Categorie

Heldinnen & Other Animals

Van anderen kun je zoveel leren. Met plus op 1 staan mijn heldinnen: lichtende voorbeelden op allerlei gebied. & other animals, of wel alle andere creaturen die mijn leven beïnvloeden. (Vrij naar My Family and Other Animals, het boek van Gerard Durell en de hilarische BBC serie over het leven van de Durells op het eiland Corfu in de 1930-ger jaren).

Gedicht Heldinnen & Other Animals

Daarheen gaan poëziewedstrijd

22 november 2015
Bataclan 13/11 gedicht

daarheen gaan poëziewedstrijd van Ongehoord!

Vandaag wordt de uitslag van de poëziewedstrijd 2015 van Ongehoord! bekend gemaakt. In de Centrale Bibliotheek in Rotterdam.

Stichting Ongehoord! zo staat er op de website

“Bied een gastvrij podium aan aanstormend en aanslenterend talent van alle leeftijden en van elk niveau.”

Om de twee maanden dragen in diezelfde Rotterdamse bibliotheek zowel debutanten als gevestigde dichters voor uit eigen werk. Ook is er dan een open podium, waar de performances de ene keer spontaan tenen laten krommen, de andere keer de toehoorders blij verrassen.

Ofwel rijp en groen. Jong en oud. Zeker ook een podium voor 50plussers, die na jaren slenteren aandrift voelen om alsnog aan te stormen.

Elk jaar schrijft Ongehoord! een poëziewedstrijd uit. Dit jaar was het thema ‘Daarheen gaan’.

De bestuursleden kozen uit de ruim 200 inzendingen een shortlist van 40 gedichten, die wordt voorgelegd aan een ter zake kundige jury.

Het is nogal een Rotterdams feestje en ook de jury is door en door Rotterdams. Met Rotterdammer in hart en nieren Rien Vroegindeweij, dichter en (toneel)schrijver. Met Arie van der Krogt, Rotterdams ambtenaar en tevens dichter, vertaler, zanger en liedjesschrijver. Met Myrte Leffring, naast literair docent poëzie op basisscholen in Rotterdam en Delft, vooral dichter.

Ik voel verwantschap met die drie Rotterdammers. Ze schrijven lekker toegankelijk in begrijpelijke gewone mensentaal. Het tegengestelde van hermetisch, daar houd ik persoonlijk minder van.

Vanmiddag wordt het oordeel van de jury geopenbaard. Helaas kan ik fysiek daarheen niet gaan. In gedachten zal ik bij hen zijn. En met mijn eigen poëtische interpretatie van ‘Daarheen gaan’.

 

daarheen gaan

ik ga op hooggehakte hoge laarzen

mijn terneergeslagen ogen
zien jou
jezelf verliezen

aan de Amstel
achter het hek
van het Franse balkon

daar lokt het water
daar waar ik met opgetrokken knieën
zit in het raamkozijn

amberen ogen

bedrogen kom ik uit
en wend mijn blik
van toen naar straks

strak in de plooi
zie ik je weer
daarheen gaan
wil ik nimmermeer

 

Heldinnen & Other Animals Mindstyle & Lifestyle

Levenslessen van mijn kapper en zijn zoektocht naar bezinning

3 mei 2015

Een vrouw en haar kapper

Een vrouw kan een heel speciale band hebben met haar kapper. Met goed haar (en het juiste ondergoed!) kun je als vrouw tenslotte de hele wereld (beter) aan.

Hoe vaak lees je in ‘de bladen’  niet over de bijzondere band tussen sterren en hun kapper. Zo spreekt Leco van Zadelhoff over “Estelle, Leontien, Liza, Sylvana, Victoria en Carolien” als “zijn beste vriendinnen”.

De kapper heeft allerlei technieken tot zijn beschikking. Hij kan je een ‘blunt cut’  geven. Je haar wordt dan kaarsrecht op één lijn geknipt. Of hij doet het tegenovergestelde en knipt je haar in laagjes. Als finishing touch kan hij nog wat effileren voor meer volume. Dan wordt je haar hier en daar wat uitgedund met een speciale effileerschaar met tanden. Of hij kiest voor slicen. Dan knipt hij niet, maar snijdt hij het haar met een schaar of een mesje.

Vertrouwen

Een vrouw wil vertrouwen hebben in haar kapper. Vertrouwen in zijn/haar adviezen over lengte, coupe en kleur.

Als je de kapperszaak uitloopt moet je je stralend voelen. En als je haar dan ook de volgende dag nog goed zit, nou, dan heb je je kapper gevonden.

Zo ook ik. Al jaren kom ik bij R. Afhankelijk van het seizoen (en soms van een bijzondere gelegenheid waar ik heen moet) knipt hij het korter of langer, krijg ik high-  of lowlights of steekt hij het op onnavolgbare wijze voor me op.

Thuis gekomen krijg ik dan de nodige complimentjes, want zelfs na een fietstocht van 20 minuten met straffe wind tegen zit het nog goed.

Was het maar elke dag zo’n feest.

levenslessen bij de kapper

na 20 minuten fietsen nog perfect in model

Zelfvertrouwen

Als je van de kapper komt, moet je zelfvertrouwen een flinke boost hebben gekregen. Vind ik.

Als ik bij R. de salon uit loop voel me altijd knapper, eleganter en jonger dan toen ik er binnen ging. Wat een lekker gevoel is dat toch.

Als je haar maar goed zit

Tot een jaar of 30 ging ik niet of nauwelijks naar de kapper. Mijn haar was halflang en golvend en ik hoefde er weinig aan te doen. Los of opgestoken, het zat eigenlijk altijd wel goed. Ik kon ook zo met nat haar de deur uit. De fiets was mijn föhn. Door de wind gedroogd zat het fantastisch.

En…..er was nog geen grijze haar te bekennen.

Maar ja, dat verandert. Grijs haar staat me niet. Vind ik. Dus zit ik vast aan elke zes weken verven.

Eerst deed ik dat zelf, maar nu doet R. dat voor me. Gecombineerd met wassen, knippen, föhnen.

Vat vol levenswijsheden

R. is een fantastische kapper. Niet alleen omdat hij kan knippen als geen ander. Hij is ook een vat vol levenswijsheden. Zijn Limburgse tongval zet zijn uitspraken extra kracht bij. Zo ook zijn persoonlijke intonatie, die ik uit duizenden zou herkennen. Zijn zinnen eindigen steevast een octaaf of wat hoger dan ze beginnen. Of worden vragend uitgesproken.

R. heeft ook een bijzondere en karakteristieke motoriek. Zijn bewegingen zijn wat schokkerig, wat zijn knipvaardigheid overigens geenszins belemmerd. Aan het eind van een betoog blijft de hand met de schaar altijd even in de lucht zweven. De schouders opgetrokken, het hoofd schuin, de ogen vragend „ja, toch, zo is het toch”. En dat meestal gecombineerd met een voorzichtig lachje en stralende ogen.

Mijn kapper is een strijdbare persoon, die vaak in de clinch ligt met logge organisaties en instanties. Ik zit al heel wat jaren regelmatig bij hem in de kappersstoel en ik heb gezien hoe hij streed als Don Quichot tegen de windmolens. Erg gelukkig werd hij daar niet van. Dat besefte hij zelf als geen ander en op een gegeven moment heeft hij besloten dat daar verandering in moest komen. Tegenwoordig windt hij zich niet meer op over bureaucratische muren waar hij toch niet doorheen komt.

Ik heb bewondering voor hem. Het vereist niet alleen zelfkennis, maar ook kracht om de scherpe kantjes van je eigen aard bij te kunnen vijlen.

Elke keer als hij mijn haar onder handen neemt, leer ik van hem.

Moeder

Mijn vorige bezoek aan R. was intenser dan anders. Zijn moeder was overleden en de dag ervoor gecremeerd.

R. overhandigde mij een door haar geschreven brief. Ze wist dat het einde naderde en ze had de brief geschreven om zich postuum nog een laatste keer te kunnen verstaan met haar „lieve familie, vrienden en kennissen”. Het epistel werd na de crematie (die in kleine kring plaatsvond) toegezonden aan al degenen die haar kenden.

Zo bijzonder dat ik, als buitenstaander, deze laatste woorden nu kon lezen. Het gaf een intieme inkijk in het leven van iemand die ik nooit heb gekend.

Dat ze bijna heel haar leven ziek was geweest en veel pijn had gehad wist ik al uit de verhalen van haar zoon. We spraken daarover tijdens het verven, wassen, knippen en föhnen. We spraken over de dood, over haar aangekondigde dood.

Ik heb jarenlang op een begraafplaats en crematorium gewerkt. Daardoor spreken mensen met mij makkelijker over de dood dan met anderen. Hoewel dat misschien juist niet voor R. geldt. Hij spreekt sowieso uitzonderlijk vrij over alles wat hij heeft meegemaakt en wat hem bezighoudt.

Champagne

Vandaag schonk R. champagne. We dronken op zijn moeder.

Hij deelde zijn ervaringen en gevoelens van de afgelopen week. Hij prees de liefde die hij voelde voor zijn vak. Dat had hem erdoorheen gesleept, die dagen tussen overlijden en begrafenis.

Hij werd geboren in het diepe zuiden van ons land. Daar woonde zijn moeder. Daar overleed zijn moeder. Er was een grote fysieke afstand tussen hen. Na haar overlijden reisde hij niet af naar Limburg, maar hij bleef thuis en aan het werk. Tot de crematie dus.

Hij had veel kunnen delen met zijn vaste klanten. Want zo’n kapper is hij dus. Een kapper waar je een band mee krijgt. Die je kust als je binnenkomt. Een kapper waar je een beetje van gaat houden.

En nu dronken we champagne. Op zijn moeder. Hij was niet verdrietig. Eerder opgelucht. Blij. Voor haar. Omdat ze uit haar lijden was verlost.

Maar ook omdat hij gelovig is. Met stralende ogen zei hij „wat is er nu mooier dan….”.
In die blik, in het afbreken van de zin, in de stilte die volgde, lag zijn hele geloof besloten.

Wat is er nu mooier dan het aardse bestaan om te kunnen wisselen voor het hemelse.

Bezinning

De dag voor de crematie liep hij langs een van de imposantste kerken van Den Haag. Hij ging naar binnen voor bezinning. Dat was het woord dat hij gebruikte “bezinning”.

Er bleek een mis gaande. De schrik sloeg hem even om het hart. Een mis midden op de dag. Was hij misschien in een uitvaartdienst beland?

Er zaten mensen op de voorste rij. Dat deed hem aarzelen om naar voren te lopen, naar het altaar. Maar hij deed het toch „om zo dicht mogelijk bij Jezus te zijn”. Zo zei hij dat. Waarna hij eraan toevoegde: „ja toch”.

Ter communie ging hij niet. Integendeel. Dat en de aanwezigheid van andere mensen was voor hem aanleiding om de kerk “uit te vluchtten”.

Zonder mensen

Een lege en stille kerk als ideale plek om even alleen en onthecht te zijn.

De juiste plek voor bezinning, maar dan wel zonder mensen.

Dat geld vast voor meer hedendaagse bezinningzoekers.

Heldinnen & Other Animals

Heldin Elja Daae

22 april 2015

Elke dag bloggen

Heldin Elja Daae blogt elke dag. Al ruim drie jaar.

En hoe!

Ongeveer een jaar nu lees ik haar blog met veel plezier. Elke dag.

Ik denk haar inmiddels goed te kennen, zij het niet IRL.

Elja is een deel van mijn leven geworden.

heldin Elja Daae

Elja Daae

 

’Gewoon’

Wat kan die meid schrijven.

’Gewoon’ over van alles.

Over wat haar zoal bezig houdt. Over haar vak. Ze is expert op het gebied van social media, bloggen, webinars, enz. Over haar leven als werkende moeder met drie kinderen. Haar leven als ex-expat. Soms ook over alledaagse dingetjes.

Nu ik dit zo opsom klinkt het nogal triviaal. Maar dat is het allesbehalve. Niet voor niets heb ik het woord ’gewoon’ tussen aanhalingstekens gezet.

Niets wat ze schrijft is gewoon. Gewoon omdat ze niet gewoon is.

Over de gewoonste dingen denkt ze na. Via haar blog posts deelt ze haar gedachten met mij en zet ze me aan het denken.

Ze raakt me. Elke post opnieuw.

Zo herkenbaar

Waarom ze me raakt? Moeilijk onder woorden te brengen. Misschien omdat het zo herkenbaar is wat zij schrijft. Tenminste voor mij.

aha-erlebnis

Herkenbaar als een aha-erlebnis.

Soms weemoedig herkenbaar: een ach-ja-belevenis.

Soms verrassend herkenbaar: hé, dat heb ik ook meegemaakt, maar Elja geeft er dan een draai aan, die ik zelf niet zou kunnen bedenken.

Soms stimulerend herkenbaar: ja, daar worstel ik ook mee en Elja kan me dan een duw geven in de goede richting.

Die herkenbaarheid geeft mij een veilig en comfortabel gevoel. Ik ben niet alleen op de wereld. Er zijn anderen, die (ongeveer) hetzelfde denken. Niet alleen inhoudelijk hetzelfde, maar ook procesmatig. Voor mij voelt Elja’s denktrant, haar manier van redeneren, vertrouwt. De logica waarmee ze haar posts opbouwt kan ik moeiteloos volgen.

Het leest zo lekker

Elja’s blog leest ook ’gewoon’ heel lekker.

In haar blog post van afgelopen maandag 20 april jl. schrijft ze over hoe ze dat doet, elke dag bloggen

„Zo doe je dat bloggen: een korte bloghandleiding volgens Elja” heet dat blog en daarin zegt ze:

„Ik ben meer waarde gaan hechten aan de vorm, de metrische vorm, het ritme, de opbouw. Ik wil dat het lekker leest, dat het mijn toon en mijn kadans heeft en dat het net als bij een muziekstuk blijft hangen nadat je de laatste noot leest.”

Dat bedoel ik dus. Beter kan ik het niet verwoorden. Daarom lezen die stukken van Elja ’gewoon’ heel lekker.

Met rode oortjes

rodeoren

Haar blog post over bloggen las ik met rode oortjes.

De titel alleen al maakte me gretig om de inhoud tot me te nemen.

Want ja, dat wil ik ook. Elke dag bloggen. Maar hoe doe je dat dan? Hoe doet mijn heldin Elja dat dan?

En daar was het weer: de herkenbaarheid.

„Ik begin gewoon te typen wat in mijn hoofd opkomt”

schrijft ze.

Dat doe ik ook.

Wat er in mijn hoofd opkomt

my blog

Natuurlijk komt er niet zomaar even iets in mijn hoofd op. Voor ik ’gewoon’ ga typen is het al een tijdje aan het borrelen. Iets heeft mij getriggerd om bepaalde gedachten aan het papier toe te vertrouwen.

Niet letterlijk op papier hoor. Ik mag dan 50plus zijn, het handmatig schrijven ben ik nagenoeg verleerd. Schrijven doe ik tegenwoordig via een toetsenbord, het boodschappenlijstje incluis.

Als ik geen trigger heb, dan komt er niets.

Net als bij Elja word ik vaak getriggerd door iets dat ik lees.

Een artikel in de krant. Een zin of zelfs een enkel woord. Een bepaald woord kan lang bij me blijven. Ik krijg er een relatie mee.

Het woord ‘triggeren’

Naar aanleiding van de post van Elja bleef het woord triggeren steeds de kop opsteken in mijn hoofd. Het is geen bijzonder mooi woord en bovendien een anglicisme (googelen leerde mij dat ’triggeren’ niet voorkomt in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie noch in de spellingwoordenlijst van Open Taal).

Toch is het een woord waar ik sinds ik blog een band mee heb opgebouwd. Omdat het gevoelsmatig dicht in de buurt komt van die eerste aanzet tot bloggen. Iets raakt je, de trekker wordt overgehaald. Dat is het startpunt van het proces dat leidt tot een volgende blog post.

Het is een heel proces

Het is een heel proces om te komen tot een post die het publiceren waard is. Ik zou daarvoor zelfs het woord bevalling in de mond willen nemen.

De trigger is er. Ook de woordenstroom is geen probleem. Meestal staat het raamwerk van de post vrij vlot op poten. Gedachten zijn geordend en opgeschreven met een denkbeeldige toehoorster voor ogen.

Maar dan. Finetunen. Schaven. Een extra controle voor de spelling (daar ben ik slecht in). En nog een om de typefouten eruit te halen.

Wat overigens nog geen garantie is voor een foutloos geschreven blog. Helaas.

En dan ook nog goede afbeeldingen vinden

ik bewerk mijn afbeeldingen met PicMonkey

Net als Elja is het vinden van de juiste afbeeldingen ook bij mij een dingetje. Om niet te zeggen een crime. Allereerst probeer ik afbeeldingen te vinden met voldoende pixels voor kolombreed. Daarna bewerk ik ze via PicMonkey. Vervolgens opslaan in downloads, uploaden in WordPress en invoegen op de plaats van bestemming in de post.

Eén foto vind ik niet voldoende. Daarvoor hou ik teveel van afwisseling tussen woord en beeld.

Wel een goede tip van Elja: een voorraadje aanleggen. Dat ga ik ook doen als ik eens een keer wat tijd over heb (nooit dus!).

De tijd vinden

weinig tijd om te bloggen

De factor tijd is cruciaal voor de productie. Helaas komt een post soms niet veel verder dan mijn hoofd. Omdat ik werk en bij inspiratie tijdens het werk geen tijd heb om de outline van een nieuwe blog vast te leggen. Omdat ik andere prioriteiten stel in mijn time management, zoals met manlief op de bank tv kijken i.p.v. boven achter de computer bloggen. Of omdat ik in mijn moestuin moet/wil werken. Of op een terrasje wil zitten met een glaasje wijn. Wil dansen. Naar de sportschool gaan. Of de voorkeur geef aan lekker kletsen met vriendinnen.

Elja maakt daar korte metten mee.

„Ik moet van mezelf iedere dag bloggen en ik wíl ook iedere dag bloggen.”

Dat en het vervolgens dan ook DOEN, daar staat of valt het mee.

Tot slot: goede voornemens

Na het lezen van Elja’s blog voel ik me geïnspireerd. Ik ga mijn blogfrequentie opvoeren. Ik weet het zeker!

Vol goede voornemens pak ik de krant. Want die heb ik ook nog niet gelezen.

Link

Wil je Elja blog over elke dag bloggen zelf lezen:

http://www.eljadaae.nl/zo-doet-ik-dat-bloggen-een-korte-bloghandleiding-volgens-elja/

Heldinnen & Other Animals

Mijn demente moeder wordt geweldig verzorgd in verpleeghuis

22 juni 2014
in het verpleeghuis
kantelde het beeld
verzorgers van mijn moeder
wat zijn jullie lief

moeder, echtgenote, dochter

Ik, 56-jarig 50plusmeisje, ben een gelukkig getrouwde werkende moeder met een studerende zoon, een nog thuiswonende puberdochter en een demente moeder.

Herkenbaar?

Deze week is mijn mammie 89 jaar geworden. Ze heeft al jaren afasie.

Geen woord meer mee te wisselen.

Kent ze me nog?

Maandenlang heeft ze hartverscheurend gehuild. Tranen drupten op de vloer.

Tegenwoordig bijna niet meer.

Ik weet eigenlijk niet wat dat met me gedaan heeft. Nog geen plek gegeven?

Ik weet wel dat ik hier niet op voorbereid was.

mama, jij was ook moeder, echtgenote en dochter

Mama zwom elke week. Ze was het oudste lid van de sportschool.

Ging op een debat club en op Engelse conversatieles. En dat terwijl ze ook zonder afasie geen prater was.

Ze verzamelde ordners vol knipsels over gezonde voeding. Over apparaten en preparaten die haar ouderdomshandicaps konden verminderen.

Wat de dokter van de Telegraaf te zeggen had over macula degeneratie of de allerlaatste vernieuwingen op het gebied van gehoortoestellen: mijn moeder was ervan op de hoogte.

mijn demente moeder wordt nu verzorgd in een verpleeghuis

Nu loopt ze krom (nooit gedacht!) en schuifelt wat door de gangen.

Ze heeft een lieve echtgenoot/broer opgedaan in het verpleeghuis.

Wout is nooit ver weg en houdt een oogje op haar.

„Waar ga je met haar naar toe, ik vertrouw je voor geen cent” zegt hij tegen echtgenoot B. als hij met mama richting lift gaat.

Ik loop mijn moeders kamer binnen en daar staat hij in zijn luier met zijn broek op de knieën.

Hij is lief voor haar. Als ik mama terugbreng van weggeweest lichten zijn ogen op.

Hij aait over haar hand. „Liefde voor het leven” zegt hij dan „en misschien wel meer”.

Soms is zij zijn zus, soms zijn overleden vrouw. Maakt niet uit….het is fijn om te zien dat er ook in deze schemerwereld diep menselijk contact kan zijn.

verpleeghuispersoneel: chapeau!

En bijna altijd is Marja er, de verzorgende van „Fresialaantje”.

Mensen zoals Marja en haar collega’s kende ik niet. Ik wordt zo blij van hen.

Een bewoner onder de poep, zij draaien er hun hand niet voor om. Als het moet gewoon twee keer per dag ff onder de douche.

Nog nooit iemand overdag in pyjama gezien.

In de huiskamer met open keuken wordt elke dag vers gekookt.

Met dank aan de bezorgdienst van AH.

Link

Verpleeghuis Hoge Veld: http://www.wzh.nl/hogeveld?gclid=CNOCldikjb8CFUMUwwodFQ8AvQ

Gedicht

mama

mijn hoofd in je schoot
over je schouder, gezicht in je nek
transpiratielucht van fris en jong en energiek

wat ben je lief
wat ben je mooi
iedereen kijkt naar je

ik hef mijn hoofd, kijk naar je omhoog

oneindige gang met murmelende wezens
handen wrijven langs de wand
spruitjeslucht is er heilig bij

in je kamer
komt me tegemoet

daardoorheen breekt bleek
fris en jong en energiek

Gedicht Heldinnen & Other Animals

Oma

1 juni 2014
mijn oma toen ze jong was
oude oma altijd 16
en niet eens dement
lieve oma altijd 16
ook als je over de 80 bent

toen ik 16 was sprak ik met mijn oma over oud worden

Toen ik ongeveer 16 jaar was sprak ik met mijn Oma over oud worden. “Het is zo gek” zei ze.

„Kijk naar mijn handen. Die zijn meer dan 80 jaar oud. Maar van binnen ben ik net als jij nog dat meisje van 16. Altijd gebleven. Er verandert niet zoveel aan je wezen, aan je karakter, aan je kern. In het diepst van je gedachten blijf je het meisje dat je was”.

Daarbij keek ze me doordringend aan. Die blik en haar woorden herinner ik me tot op de dag van vandaag.

nu ben ik zelf 55

55 ben ik nu.

Ik kijk naar mijn handen en inderdaad, die zijn 55.

Ik kijk in de spiegel en ben tevreden over wat ik zie.

Mij geef je geen 55. Toch?

Weinig rimpels met wat genetische hulp en een kleine ingreep aan het ooglid.

ik moet keuzes maken

50plusmeisje in MG

Nu staat dit meisje voor keuzes.

Een echte dame. Haartjes op chic

De kleurrijke bohémienne. Een springerige knot.

De slons. Makkelijk gekleed, niets dat knelt. Het haar met een elastiekje in een staartje.

Dit meisje is grillig en natuurlijk lekker wispelturig.

Mijn outfit hangt af van mijn stemming.

En natuurlijk ’the occasion’. Always dress for the occasion. Dress to impress.

Maar wees gewaarschuwd: nooit TE JONG!

Ik kan me van binnen dan wel 16 voelen. Aan de buitenkant ben ik dat niet. Hoe match ik dat?

en jullie?

Hoe doen jullie dat?

Mijn mede 50plusmeisjes?

gedicht

Oma

jij aan het einde
ik aan het begin

twee parallelle lijnen
die elkaar snijden

een toekomstbeeld
en levende herinnering