old] Times, My Tasteful Life’ onder regie van diezelfde MEYER-CHAFFAUD.

MEYER-CHAFFAUD choreografenduo

Voorstelling Good [Old] Times, My Tasteful Life

Ik schreef er gloedvol over in mijn blog ’50plusmeisjes dansen wat af’. Sweet memories!

En nog dans ik elke vrijdagochtend onder hun bezielende leiding mijn Happy Movements, samen met een tiental andere dansers op leeftijd.

Ik vraag me af:

“Hoe zou ik hebben gereageerd als ik helemaal blanco de voorstelling was ingegaan?”

Dan had ik vast meer reserves gehad. Maar toch, ook zonder ‘voorkennis’ had ik me vast laten verleiden de vloer op te gaan. Omdat ik van meedoen hou, omdat ik van dansen hou en omdat ik door te dansen kan ‘ontsnappen aan mijn hoofd’, zoals ik in een andere blog schreef.

SOUL #1 Audience. Ga het zien en maak het mee!

Ik wil niet pushen hoor, maar GA HET ZIEN en MAAK HET MEE!

Je hebt nog vier kansen in april. Dan is de voorstelling te zien in Eindhoven, Amsterdam, Zutphen en Den Haag. Tickets bestellen kan via deze link.

Ik ben heel nieuwsgierig naar de reactie van andere toeschouwers.

Wat vond jij ervan?

GEDICHT

Als toegift nog het gedicht dat ik eerder schreef over het dansavontuur Good [Old] Times. My Tasteful Life. Over de choreografen en de dansers.

Dansavontuur

De kleine man staat op zijn strepen
en zet onze neuzen naar één kant

met het krommen van een vingerkootje
-naar keuze-
krijgt zij de lachers op haar expressieve hand

dansend over onbekende wegen
lichtvoetig happend naar lucht
overwinnen wij toeslaande twijfel

we spreken ieder
onze eigen lichaamstaal

in de boog van mijn arm
koester ik de liefde
terwijl jij de last
van je schouders schudt

stuk voor stuk
bewegen we samen

naar elkaar toe
van elkaar af

kwetsbaar gaan we
elk ons weegs

 

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Dementie: Philip Scheltens wil medicijn tegen Alzheimer in 2020

3 februari 2017
Philip Scheltens wil dementie genezen

dementie: iedereen krijgt ermee te maken

Dementie. Op onze leeftijd, als 50plusmeisjes, hebben we bijna allemaal te maken met dementerende ouders, vrienden of zelfs partners.

Of anders heb je wel vriendinnen die volop aan het mantelzorgen zijn bij hun dementerende ouders. Of je leest de columns die Hugo Borst in het AD schrijft over zijn dementerende moeder. Of je gaat binnenkort de documentaire ‘Het Doet Zo Zeer’ van Heleen van Royen zien. Een jaar lang filmde ze haar moeder, bij wie Alzheimer is geconstateerd. De docu ging afgelopen zaterdag 28 januari 2017 in première op het IFFR, het internationale filmfestival in Rotterdam en is vanaf 23 februari in de bioscoop te zien.

mijn moeder was ook dement

mijn moeder toen ze beginnend dement was

Met mijn moeder in Rome. Ze is dan licht dementerend.

Mijn moeder was ook dement de laatste jaren van haar leven. Ze stierf op 14 augustus 2014 en is 89 jaar geworden.

Ze zat in een geweldig verpleeghuis, maar het verdriet om het  aftakelingsproces was er niet minder om. Wij, als familie, stonden erbij en keken ernaar. We deden alles wat we konden om haar nog zoveel mogelijk leuke momenten te bezorgen.

Ze kon al langer niet meer praten en uiteindelijk werden ook de andere manieren van communiceren steeds minder. Toch was het overduidelijk dat ze niet gelukkig was. Ze was opstandig en huilde veel. Vooral bij mij, haar enige dochter. Zodra ze me zag, begon ze hartverscheurend te huilen. Haar tranen drupten op de grond. Als een kind nam ik haar dan in mijn armen.

word ik ook dement?

Onze generatie is de eerste die geconfronteerd wordt met de impact van dementie. Wij maken mee hoe die rotziekte de laatste jaren van iemands leven kan vergallen en van de familie eromheen.

Je wordt er niet vrolijk van als je eraan denkt, dat het jou ook kan overkomen.

Boven de 65 jaar is de kans op Alzheimer 10%, boven de 80 is dat gestegen tot 35%. Alzheimer is niet de enige, maar wel de belangrijkste veroorzaker van dementie.

dementie beheersbaar en behandelbaar in 2020

Vandaar dat ik zo blij was, toen ik het interview met Philip Scheltens las in de NRC van afgelopen weekeinde 28 & 29 januari 2017.

“Ik wil Alzheimer genezen”

zegt deze hoogleraar neurologie en Alzheimerspecialist. Hij is nu 59 jaar en wil voor zijn pensioen in 2020 medicijnen hebben gevonden die Alzheimer bestrijden.

Hij zegt:

“Dementie is geen normaal aspect van veroudering. Alzheimer is een ziekte. Net als kanker of aids.”

In de nabije toekomst is het te behandelen.

“Behandeling is niet gericht op langer leven. Je wordt net zo oud, maar beter. Zonder de ziekte die je laatste jaren verpest. En die van je omgeving.”

zelf investeren in je gezondheid

Ik ben nu 58, dus mocht ik over een paar jaren aan Alzheimer gaan lijden, dan komt het misschien niet zo ver dat ik helemaal van het pad af raak en in een verpleeghuis terecht kom. Hoe fijn zou dat zijn!

Ondertussen kan ik ook zelf aan de slag.

De hoogleraar zegt hierover:

“Tussen de 50 en 60 jaar moet je investeren in je gezondheid”

the big seven

Hoe?

Met The Big Seven:

  1. geen overgewicht
  2. niet roken
  3. niet te veel alcohol
  4. laag cholesterol
  5. gezond eten
  6. bewegen
  7. blijven leren

Gaan we doen, Philip Scheltens!

 

 

Gedicht Gezien & Gelezen

Reünie in Museum More met 7 kunsthistorici van het jaar 1977

4 december 2016

reünie in Museum More een warm bad

Vorig weekeinde had ik een reünietje met een zevental oud-studiegenoten. Allemaal zijn we in 1977 begonnen aan de studie kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Leiden, waarover ik eerder schreef.

Al veertig jaar zijn we in min of meerdere mate met elkaar in contact gebleven. Met z’n zevenen trokken we anderhalve dag samen op. We haalden herinneringen op, bespraken toekomstplannen, genoten van kunst en natuur, van de maaltijd en van elkaar.

Ook al had ik alleen een douche tot mijn beschikking, toch genoot ik van een warm bad.

een soort van familie

Er zijn onverbrekelijke relaties gesmeed. Een van de aanwezige vrouwen is de moeder van de halfbroer van mijn kinderen. Zo kan het gaan. Je ontmoet elkaar in de collegebanken en voor je het weet ben je een soort familie van elkaar.

kunsthistorici bezoeken natuurlijk een museum

Kunsthistorici onder elkaar gaan natuurlijk naar een museum. We bezochten het nieuwe MORE in het Achterhoekse plaatsje Gorssel. Het museum zet zichzelf in de markt als het grootste museum voor Nederlands Modern Realisme.

Zakenman Hans Daniël Melchers liet het museum bouwen om zijn eigen kunstverzameling in onder te brengen. Een groot deel is afkomstig uit de voormalige collectie van Dirk Scheringa, oprichter van de DSB-bank.

In het prachtige MORE zagen we naast de vaste collectie ook twee tijdelijke tentoonstellingen: “Johan van Hell – Op klare toon” en “Isabella Werkhoven – Enchanted“. Van Hell leefde en werkte tussen 1889-1952 en Van Werkhoven is een contemporain kunstenaar, geboren in 1969.

Van beiden zagen we ijzersterk werk.

lekker lang kijken met kenners

We verspreidden ons over de zalen en kwamen hier en daar weer samen. We bespraken het werk, zoals kunsthistorici dat doen. Het objectieve en het subjectieve oordeel worden strikt van elkaar gescheiden. Professioneel wordt de kwaliteit van de kunstwerken gemeten aan de hand van compositie, coloriet, originaliteit, etc. terwijl er ook plaats is voor een waardering, waarbij de persoonlijke smaak doorslaggevend is.

Zo fijn, dat je met mede-kunsthistorici lekker lang kunt kijken.

gedicht

Ik legde mijn ervaringen en gevoelens vast in een gedicht met werken uit het museum als inspiratie. Het was 25 november 2016, de dag dat Fidel Castro stierf.

de dag dat fidel stierf

 

reünie in Museum More

Johan van Hell, Schaatsenrijders, 1919

op de dag dat fidel stierf
gaan we rond in cirkels
rond en rond en rond

willen we ons bevrijden
uit de kring
moeten we
uit de band springen

reünie in Museum More

Isabella Werkhoven, Cosmic Wood II, 2008

in het magische bos
verbeelden de in het duister opdoemende
ballonnen van licht en lucht
degenen
die naar gene zijde zijn gegaan

reünie in Museum More

Johan van Hell, Viskar, 1926

op de dag dat fidel stierf

zien wij een viskar
en een vleeskar

reünie in Museum More

Johan van Hell, De Glazenwasser, 1927

een glazenwasser
en stratenmakers

reünie in Museum More

Johan van Hell, De Schuitenvoerder

en niet te vergeten
die schuitenvoerder
die zich stroef afzet
tegen de kade
waarlangs huizen
met strak gepunte daken
verrijzen

de stok als steun
en toeverlaat
zien wij
vermenigvuldigd met mededogen
bij onze metgezel

reünie in Museum More

Johan van Hell, Man met Sandwichbord, 1922

zoals de man met sandwichbord
 tonen wij wie wij waren
evenals wie wij nu zijn

reünie in Museum More

Jan Mankes, Avondschemering (Woudsterweg), 1914

en hoe wij aflegden
onze weg
tussen gister en vandaag

reünie in Museum More

Jan Mankes, Gemberpot met dopheide, 1916

wij, van de generatie
die zich nog de gemberpot
op de schoorsteenmantel
van onze grootouders herinneren
al dan niet met dopheide of chrysanten

reünie in Museum More

Johan van Hell, De mattenklopsters, 1935

ik klop mijn kleed
mijn handen fier in de zij
stof dwarrelt neer
op een andere plek

met een schoon geweten
kijk ik jullie recht in het gezicht

reünie in Museum More

Raoul Hynckes, De haas, 1946

terwijl wij wild eten
met de haas van Raoul Hynckes
voor ogen
zit ik vleugellam
aan de dis

reünie in Museum More

Wim Schuhmacher, Dode meeuw op het strand, 1936

als een dode meeuw op het strand

door drank en indrukken
op de hielen gezeten

reünie in Museum More

Charley Toorop, Portret van Annetje Fernhout, 1925

door beelden
-portretten-
van bijna een halve eeuw her

de dag dat fidel stierf
ga ik in cirkels rond
en rond en rond

het zwoele “graag tot ziens”
nog in de oren.

Gezien & Gelezen Persoonlijk & Intiem

Hé Arnon Grunberg: oudere vrouwen hebben echt wel fijne seks

25 oktober 2016
fijne seks oudere vrouwen

mogen oudere vrouwen geen seks meer hebben?

Interessante Voetnoot vandaag van Arnon Grunberg over ‘Kledingvoorschrift’.

In deze Voetnoot las ik:

“De oudere vrouw mag niet de aandacht op haar seksualiteit vestigen, omdat, vermoed ik, wij ondanks de zogenaamde seksuele bevrijding nog altijd menen dat een vrouw die niet meer vruchtbaar is ook geen seks meer hoort te hebben.”

fijne seks als oudere vrouw

Geen seks HOREN te hebben. Van wie? Is er een sekspolitie die dat controleert?

Vaak wordt ook verkondigd dat oudere vrouwen sowieso geen seks meer hebben.

Wat een onzin. Mijn ervaring is dat het tegendeel waar is. Hoe fijn is het om seks te hebben als oudere vrouw.

fijne seks zonder voorbehoedsmiddelen

Hoe fijn is het om seks te hebben als je niet meer vruchtbaar bent. Geen condooms, geen pil, geen spiraaltje, geen periodieke onthouding, niet voor het zingen de kerk uit.

fijne seks met je eigen partner

Veel oudere vrouwen hebben een vaste partner. Hoe fijn is dat. Geen angst voor seksueel overdraagbare ziektes. En ook niet saai, om een ander vooroordeel maar eens bij de lurven te pakken. Want hoe fijn is het om elkaars favoriete plekjes blindelings te kunnen vinden (wat niet wil zeggen dat het licht uit moet). Geen onzekere zoektocht, maar  trefzeker de weg weten hoe de ander en jezelf naar een hoogtepunt te brengen. Zo op elkaar ingespeeld zijn dat dat zelfs regelmatig tegelijkertijd gebeurt.

fijne seks in je eigen bed

Veel oudere vrouwen vrijen met hun vaste partner in hun eigen bed, of als het even meezit op een ander plekje in het eigen huis (de bank, de tafel, het aanrecht). Hoe fijn is het om vrij te kunnen kiezen uit plekken, waarvan je weet dat ze niet bezoedeld zijn door het lichaamsvocht van vreemden, dat ze het houden (de tafel is sterk genoeg), dat het schoon is (net het aanrecht gedaan, dus geen last van kruimels).

fijne seks als je het rijk alleen hebt

Veel oudere vrouwen die met hun vaste partner vrijen in hun eigen huis hebben het rijk alleen. De kinderen zijn het huis uit. Hoe fijn is het om niet meer tijdens het vrijen met één oor te liggen luisteren of de kinderen richting slaapkamer komen. Hoe fijn is het om op weg naar het hoogtepunt niet uit bed te hoeven stappen om voor alle zekerheid toch even de deur op slot te doen. Hoe fijn is het om tijdens het hoogtepunt vrijuit te kunnen steunen en kreunen en schreeuwen.

fijne seks in de ochtend

Hoe fijn is het om alle tijd te hebben om het ’s ochtends te doen als je zonder wekker wakker bent geworden en nog even ligt te soezelen. Als oudere vrouw weet ik inmiddels uit ervaring dat juist op die momenten mijn lichaam seksueel ontwaakt. Zomaar vanzelf, zonder dat ik er iets voor hoeft te doen of te laten. Hoe fijn is het dat je je dan kan omdraaien naar je partner, die ook niet naar zijn werk hoeft en net als vroeger eigenlijk altijd wel zin heeft. Hoe fijn is het om alle tijd te hebben om daarna samen onder de douche te gaan en glimlachend aan de ontbijttafel nog na te genieten.

fijne seks tijdens het middagdutje

Hoe lekker is het om tegen elkaar aan te kruipen tijdens het middagdutje. Wie weet komt dan van het een het ander.

fijne seks juist na de overgang

Als oudere vrouw heb je -is mijn ervaring- een minder stressvol bestaan. Vele vrouwenlevens komen na de menopauze in een nieuwe fase. Vrouwen vinden zichzelf opnieuw uit. Ze kunnen bergen beklimmen en gaan nieuwe uitdagingen aan.

Een empty nest is ook een zegen. Ik kan nu weer gaan en staan waar ik wil zonder oppas te regelen of me schuldig te voelen omdat ik moet kiezen tussen kind en werk. En wat dat werk betreft: ook daar veel minder stress. Ik weet wat ik waard ben, wat ik wel en niet kan en wil. De drang om carrière te (moeten) maken verdwijnt langzaamaan naar de achtergrond.

Juist deze fase van mijn leven, nu ik niet meer vruchtbaar ben, blijkt een goede periode voor veel fijne seks.


				
					
				
		
				
												
	
Gedicht Gezien & Gelezen

Humberto’s Bataclan-interview inspiratie voor gedicht

23 oktober 2016
Bataclan-interview van Humberto Tan

Bataclan-interview levert Humberto Tan de Sonja Barend Award op

Het Bataclan-interview dat Humberto Tan hield met vier overlevenden van de aanslag in theater Le Bataclan in Parijs was wat mij betreft ijzingwekkend magnifiek. Het was de inspiratie voor mijn gedicht “Wat als…in Bataclan 13/11”

Ik denk vaak terug aan de belevenissen van de vier Nederlandse jongens tijdens die vreselijke nacht van 13 november 2015.

Met zijn Bataclan-interview won Humberto vorige week de Sonja Barend Award voor het beste televisie-interview van het jaar.

aan de beeldbuis gekluisterd

Aan de beeldbuis gekluisterd zat ik die avond toen de vier vrienden, Ferry Zandvliet, Bob de Zwart, Frank de Wilde en Dexter Sillem, bij Humberto aan tafel zaten. Ze waren net terug uit Parijs en hadden niet of nog nauwelijks gegeten en geslapen. Ze hadden de dood in de ogen gezien. Om hen heen waren jonge mensen in het wilde weg neergemaaid. En, zoals later in de openbaarheid kwam, er werden gruwelijke martelingen gepleegd.

Die jongens zaten daar nu wel in die studio bij Humberto Tan, maar je zag dat ze in de geest nog in Le Bataclan in Parijs waren. Ze herbeleefden de schietpartij en de onzekere uren die erop volgden, waarin ze elkaar uiteindelijk levend terugvonden. Ze ondergingen alle vier die ene gedeelde levensveranderende ervaring. Tegelijkertijd hadden ze ieder op een eigen wijze geacteerd. Humberto gaf alle ruimte aan hun individuele verhalen en gevoelens. Zelf zegt hij daarover:

“Ik wilde dat ze naar huis gingen met een gevoel van: het programma heeft geholpen om veel van onze familie en vrienden te informeren, en we hebben de ruimte gekregen om goed te kunnen vertellen, omdat we de juiste voorzetten kregen. Ik liet veel stiltes vallen om het gesprek te laten gebeuren.”

vluchten, verstijven of juist aanvallen

Sommige mensen vluchten bij gevaar, anderen verstijven en weer anderen gaan in de aanval. Een van de jongens verschool zich achter en onder zijn medeconcertgangers. Hij kon zich niet herinneren of ze dood of levend waren. Voor hem fungeerden ze op dat moment als een buffer die hem scheidde van de rondvliegende kogels en de spiedende ogen van de nietsontziende aanvallers.

Dat beeld, hun huiveringwekkende verhalen, de verweesde blikken in hun ogen, het maakte een diepe indruk op me.

Hoe zal het nu met ze gaan? Met Bob, Dexter, Ferry en Frank.

Interview terugzien.

Gedicht Gezien & Gelezen

Achterblijven in Aleppo

30 juli 2016
Zij die achterbleven in Aleppo

zeep uit Aleppo

Een aantal jaren geleden logeerde ik in een B&B in de Marollen in Brussel. Annex was de winkel ‘Les Savons de Lyna’, gespecialiseerd in zeep. Ze verkochten ook Aleppozeep. Huidstrelende zeep eeuwen geleden geboren in Syrië met een hoge concentratie aan olijfolie.

puinhoop Aleppo

Bij Aleppo denk ik altijd aan die geurende zeep daar in Brussel. Aleppo, een van de oudste steden ter wereld. Aleppo, de stad die sinds de oorlog stukje bij beetje in een puinhoop verandert. Aleppo waar sinds een aantal dagen zgn. humanitaire corridors zijn geopend waardoorheen op dit moment tientallen gezinnen de stad verlaten. Aleppo waar nog ca. 250.000 burgers achterblijven.  Aldus de Volkskrant vandaag.

gedicht

zij die achterblijven

zij die achterblijven behoren
tot de kwetsbaarsten
de toegangswegen
waren maanden geblokkeerd

levensgevaarlijk familiebezoek
gehaast nemen ze haasje over
wegversperringen

door oorverdovende bombardementen
wars geworden van waarschuwingen

samen lachen ze om een flauwe grap
en kammen elkaars haar

de vlechten los
de strengen van elkaar
het is verleidelijk

niet terug te gaan
om midden op de weg
gewoon te blijven staan

om nuchter
in de stofwolken van het gevecht
te verdwijnen

en niet naar huis te gaan

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Dansen om te ontsnappen aan je hoofd

24 april 2016
dansen

ontsnappen aan je hoofd in de sauna

Vorige week stond in het Vonk-katern van De Volkskrant het artikel Ode aan de sauna met als ondertitel ‘Stilteruimte. Ontsnappen aan het hoofd’.

“De sauna is een van de laatste offline-ruimtes in onze samenleving”

schrijft Ruben Jacobs. Hij stelt dat wij als “moderne hoogtechnologische wezens” steeds minder onze “lichamelijkheid” ervaren.

“een omgeving van 90 graden Celsius is bij uitstek geschikt om even uit het hoofd te komen en in het lichaam te geraken.”

Wie voelt zich niet rusteloos en tegelijkertijd overprikkeld en geestelijk oververmoeid in deze tijd waarin we altijd ‘aan’ staan. Waarin we altijd bereikbaar (moeten) zijn.

Ik wel. Zeer regelmatig zelfs. Niet in de laatste plaats omdat ik een heel nieuwsgierig 50plusmeisje ben en ik graag van ‘alles’ op de hoogte ben en blijf.

lijfsvergetelheid

Het artikel spreekt van een “gespleten bestaan tussen hoofd- en lijfwerk”.

Denker des Vaderlands René Gudde gebruikte het prachtige woord “lijfsvergetelheid”.

Het lijkt in schril contrast te staan met de obsessieve aandacht voor het lichaam in ons tijdsgewricht. Voor gezondheid, voor superfoods, voor sporten en in beweging blijven. Maar deze ‘zorg’ voor het lichaam staat in dienst van de geest. De conditie van het lichaam willen we op peil houden, zodat het hoofdwerk naar behoren gedaan kan worden. Het heilig moeten om het fysieke welzijn op te krikken is voor velen van ons zelfs een zoveelste stressfactor.

ontsnappen aan je hoofd door te dansen

Tijdens het lezen van het artikel kon ik niet anders dan denken aan mijn dansavontuur, waarover ik schreef in mijn vorige blog: ’50plusmeisjes dansen wat af’.

Het is fijn dat ik door dansen langer fit en vitaal blijf en ik ben me er zeer van bewust dat bewegen dementie op een afstand kan houden.

Maar dansen heeft ook een eigen intrinsieke waarde in het hier en het nu. Dansen brengt een geluksgevoel teweeg.

Dat is natuurlijk geen nieuws. Het is al langer bekend en bewezen.

“Tijdens het dansen komt het gelukshormoon endorfine vrij, waardoor je je automatisch beter voelt. Iemand die minstens eenmaal per week danst, heeft een grotere kans op een gelukkig en evenwichtig leven”

Om de site dokterdokter.nl te citeren.

Zeker weten word ik gelukkig van dansen (en nu maar hopen dat mijn leven er t.z.t. ook evenwichtiger van wordt!).

Hoe fijn is het daarom dat ons ad hoc dansgezelschap van ‘Good [Old] Times. My Tasteful Life’ nog elke vrijdagochtend samen danst.

Onder begeleiding van ‘onze’ choreografen Jérôme Meyer en Isabelle Chaffaud doen wij aan ‘Happy Movements’. Anderhalf uur lang dompelen we onder in de wereld van ons eigen lichaam en dat van de ander.

Naast de gewone noodzakelijke oefeningen als opwarmen, stretchen en een cooling down ligt het accent op happy movements. Op bewegingen waar je blij van wordt. Onmisbaar daarbij is de muziek, wat volgens dokterdokter ook een reuze nuttig effect heeft:

“Dansen werkt stressverlagend, omdat het stresshormoon cortisol afneemt wanneer je danst. Hier speelt vooral de muziek een grote rol in.”

opgaan in beweging

Op de klanken van de muziek ga ik op in beweging. Eerst volg ik nog de bewegingen van Jérôme en Isabelle. Ik zit voornamelijk in mijn hoofd en concentreer me op hoe ze hun armen gebruiken, hoe ze hun gewicht verplaatsen van het ene been naar het andere, hoe ver ze hun lichaam draaien en in welk tempo ze zakken naar de vloer.

De bewegingen van J&I zijn inspiratiebron. Ik hoef ze niet 1 op 1 na te doen. Ik zoom in op de vloeiende lijnen die zij met hun lichamen in de ruimte schrijven. Ik voel de intentie en vreugde waarmee zij gebruikmaken van hun soepele en expressieve lichamen.

Gaandeweg kom ik los van mijn denken en word ik dans.

ik laat me leiden en ervaar de ruimte met dichte ogen

Op een ander moment word ik tijdens een van de oefeningen met mijn ogen dicht door een mededanser in verschillende tempo’s door de ruimte geleid.

Ik kan me toch oriënteren, doordat ik ook met ogen dicht aan de raamkant het invallende licht registreer. Ik hoor het wanneer ik dichter in de buurt kom van een van de luidsprekers. Ik ervaar de muur waar ik rakelings langs loop, maar waarmee ik geen fysiek contact maak.

Ik voel me bevrijd door de concentratie op mijn lichamelijke zintuigen. Ik voel overgave door het vertrouwen dat ik moet stellen in de leidende ander.

medicijn tegen lijfsvergetelheid

Tijdens Happy Movements doen we ook een choreografietje. Dan probeer ik wel heel precies de bewegingen van J&I te volgen. Als zij draaien, draai ik ook. Mijn rug volgt het krommen van hun ruggen.

De kunst is om evenwicht te vinden tussen hoofd en lichaam. Als dat lukt, dan ben je dicht bij de essentie van dans.

De essentie van hoe leven zou kunnen zijn zonder ‘lijfsvergetelheid’.

Dans je mee?

Wil je meedansen? Neem dan gerust contact met me op: Nicoline.

 

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Demotie reddingsboei oudere werknemer?

18 oktober 2015
problemen met mijn website

demotie ook voor 50plusmeisjes

Onder de kop “oudere vaak wel bereid tot demotie” komen in de Volkskrant van gisteren (16 oktober 2015) twee 50plusmeisjes aan het woord: Artikel Volkskrant.

Een van hen, Jolet Uilenberg (54)

“Koos twee keer voor demotie. Leverde ruim 20 duizend euro aan salaris in”

Dat woordje “koos”. Dat is voor mij het sleutelwoord. Kan uit eigen vrije wil genoegen nemen met een lagere functie tegen een lager salaris een reddingsboei zijn voor de werkende 50plusser? Zeker nu je moet blijven werken tot je bijna 70 bent?

 

het net wat rustiger aan willen doen

demotie als je het rustiger aan wilt doen als 50plusser

Hebben oudere werknemers op een gegeven moment een natuurlijke behoefte om het wat rustiger aan te willen doen op de werkvloer?

Ik denk het wel.

Waarom? Daar kunnen veel redenen voor zijn. Laat ik er een paar onder de loep nemen.

Als 50plusser verlies je snelheid. Snelheid in handelen en denken. Je doet langer over een klus dan vroeger. Daar is geen ontkomen aan.

En dat terwijl op de werkvloer het tempo alleen maar toeneemt.

Als 50plusser duurt het langer voordat je informatie opneemt.

En dat terwijl er tegenwoordig elke dag een tsunami aan informatie over je heen komt.

 

digital immigrant versus digital native

Demotie want als digital immigrant wordt je nooit een digital native

Als 50plusser heb je minder digitale vaardigheden, terwijl je in bijna alle beroepen moet kunnen omgaan met steeds weer nieuwe computerprogramma’s en smartphonemogelijkheden, of je nu automonteur bent, journalist, wetenschapper, fondsenwerver of relatiebeheerder. Wij, als 50plusser, zijn digital immigrants, geboren voor de digitale revolutie van 1985. Nooit zullen wij de vaardigheden van de digital natives kunnen evenaren. Bovendien is er een kloof in de manier waarop wij en de jonkies van na 1985 omgaan met anderen; met vrienden, klanten, collega’s .

Wij onderhielden onze contacten van aangezicht tot aangezicht, via het geschreven woord of met de telefoon.

E-mailen lijkt nog zo op de ons bekende correspondentievormen, dat wij dat ons prima eigen hebben gemaakt. Maar daar is een enorm arsenaal aan communicatiemiddelen bijgekomen. Sms-en, chatten, facebooken, whatsappen, snapchatten, etc.

demotie want als digital immigrant wordt je nooit een digital native

Het zijn contactmogelijkheden via een toetsenbord. Het zijn contactmogelijkheden die zich beperken tot een paar zinnen of een plaatje. Contactmogelijkheden zonder de rijkdom aan nuances waar wij aan gewend zijn: gezichtsuitdrukkingen, lichaamstaal, stemintonaties, een lachje, tonggeklak, gesnuif en gesis.

De digitale kloof heeft de traditionele verhouding tussen jongere en oudere werknemers veranderd. Eeuwenlang was de oudere ervaren werknemer de leermeester van de beginnende collega. Nu zijn de rollen vaak omgedraaid.

Hou me ten goede, ik whatsapp me een ongeluk en ben dol op Facebook en Instagram. Maar toch grijp ik veel vaker dan mijn jongere collega’s naar de telefoon om snel even spijkers met koppen te slaan. Regelmatig loop ik bij een collega binnen om iets te vragen of te overleggen, terwijl de digital natives niet achter hun bureau vandaan komen. Ze e-mailen liever tien keer heen en weer dan dat ze iets op de man af vragen, zelfs als ze bij elkaar op dezelfde kamer zitten.

Al dit soort zaken spelen mee in hoe je als 50plusser functioneert op de werkvloer.

 

niet meer alle ballen in de lucht kunnen houden

demotie als je niet meer alle ballen in de lucht kunt houden

Misschien heb je een flinke carrière gemaakt. Jarenlang kon je de stress, de werkdruk, het heen en weer reizen, het schakelen en de lange werkdagen prima aan. Na je 50ste neemt je fysieke en mentale fitheid onvermijdelijk af. ‘Ineens’ lukt het dan niet meer om alle ballen in de lucht te houden.

Het is niet meer dan logisch dat er op een gegeven moment aanpassingen nodig zijn.

Demotie kan dan een oplossing zijn. Dat hoeft zeker niet alleen door over te stappen naar een lagere functie. Je kunt ook prima op hetzelfde niveau blijven, maar wel taken afstoten en minder uren gaan werken. Er is een scala aan individuele mogelijkheden.

In mijn eigen omgeving zie ik sommigen van mijn leeftijdgenoten ‘afbranden’. Toch is praten over een stapje terug vaak onbespreekbaar, een taboe. Daar begint het mee: dat je je vrij voelt om over allerlei opties na te denken, ook over demotie. Dat je vrijblijvend alle mogelijkheden de revue laat passeren met je partner, je vrienden en in het ideale geval ook met je werkgever. Soms is het besef dat er een uitweg is genoeg om de druk van de ketel te halen. “Ik blijf nog een tijdje zitten waar ik zit, maar als het echt te veel wordt, dan is er een escape”. Herkenbaar?

 

je baan verliezen kan een cadeautje zijn

demotie na het verliezen van je baan kan cadeautje zijn

Zelf heb ik dat ook ervaren. Niet helemaal vrijwillig, maar toch.

Tegen de tijd dat mijn carrière in de lift zat, waren mijn kinderen in de pubertijd. Het waren tropenjaren. Ik keek uit naar het moment dat de kinderen op eigen benen zouden staan. Dan zou ik eindelijk echt helemaal voluit voor mijn werk kunnen gaan.

Maar zover is het niet gekomen. Allereerst had ik er niet op gerekend dat ik de zorg voor mijn bejaarde moeder op mijn bordje kreeg. Mijn moeder werd mijn derde kind, een nakomertje.

Wat ik ook niet had voorzien, was dat ik in het jaar dat mijn moeder overleed, ook mijn baan verloor. Na van de schrik bekomen te zijn, voelde dat als een bevrijding. Ineens lag de toekomst open. Er was lucht om te reflecteren op mijn talenten en valkuilen. Om na te denken over hoe ik de laatste 15-20 jaar van mijn werkzame leven zou willen invullen.

Een van mijn belangrijkste wensen was: geen leiding meer geven. Ik realiseerde me dat ik als leidinggevende net als in mijn privéleven bezig was met faciliteren en zorgen, met coachen en ‘opvoeden’ . En dat ik daar zooooooo genoeg van had.

Ik denk niet dat ik tot dat inzicht zou zijn gekomen, als ik niet werkloos was geworden. Had ik mijn baan behouden, dan zou mijn leven er nu vast heel anders  uitzien. Dan was ik door blijven jakkeren en waarschijnlijk zelfs nog meer uren gaan werken. Ik zou me daar zonder twijfel heel tevreden over hebben gevoeld. Ook bevrijd, want niet meer gehinderd door de plicht om het eten op tijd op tafel te krijgen of na het werk snel nog even langs mijn moeder te moeten om de was op te halen.

Dat ik werkloos werd, was een zegen. Een cadeautje. Ik heb weloverwogen andere keuzes gemaakt. Ik koos voor demotie. Voor een minder zware baan tegen een lager salaris.

Natuurlijk realiseer ik me dat ik me in een luxepositie bevond. Ik kon me permitteren om met minder salaris genoegen te nemen. En ondanks mijn leeftijd vond ik snel een nieuwe baan. Een baan in een voor mij volkomen nieuw vakgebied. Ik heb van nature een intrinsieke motivatie tot ‘een leven lang leren’. Ik ben nieuwsgierig en sta open voor iets nieuws. Met die nieuwe baan word ik op mijn wenken bediend.

Niet dat het altijd makkelijk is en wat was ik moe die eerste maanden. Maar toch…ik ben in deze fase van mijn leven beter af met deze nieuwe baan.

Over het gevoel van vrijheid blijheid dat ik nu ervaar, schreef ik al eerder: 50plusmeisje ontdekt opnieuw vrijheid blijheid.

Mijn adagium is veranderd van ‘een dag niet gewerkt, is een dag niet geleefd’ naar ‘ik werk om te leven’.

Lang leve het leven!

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Afvallen na je 50ste. Verlangen naar slanker.

13 oktober 2015
Afvallen

afvallen en overal zwangere vrouwen

“verlangen naar een 10 kilo lichtere versie van mezelf”

Met deze zin eindigde ik mijn vorige post.

Dat verlangen is niet weggeëbd, maar integendeel juist gevoed door allerlei artikelen over afvallen in kranten en tijdschriften en door reclameteksten in winkels en abri’s.

Het is geen toeval dat mijn oog daarop valt. Ik doe een beetje aan de lijn en dan zie je dat. Toen ik zwanger wilde worden, zag ik ook overal waar ik keek zwangere vrouwen.

images

paleo dieet volgens Tim Noakes

Zaterdag 26 september stond er een groot interview in de Volkskrant met bewegingswetenschapper Tim Noakes (Koolhydraatloos dieet. Interview met Tim Noakes).

“Hij geloofde 33 jaar lang dat vet slecht is voor het lichaam en dat koolhydraten gezond zijn. Nu is de Zuid-Afrikaanse bewegingswetenschapper Tim Noakes bekeerd en propageert hij fanatiek het koolhydraatloze en vetrijke dieet.”

Noakes schaart zich daarmee in de groep van de paleo-dieet-goeroes. Ook wel paleolithisch dieet of jager-verzamelaardieet genoemd, omdat het is gebaseerd op de (veronderstelde) voeding van onze voorouders in het paleolithicum zo’n miljoen jaar geleden.

Het aanbevolen dieet bestaat uit fruit, wortels, noten, vis, gevogelte en vlees van dieren die zich voeden met gras.

Noakes zegt in het interview dat hij eerst niet in een koolhydraatloos dieet geloofde, maar ‘bekeerd’ werd toen hij het een tijdje uitprobeerde.

“Ik wilde afvallen, dus ik ging het stiekem proberen. Al na een aantal dagen begon ik me beter te voelen. Ik heb het een jaar lang voor me gehouden. Mensen zagen natuurlijk wel dat ik afviel, maar ze wisten niet wat ik er precies voor deed.”

Paleo-featured-image-2

Een dergelijke zin triggert natuurlijk enorm als je af wilt vallen. Even googelen dan maar op paleo dieet. En wat lees ik dan:  je mag nulkommanul granen, peulvruchten, zuivel, zout, geraffineerde suiker of verwerkte oliën nuttigen. Ja, zonder brood, pasta of aardappels op het menu lukt dat afvallen wel. Zo kan ik het ook.

dat is lachen

Voor bekeerlingen is paleo-dieten echter niet op de eerste plaats een manier om af te vallen, maar een manier van leven, lees ik op internet.

Alleen aan mijn bureautje (ik schrijf nog op een desktop computer), schiet ik dan toch behoorlijk in de lach.

Dan zie ik die oermens voor me. Die haalden hun 10.000 stappen per dag wel (volgens weer andere gezondheidsgoeroes begint een gezonde, actieve leefstijl bij 10.000 stappen per dag). Ze waren de hele dag super actief. De mannen waren op jacht en de vrouwen zullen ook niet met een tijdschrift op de bank hebben gezeten.

Ook aan een gezonde nachtrust zal het ze niet hebben ontbroken. Het was met de kippen op stok en wakker worden zodra het licht werd.

10.000 stappen per dag en een gezonde nachtrust

Als we ons dat heden ten dage zouden kunnen veroorloven -meer dan 10.000 stappen per dag en een gezonde nachtrust- dan kwamen we een heel eind met het uitbannen van welvaartziektes als diabetes type 2, burn-out en obesitas. Maar dat krijgen we niet voor elkaar tegenwoordig. Daar hebben we geen tijd voor. Mijn werk vereist dat ik een groot aantal uren per dag aan de computer gekluisterd zit. Of ik ben onderweg in auto of trein. Tuurlijk kan ik tijdens de pauze (als ik die al neem) een wandelingetje maken i.p.v. in de kantine iets snacken, tuurlijk kan ik staand vergaderen, tuurlijk zou ik na het eten standaard een uurtje kunnen gaan lopen. Soms doe ik dat ook (goed hè). Maar in tegenstelling tot de oermens zijn al deze opties voor mij anno 2015 een keuze en geen noodzaak.

discipline en kracht

Het ontbreek mij -een over het algemeen meer dan gemiddeld gedisciplineerd vrouwmens-  aan discipline.

En het ontbreekt mij ook aan de kracht om allerlei lekkere verleidingen te laten staan. Hoewel, op de keper beschouwt leef en eet ik gezond. Altijd alles volkoren, altijd alles mager, weinig zout, geen suiker in koffie of thee, heel veel fruit en groenten. Het kost me niet veel moeite om ’s ochtends een kwartiertje eerder op te staan om een gezonde smoothie te maken met vruchten en havermout. Bijna elke dag kook ik met verse ingrediënten. Regelmatig zelfs uit eigen moestuin. Altijd neem ik de trap, nooit de lift en dan sport ik ook nog een aantal keren per week.

bmi en buikvet

Dan nog ben ik te zwaar. 70 kilo bij een lengte van 1.66 m. Dat komt neer op een BMI (Body Mass Index) van 25.4.

Als ik dat bereken met de daarvoor bestemde tool op de website van het Voedingscentrum BMI meten dan verschijnt onderstaande alarmerende tekst:

“Je bent te zwaar voor je lengte. Met een lager, gezond gewicht heb je een kleinere kans op bepaalde ziekten. Zorg er in ieder geval voor dat je niet verder aankomt en probeer iets af te vallen. Het Voedingscentrum helpt je om gezond af te vallen in 3 fases. Heb je daarnaast te veel buikvet?. Dan is het extra belangrijk om af te vallen want met een grote buikomvang is je risico op bepaalde ziekten verhoogd. Aanpassing van je eetgewoonten is nu een belangrijke stap. Neem contact op met de diëtist of huisarts. Zij helpen je hierbij.”

Te veel buikvet heb ik ook. Juist daar wil ik zo graag vanaf.

gewoon een beetje minder

Maar “contact opnemen met de diëtist of huisarts” gaat me toch te ver.

Ik ga eerst maar eens zelf proberen om “iets” af te vallen. Ik heb niet mijn hele leven lang moeten lijnen, zoals sommige van mijn vriendinnen. Als het al ‘moest’ dan ging het om hooguit een paar kilo.

In de afgelopen jaren is mijn gewicht beetje bij beetje opgelopen. Ook nu zou ik weer een paar kilo moeten afvallen. Maar waar de kilo’s er vroeger bij relatief minimale inspanning snel afvlogen, gaat dat na mijn 50ste een stuk minder makkelijk.

Ik besef natuurlijk heel goed dat het verlangen naar “een 10 kilo lichtere versie van mezelf” niet realistisch is. Diep down weet ik natuurlijk best dat die tijd niet meer terugkomt; 5 kilo lichter zou ‘heaven’ zijn; 3 kilo zou ik zonder veel moeite moeten kunnen halen. Ook met dit 50plus lichaam.

Dan zit ik meteen ook met mijn BMI weer in de veilige zone.

Hoe ga ik dat aanpakken? In ieder geval niet met crashdiëten bestaande uit drie drankjes per dag. I have been there.

Nee, ik moet natuurlijk allereerst de wijntjes laten staan. Elke dag twee glazen wijn is elke dag 200 calorieën.

Minder uit eten gaan zal ook helpen, want dan ga ik altijd voor de bijl met frites.

En ja, toch ook door de inname van koolhydraten te verminderen. Minder pasta, rijst, aardappelen en brood.

Voor mij geen rigoureus paleo dieet, maar misschien wel een aantal koolhydraatloze recepten downloaden op paleo-sites.

En verder gewoon een beetje minder van alles.

Of dat genoeg is? De tijd zal het leren. Zo niet, dan moet ik overschakelen op plan B.