Categorie

Mindstyle & Lifestyle

Bewust en gezond leven, er (zo) goed (mogelijk) uit (willen) zien. Hoe ik dat doe en welke keuzes ik daarin maak, daar schrijf ik over in deze rubriek.

Gedicht Mindstyle & Lifestyle

Paardrijden kan je heel lang blijven doen en je bent nooit uitgeleerd

18 mei 2017

paardrijden: een van mijn twee passies

Ik heb twee passies: dansen en paardrijden.

Weet je wat zo mooi is aan deze sporten? Je kan het tot op hoge leeftijd blijven doen en je bent nooit uitgeleerd.

Over dansen heb ik al vaak geblogd:  Hier en hier en hier en ook hier.

En gevlogd: hier.

Nu is het de beurt aan paardrijden.

paardrijden op Manege Wittebrug

Paardrijden doe ik op Manege Wittebrug in Den Haag. Twee keer in de week rij ik me in het zweet tijdens de dressuurlessen in de binnenbak. Op super goed verzorgde paarden en onder leiding van supergoede instructeurs. Dat is elke keer weer een feestje.

’s Zomers is het groot feest. Dan gaan we om de week maar liefst twee uur naar buiten. De duinen in of naar het strand. Als het erg droog is en de paarden te veel moeten ploeteren door het mulle duinzand zoeken we regelmatig verkoeling in Clingendael.

Soms neem ik een semi-privéles met maximaal drie ruiters. Nog meer dan in de gewone groepsles, word ik dan aangemoedigd om mijn grenzen telkens een stukje te verleggen.

angsthaas te paard

Dat is geen gemakkelijke klus, want ik ben een angsthaas eerste klas. Na bijna twee decennia paardrijles vind ik vooral galopperen vaak nog steeds eng. Zeker als ik op een paard zit dat een beetje onberekenbaar is. Dat bijvoorbeeld af en toe wegschiet, dat hup met een scherpe bocht gewoon ineens naar de andere hoek van de manege vliegt. Daar heeft de jonge ondeugende Waldo nogal eens een handje van.

paardrijden

Buitenrit op de stevige Schwarzwälder Fuchs ‘Waldo’

een paard kan rare bokkensprongen maken

Als een paard rare bokkensprongen maakt, dan moet ik ervoor zorgen dat ik niet ook door de bak vlieg en zand ga happen.

“Niet in paniek raken, niet in een kramp schieten, rustig blijven en alert en adequaat reageren, zoals je geleerd hebt”

Schiet er dan door mijn hoofd.

Dat is niet niks. Ga er maar aanstaan!

in de aap gelogeerd

Niet dat het vaak gebeurt hoor, gelukkig niet. De keren dat ik van een paard viel, zijn op de vingers van één hand te tellen. Als dat gebeurde, hees ik mezelf meteen weer in het zadel. Doe je dat niet, dan ben je pas echt in de aap gelogeerd.

Maar….

  1. ook al gaat het meestal prima
  2. heb ik inmiddels best veel ervaring
  3. weet ik dat de uiterst ervaren instructeurs van Manege Wittebrug mij als ruiter door en door kennen
  4. dat ze me echt niet op een paard zetten, dat te heftig voor me is
  5. aangevuld met nog tientallen andere rationele argumenten…

dan nog steekt die verhipte angst keer op keer de kop op in mijn koppie.

Tuurlijk, je moet altijd op je hoede zijn als je op een paard zit. Het zijn tenslotte vluchtdieren. Ze kunnen schrikken, bokken of zelfs steigeren en op hol slaan.

Tuurlijk moet je geconcentreerd zijn en met hart en hoofd ‘bij je paard’ zijn. Dat is juist een van de allerleukste dingen van paardrijden. Maar soms -niet altijd- wordt dat plezier dus vergald door de angst om de controle over het paard te verliezen.

deze controlefreak moet leren de teugels uit handen te geven

Dat is natuurlijk het onderliggende probleem. Als rechtgeaarde controlefreak ben ik in alle facetten van mijn leven bang om de touwtjes uit handen te geven.

Dat is echt een dingetje. Ik werk er keihard aan om daarvan af te komen.

Paarden zijn heel geschikt om ergens vanaf te komen. Want paarden spiegelen. Ze kopiëren je gedrag of gaan er juist tegenin. Als ik de teugels ofwel de touwtjes te strak houd dan gaat het paard tegenwerken. Die heeft helemaal geen zin in dat getrek in zijn mond. Die wil dat ik lekker meedein met zijn bewegingen, alsof de teugels van elastiek zijn.

Heel vergelijkbaar met het functioneren binnen een gezin; met de manier waarop je om zou moeten gaan met je man,  je kinderen en ook met je vrienden en collega’s. Die willen ook niet beteugeld en gebreideld worden.

en dan galoppeer je ineens in een flow

Net als ieder ander word ik natuurlijk veel gelukkiger als ik een beetje meega met de ‘bewegingen’ van de ander. Soms lukt dat. Dan geven en nemen we in gelijke mate. Dan kom ik samen met die ander in een flow.

Geweldig gevoel, zo’n flow. Zowel in intermenselijke relaties, als in dans en bij het paardrijden.

Ik hoor je denken:

“Nu wordt ze wel erg zweverig.”

Maar zo’n flow is niet zweverig. In tegendeel.

Het is een heel concreet fysiek en mentaal gevoel. Inmiddels herken ik het onmiddellijk. Het geeft aan alles een enorme extra kwaliteit. Aan mijn intermenselijke relaties. Aan het dansen. Aan het paardrijden.

Hoe ik dat steeds beter leer, om in zo’n flow te komen, daar schrijf ik een ander keer verder over.

mijn gedicht en vlog over paardrijden

In deze blog wil ik met jullie nog wel het gedicht delen, dat ik schreef na een weekeindje paardrijden in de Loonse en Drunense Duinen met een aantal collega-ruiters van de Wittebrug.

En onderstaand plak ik ook mijn vlog in, waarin je mij te paard kunt bewonderen en ik het gedicht voor jullie voordraag.

Geniet ervan!

VLOG

GEDICHT

paarden en paardenmensen

paarden, paardenstal
paardenhoofdstel, paardenbenen
getrappel van hoeven
gekraak op het grint

paardenzadel, beugels en sjabrak 

met de teugels in mijn aarzelende knuisten
leun ik lichtjes achterover
verdwijnt de spanning uit mijn lijf

jij snuift en schudt je manen 

langs mijn enigszins
vochtige bovenlip
voel ik verkoeling
van mijn gelaten zucht

paardenlijf, paardendraf
zo machtig
in galop
tegen mijn wangen
voel ik mijn wapperende haren slaan

paardenogen, paardenkont
de zweep om mee te slaan
rust in mijn hand 

paarden, ach die paarden
op de achterhand 

paardenmensen
op mijn hand 

geconcentreerd vieren ze de teugels
laten ze zich gaan

in hun slipstream
volg ik
met gesloten ogen
als het moet

vertrouwen geven
vertrouwen krijgen 

paarden en paardenmensen
wat wens ik mij nog meer 

Mindstyle & Lifestyle

Profielfoto op LinkedIn. Maak je foto jeugdig en uitnodigend. Tips voor 50plussers.

19 februari 2017
LinkedIn profielfoto 50plusser

een uitnodigende profielfoto op LinkedIn is voor 50plussers extra belangrijk

 

Selecteren op geboortedatum kan op LinkedIn dus niet. Recruiters en dergelijke kunnen zoeken op functietitels en trefwoorden of op ‘beschikbaar’ bijvoorbeeld. Maar niet op leeftijd. Hoe anti-leeftijdsdiscriminatie is dat!

Dat sluit helemaal aan bij het pleidooi van LinkedIn expert Aaltje Vincent:

“Geboortedatum op cv: weg ermee!”

Van haar hoorde ik tijdens een presentatie in het netwerkcafé in Den Haag heel veel tips & tricks over LinkedIn. En over het belang van een goede foto.

circumstantial evidence

Geweldig dat filteren op geboortedatum niet mogelijk is op LinkedIn, maar zodra iemand het profiel van een 50plusser ziet, is er natuurlijk verdacht veel circumstantial evidence over de leeftijd van de kandidaat.

Als je in de 70-ger jaren van de vorige eeuw hebt gestudeerd, dan kan je natuurlijk niet piepjong meer zijn. En de enorme staat van dienst van de meeste 50plussers 🙂 kan onmogelijk door een 25-jarige zijn opgebouwd.

Maar…..

Al die geschreven informatie sijpelt pas in tweede instantie naar binnen. Als eerste valt het oog van de lezer op jouw FOTO!

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef:

In een nanoseconde wordt het oordeel geveld:

“Dat is een leuke vrouw, die zie ik wel zitten als collega.”

Of niet natuurlijk.

één beeld zegt meer dan 1.000 woorden

Denk je eens in. Een hr-manager is op zoek naar dé perfecte nieuwe collega. Hij of zij vult allerlei trefwoorden en zoektermen in. Vervolgens verschijnt een lijst met kandidaten die aan de selectiecriteria voldoen.

En dan is het scrollen en screenen geblazen. Hoe langer de lijst, hoe sneller dat gaat.

Het oog van de hr-manager valt het eerste op je foto. De profielfoto is de online versie van de beroemde en beruchte eerste indruk. En je weet het: die kan je maar één keer maken.

Hoe jonger de hr-manager, hoe groter de rol van ‘image over text’. De jonge generatie groeit op in een wereld, waarin beeldcultuur overheerst. Beeld speelt bij 20-gers en 30-gers een nog grotere rol dan het bij ieder van ons van nature al doet. Het is dé bepalende factor bij de eerste selectie.

Doe er je voordeel mee. Zorg dat de bezoeker van jouw LinkedIn pagina zijn ogen niet van je af kan houden.

Hoe? Lees mijn tips voor een perfecte LinkedIn selfie.

Volg je de tips op, geheid grotere kans dat die hr-manager denkt:

“Die wil ik spreken.”

1. kies een goede plek

Allerbelangrijkst voor een goede foto is de belichting. Kies een plek waar voldoende licht gelijkmatig op je gezicht valt.

Daglicht werkt het beste, bij voorkeur in de middag. Maak desnoods een foto buiten. Maar niet als het erg zonnig is, want dan is er veel kans op sterke licht-donker contrasten. Een schaduwplek op je gezicht moet je vermijden.

Zorg ook voor een rustige, neutrale achtergrond. Het gaat om jouw gezicht en een drukke achtergrond leidt af.

Ook met een gekleurde achtergrond moet je oppassen. Elke kleur heeft weer een ander effect. Te rood wordt onbewust geassocieerd met “die heeft een opvlieger” of “die heeft zeker een wijntje te veel op”. Blauw geeft een (te) koele uitstraling. Enz.

Het beste is een egaal witte of zwarte achtergrond. Ook professionele fotografen kiezen daar meestal voor.

2. maak een beeldvullend portret

Gebruik geen vakantiekiekje met man en kinderen of een foto met je kleinkind of kat in je armen. Geen foto ‘ten voeten uit’, waar je van top tot teen op staat. Ook geen ‘buste’ foto, waarop een groot deel van je bovenlijf zichtbaar is.

Voor LinkedIn maak je het beste een beeldvullende portretselfie. Ga voor lekker close up en breng zoveel mogelijk van je gezicht in beeld.

Gek genoeg is je lichaamshouding toch erg belangrijk, ook al komt daarvan weinig in beeld. Een rechte rug, borst iets vooruit en gestrekte benen zorgen er meteen voor dat je meer zelfvertrouwen uitstraalt.

Kijk recht in de camera. Maak als het ware oogcontact met je toekomstige werkgever of collega. Dat komt veel natuurlijker over dan wanneer je wegkijkt. En vergeet vooral niet te lachen.

3. lach!

profielfoto LinkedIn open lach

Zorg dat je lachend op de foto staat.

Lachende mensen worden met meer openheid en vertrouwen benaderd. Dat geldt net zo goed voor een persoonlijke ontmoeting, als voor een virtuele kennismaking op het beeldscherm.

Alleen je mondhoeken een beetje optrekken werkt niet. Het moet een echte open lach zijn.

Spontaan lachend in de lens kijken: de een doet het makkelijker dan de ander. Vind je dat moeilijk, probeer dan eens een foto te nemen net nadat je uitbundig hebt gelachen om Zondag met Lubach of zo. Het helpt gegarandeerd. Je lachspieren staan dan op standje ‘actief’.

Bij een echte, open lach gebruiken we twee spieren. De spier die van kaak naar mondhoek loopt (ofwel de grote jukbeenspier) en de spier rondom je ogen.

Inderdaad, de spieren van de lachrimpels en de kraaienpootjes. Als 50plusser heb je daaraan geen gebrek. Laat ze zien! Ze geven je een toegankelijke uitstraling.

4. zet een bril op

Wat blijkt uit onderzoek van de Erasmus Universiteit Rotterdam? Een vrouw met bril heeft een significant grotere kans uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek. Hoe dat komt? Een van de onderzoekers, Sarah van der Land zegt erover:

“Een bril kan voor symmetrie in het gezicht zorgen en sommige glazen vergroten je pupillen. Dat zijn twee dingen waardoor mensen een persoon aantrekkelijker vinden. En een bril camoufleert eventuele wallen onder je ogen, waardoor je er frisser uitziet.”

Op YouTube kan je een interview met Sarah van der Land terugluisteren, waarin ze vertelt over haar onderzoek naar de ideale LinkedIn foto.

5. kies zakelijke kleding

Ook al zie je op een portretfoto weinig van je kleding, toch moet je er aandacht aan besteden.

De meeste van ons hebben een aparte garderobe voor werk en privé. Kies dus kleding uit de categorie ‘werk’ en niet dat leuke blote zomerjurkje.

Bekend is, dat vrouwen zich professioneler voelen als ze de juiste zakelijke outfit dragen.

“dressed for the occasion voel ik me serieuzer genomen door mijn (mannelijke) collega’s.”

Ook voor je LinkedIn foto geldt: dress for the occasion.

Dat hoeft natuurlijk niet altijd een krijtstreep mantelpakje te zijn. Voor een functie bij een bank is dat misschien dé ultieme keuze. In een creatief beroep is casual beter. Maar als professional ben je zelf natuurlijk het beste op de hoogte van de dresscode in jouw sector.

Hoe dan ook, kleding speelt zeker mee in hoe je beoordeeld wordt.

In ieder geval moet je kleding niet de aandacht afleiden van het gezicht. Niet te veel wit, geen drukke motiefjes of strepen, geen hoge kraag of schoudervullingen, niet te veel sieraden en last but not least geen diep decolleté.

In het algemeen geeft donkere kleding een betrouwbare indruk en komt opgestoken haar professioneler over dan loshangende lokken.

Omdat je alleen een stukje bovenkleding ziet, kan je gerust je joggingbroek en sloffen aanhouden. Hoe comfortabel is dat.

6. gebruik het goede formaat

profielfoto LinkedIn 50plusser dat kan beter

mijn LinkedIn profielfoto is voor verbetering vatbaar!

De ideale LinkedIn foto heeft minimaal 400 x 400 pixels (het absolute minumum is 200 x 200). Meer pixels mag natuurlijk altijd, want zo’n foto blijft ook in verkleinde vorm lekker scherp.

LinkedIn gebruikt een vierkant formaat voor de profielfoto. Op het scherm is daarvan een cirkelvormige uitsnede zichtbaar. Klik je erop, dan verschijnt het originele vierkante beeld. Hou daar bij de opname rekening mee. Centreer je portret en hou rondom een beetje ruimte vrij. Zo komt jouw gezicht uiteindelijk perfect ‘beeldvullend’ in het ronde LinkedIn kadertje.

Op een smartphone is het mogelijk om meteen voor een vierkant formaat te kiezen. Op mijn iPhone6 heeft een vierkante foto 960 x 960 pixels. Ruim voldoende dus voor een goede LinkedIn selfie.

Een foto genomen met mijn Sony camera heeft veel meer pixels: 4864 x 3684. Dat is een rechthoekige foto, maar prima geschikt om uit te snijden.

profielfoto LinkedInbijsnijden

Heb je een rechthoekige foto, dan moet je er dus een stuk ‘afsnijden’. Dat gaat heel makkelijk op zowel een smartphone, als een computer. Alle fotoprogramma’s hebben een ‘snij bij’ functie.

profielfoto LinkedIn bijwerken met picmonkey

 

Zelf gebruik ik vaak de gratis versie van picmonkey. Kies Edit en download de foto die je wilt bewerken van je computer. Op de linkerbalk kun je kiezen uit allerlei bewerkingsmogelijkheden.

 

profielfoto LinkedIn bewerken met picmonkey

Bij Resize zie je overigens meteen het aantal pixels van de foto.

Volop programma’s en apps dus waarmee je een foto van rechthoekig naar vierkant kan maken en waarmee je kunt ‘uitvergroten’. Let wel op dat je niet te veel uitvergroot, want dan wordt de afbeelding korrelig. Dat zie je vanzelf.

Beetje technisch verhaal. Laat je daardoor niet afschrikken. Begin gewoon, dan komt het vanzelf goed.

7. online en offline moet wel een beetje matchen

Tot slot nog een ultieme tip: zorg dat online en offline een beetje matchen. Je foto mag best een beetje gefotoshopt zijn. Een filtertje eroverheen is geen probleem. Maar het moet niet te ver afstaan van de werkelijkheid. Van hoe je er in real life face-to-face uitziet.

Ik herinner me nog goed mijn eerste sollicitatiegesprek. Ik was een jaar of 18 en zocht een vakantiebaantje. Ik solliciteerde (zoals toen te doen gebruikelijk met handgeschreven brief en getypt curriculum vitae) bij een interviewbureau. Er ‘representatief uitzien’ was een must voor de functie en ik moest een foto meesturen.

Nu had ik een prachtige geretoucheerde pasfoto, waarop ik zowat een filmster leek. Voor dat retoucheren had ik extra betaald. Met de hand waren alle oneffenheden (pukkeltjes!) weggewerkt. Wallen onder de ogen ‘gecorrigeerd’ etc. Fotoshoppen avant la lettre.

Natuurlijk werd ik opgeroepen. Wie wilde er nu niet zo’n jonge blonde stoot als collega.

Om 9 uur ‘s-ochtends werd ik verwacht. Wat was ik zenuwachtig. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren.

Plan was om vroeg op te staan en veel tijd aan mijn uiterlijk te besteden. Haar föhnen, foundation om de pukkeltjes ook in het echt te maskeren, bescheiden make up op de ogen…

Wat wilde het geval: ik versliep me. Mijn haar was zo vet, dat ik er niet onderuit kon om het te wassen. Tijd om te drogen had ik niet. Van een zorgvuldig aangebrachte make-up kon ook geen sprake zijn. Dat ging van rits, rats roetsj.

Resultaat was dat ik er uitzag als een verzopen kat toen ik 7 minuten over 9 volkomen over de rooie aanbelde. Nog te laat ook!

Een van de eerste dingen die mij naar mijn hoofd werden geslingerd was:

“In het echt lijk je helemaal niet op je foto.”

Ik ben het niet geworden, maar had mijn lesje wel geleerd. Zoiets is me geen tweede keer overkomen.

Dus zorg dat je een beetje lijkt op je foto. 🙂

benieuwd hoe ik het deed? bekijk dan mijn vlog

 

 

lukt het niet? ik help je graag

Kom jij er ook na het zien van mijn vlog niet (helemaal) uit? Schroom dan niet om contact met me op te nemen. Ik help je graag, uit solidariteit en natuurlijk gratis. Ook al ben ik geen professional, samen komen we vast en zeker een heel eind.

Mindstyle & Lifestyle

50plussers ga op LinkedIn! Aarzel niet en maak als de donder een profiel aan.

12 februari 2017

LinkedIn: bijna alle werkenden in Nederland zijn er te vinden

LinkedIn is het grootste zakelijke netwerk ter wereld. Nederland draagt zeker een steentje bij aan deze ‘eretitel’. In ons landje heeft 65% van de beroepsbevolking een profiel op LinkedIn.

65%. Dat is veel!

Voor bijna 80% van de werkgevers is LinkedIn het belangrijkste kanaal om vacatures bekend te maken en om kandidaten te vinden.

Ook voor 50plussers is het belangrijk om op LinkedIn te ‘zitten’. Maar velen hebben koudwatervrees. Dat is jammer, want LinkedIn is nuttig en leuk.

Een LinkedIn profiel toont de werkende mens. Het is niet de bedoeling om op LinkedIn om de haverklap allerlei leuke privé dingetjes te delen, zoals op Facebook. Op het werk gedraag je je anders dan thuis. Op LinkedIn presenteer je jezelf dus anders dan op Facebook.

Ben je werkloos dan is een LinkedIn profiel een MUST. Zorg dat je profiel pico bello in orde is en dat ze JOU vinden op LinkedIn.

Ben je niet op zoek naar een (andere) baan: ook dan is het leuk om op LinkedIn meer te weten te komen over je werkende medemens.

Bottom line: Heb je nog geen profiel aangemaakt: ga dan als de donder aan de slag!

lukt het niet? ik help je graag

problemen met mijn website

Kom je er niet (helemaal) uit, schroom dan niet om contact met me op te nemen. Ik help je graag, uit solidariteit en natuurlijk gratis. Ook al ben ik geen professional, samen komen we vast en zeker een heel eind.

LinkedIn is een goudmijn als je op zoek bent naar jouw droombaan

Maar liefst 70% van de vacatures wordt niet ingevuld via officiële sollicitatieprocedures, maar via netwerken.

Tegenwoordig spelen social media in nagenoeg alle sollicitatieprocedures in Nederland op enig moment een bepalende rol.

Ergo: solliciteren gaat anders dan vroeger.

Veel 50plussers hebben jarenlang voor één en dezelfde baas gewerkt. Ze hebben nauwelijks ervaring met solliciteren.

Ooit, in een ver verleden, was een handgeschreven brief en een getypt curriculum vitae voldoende. Na een maand proeftijd was je verzekerd van een vaste baan. Voor het leven.

Tegenwoordig blijkt “voor het leven” ineens een loze belofte. Reorganisaties zijn aan de orde van de dag. Dure 50plussers worden rücksichtslos ontslagen en vervangen door goedkopere broekies.

Herkenbaar?

Om me heen zie ik veel ontslagen 50plussers. Ze komen in een rouwproces over het verlies van hun werk.

Goed om jezelf voldoende tijd te gunnen om het afscheid van de oude vertrouwde werkomgeving te verwerken. Maar ga vooral niet te lang bij de pakken neerzitten. Ga de uitdaging aan om een nieuwe baan te vinden.

Dat zal zeker niet 1-2-3 lukken, maar je kan je hernieuwde vrije tijd nuttig gebruiken met terugkijken en reflectie.

“Wat vond ik het allerleukste aan mijn werk? Wat was stinkvervelend en wil ik echt niet meer doen?”

Praat met oud-collega’s, met vriendinnen, je partner en je kinderen. Waar zien jullie mij de komende 5-10 jaar (nog) werken? Wat zijn mijn goede kanten en wat kan je mij beter niet laten doen?

Grote kans dat je verbaasd zult zijn over de antwoorden op deze prangende vragen.

En dan weet je het ineens zeker:

“Dit is mijn droombaan. Dat wil ik doen de rest van mijn werkzame leven.”

Ook al ben je niet werkloos, dan nog gaat er misschien toch wel eens door je hoofd:

“Ik zou best eens iets anders willen proberen.”

Misschien denk je regelmatig:

“Getver, ik vind mijn werk niks meer aan. Zie er elke dag meer/weer tegenop. Maar tja, ik ben 50plus. Kan ik nog wel ergens opnieuw beginnen? Wat zijn mijn kansen?”

Durf te dromen van een carrièreswitch.

Wil je meer weten over jouw droomfunctie, dan is LinkeIn een echte goudmijn. Is er vraag naar die functie? Wie zijn mijn concurrenten of collega’s (het is maar hoe je het bekijkt). Hoe presenteren zij zich? Wat zijn hun kwalificaties? Bij welke bedrijven werken ze?

LinkedIn is hét platform om vrijblijvend te onderzoeken wat de mogelijkheden zijn op de huidige arbeidsmarkt.

Misschien zijn je dromen zo gek nog niet.

In ieder geval verzeker ik je: na een uurtje struinen op LinkedIn ben je heel wat wijzer.

LinkedIn is ook een beetje ‘gluren bij de buren’

LinkedIn is ook een beetje ‘gluren bij de buren’.

Dat kan ook nuttig zijn als je de leukste baan van de wereld hebt en voorlopig blijft zitten waar je zit.

Stel je hebt een zakelijke afspraak met iemand die je nog niet eerder ontmoette. Hoe leuk is het dan om een ‘sneak preview’ te krijgen van die persoon. Grote kans dat dat lukt met LinkedIn en je binnen een paar minuten van alles te weten komt over de opleidingen, vorige banen en het netwerk van ‘je afspraak’. En natuurlijk is daar DE FOTO en weet je alvast hoe hij/zij eruit ziet.

ook leuk: vrienden van vroeger opzoeken op LinkedIn

LinkedIn is niet alleen nuttig, maar ook gewoon leuk. Ik stond versteld wie ik allemaal terugvond op LinkedIn.

Die prachtige gespierde krullenbol, waarop ik in de derde heimelijk verliefd was. En die briljante, veelbelovende studiegenoot.

“Nooit gedacht dat zij een succesvolle zakenvrouw zou worden”.

Nieuwe buren: meteen ff checken op LinkedIn wat ze doen.

Ik moet er wel bij vermelden, dat ik een extreem nieuwsgierig mens ben.

Maar ook minder nieuwsgierige 50plusmeisjes willen vast zo af en toe weten wat er van iemand terecht is gekomen, of wat de ouders van het nieuwe vriendje van dochterlief voor werk hebben, of die leuke vrouw op de yoga. Op LinkedIn kan je dan ongegeneerd je vrouwelijke nieuwsgierigheid bevredigen.

best friends forever

Via LinkedIn kwam ik weer in contact met twee toenmalige bff’s. Als vanouds met z’n drieën geluncht. Wat hadden we elkaar veel te vertellen. Decennia waren we elkaar uit het oog verloren en toch was het binnen de kortste keren weer ‘net als vroeger’. We snapten waarom we toen best friends waren en na zo lange tijd voelde het als ‘forever’.

prima hoor, een beetje voor de lol op LinkedIn, maar ik wil gevonden worden, want ik ben de beste coupeuse ever

Even to the point. LinkedIn is natuurlijk vooral het uitgelezen netwerk voor werkzoekenden. Je wilt dat ze JOU vinden, omdat je de beste coupeuse ever bent en asap aan de slag wilt.

Ben je actief op zoek naar werk, zorg dan dat je de LinkedIn-tools kent, die jouw vindbaarheid optimaliseren.

Onlangs ging is naar een bijeenkomst in het netwerkcafé in Den Haag voor een presentatie van LinkedIn-goeroe Aaltje Vincent. Er ging een wereld voor me open. In een paar uurtjes leerde ik ontzettend veel bij.

Neem maar eens een kijkje op haar website. Haar blogs staan vol met tips en trucs die je een enorme voorsprong geven om op LinkedIn als eerste de interessantste vacatures te spotten. En om gevonden te worden door recruiters, headhunters, uitzendbureaus, hr-managers, consultants etc. etc.

je foto, je foto, je foto en je foto

LinkedIn foto

En dan heb je de hele trukendoos uit de kast gehaald en jezelf gepresenteerd als DE BESTE COUPEUSE IN NEDERLAND.

Maar helaas, je foto is pet.

 

Dan is al dat werk om je profiel op orde te krijgen voor niets geweest.

Als eerste valt het oog van de bezoeker van jouw profiel namelijk op jouw FOTO!

Voor 50plussers is DE FOTO extra doorslaggevend.

Op grond van die foto, wordt in een nanoseconde het oordeel geveld:

“Dat is een leuke vrouw, die zie ik wel zitten als collega.”

Of niet natuurlijk.

Zorg dat jou dat niet overkomt!

In mijn volgende blog en vlog geef ik je 10 tips hoe je zelf een hele goede LinkedIn foto kunt maken: de perfecte werkselfie.

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Dementie: Philip Scheltens wil medicijn tegen Alzheimer in 2020

3 februari 2017
Philip Scheltens wil dementie genezen

dementie: iedereen krijgt ermee te maken

Dementie. Op onze leeftijd, als 50plusmeisjes, hebben we bijna allemaal te maken met dementerende ouders, vrienden of zelfs partners.

Of anders heb je wel vriendinnen die volop aan het mantelzorgen zijn bij hun dementerende ouders. Of je leest de columns die Hugo Borst in het AD schrijft over zijn dementerende moeder. Of je gaat binnenkort de documentaire ‘Het Doet Zo Zeer’ van Heleen van Royen zien. Een jaar lang filmde ze haar moeder, bij wie Alzheimer is geconstateerd. De docu ging afgelopen zaterdag 28 januari 2017 in première op het IFFR, het internationale filmfestival in Rotterdam en is vanaf 23 februari in de bioscoop te zien.

mijn moeder was ook dement

mijn moeder toen ze beginnend dement was

Met mijn moeder in Rome. Ze is dan licht dementerend.

Mijn moeder was ook dement de laatste jaren van haar leven. Ze stierf op 14 augustus 2014 en is 89 jaar geworden.

Ze zat in een geweldig verpleeghuis, maar het verdriet om het  aftakelingsproces was er niet minder om. Wij, als familie, stonden erbij en keken ernaar. We deden alles wat we konden om haar nog zoveel mogelijk leuke momenten te bezorgen.

Ze kon al langer niet meer praten en uiteindelijk werden ook de andere manieren van communiceren steeds minder. Toch was het overduidelijk dat ze niet gelukkig was. Ze was opstandig en huilde veel. Vooral bij mij, haar enige dochter. Zodra ze me zag, begon ze hartverscheurend te huilen. Haar tranen drupten op de grond. Als een kind nam ik haar dan in mijn armen.

word ik ook dement?

Onze generatie is de eerste die geconfronteerd wordt met de impact van dementie. Wij maken mee hoe die rotziekte de laatste jaren van iemands leven kan vergallen en van de familie eromheen.

Je wordt er niet vrolijk van als je eraan denkt, dat het jou ook kan overkomen.

Boven de 65 jaar is de kans op Alzheimer 10%, boven de 80 is dat gestegen tot 35%. Alzheimer is niet de enige, maar wel de belangrijkste veroorzaker van dementie.

dementie beheersbaar en behandelbaar in 2020

Vandaar dat ik zo blij was, toen ik het interview met Philip Scheltens las in de NRC van afgelopen weekeinde 28 & 29 januari 2017.

“Ik wil Alzheimer genezen”

zegt deze hoogleraar neurologie en Alzheimerspecialist. Hij is nu 59 jaar en wil voor zijn pensioen in 2020 medicijnen hebben gevonden die Alzheimer bestrijden.

Hij zegt:

“Dementie is geen normaal aspect van veroudering. Alzheimer is een ziekte. Net als kanker of aids.”

In de nabije toekomst is het te behandelen.

“Behandeling is niet gericht op langer leven. Je wordt net zo oud, maar beter. Zonder de ziekte die je laatste jaren verpest. En die van je omgeving.”

zelf investeren in je gezondheid

Ik ben nu 58, dus mocht ik over een paar jaren aan Alzheimer gaan lijden, dan komt het misschien niet zo ver dat ik helemaal van het pad af raak en in een verpleeghuis terecht kom. Hoe fijn zou dat zijn!

Ondertussen kan ik ook zelf aan de slag.

De hoogleraar zegt hierover:

“Tussen de 50 en 60 jaar moet je investeren in je gezondheid”

the big seven

Hoe?

Met The Big Seven:

  1. geen overgewicht
  2. niet roken
  3. niet te veel alcohol
  4. laag cholesterol
  5. gezond eten
  6. bewegen
  7. blijven leren

Gaan we doen, Philip Scheltens!

 

 

Gedicht Mindstyle & Lifestyle

Begraafplaatsen bezoeken als hobby

18 mei 2016
begraafplaats Hollum Ameland

begraafplaatsen op Ameland

begraafplaatsen op Ameland, funeraire lions bezoeken kerkhof van Ballum

Afgelopen week was ik op Ameland met de funeraire lions. Het is een groepje vaklui dat een paar keer per jaar begraafplaatsen bezoekt.

Het zal je hobby maar wezen, hoor ik de lezer denken.

Ik heb van jongs af aan een fascinatie voor begraafplaatsen dus voor mij voelt het heel vertrouwd om lekker rond te struinen tussen de graven van onbekenden. Lees maar na in mijn vorige blog de eindigheid van het leven.

Ik deel mijn hobby met mijn mede funeraire lions. Het zijn (oud) begraafplaatsbeheerders/directeuren, funeraire juristen, steenhouwers, groendeskundigen, experts in oorlogsgraven en wat dies meer zij. Verbonden in hun nieuwsgierigheid naar funeraire zaken van allerlei aard.

Dit keer gingen we dus naar Ameland. In het Friese Holwerd verlieten we het vasteland en staken we met de boot de Waddenzee over om vervolgens het eiland op de fiets te verkennen.

Ik huurde een elektrische fiets. Het was voor het eerst dat ik op zo’n ding reed. Het maakte de kilometerslange rit met straffe tegenwind toch tot een plezierige ervaring.

grafzerk op de begraafplaats van Ballum

begraafplaatsen op Ameland grafzerk familie Cammingha in Ballum

Op het kerkhof van Ballum staat een modern grafhuisje ter bescherming van de magnifieke 16de grafzerk van de adellijke familie Van Cammingha, de vroegere eigenaren van het eiland. We stonden oog in oog met een fiere ridder in wapenrusting. Dat is echt genieten voor een kunsthistorica.

reis terug in de tijd in de kerk van Hollum

De hele dag was sowieso een reis terug in de tijd toen ik nog publiceerde over kerkinventarissen in de toen fameuze reeks ‘De Geïllustreerde Beschrijving van de Nederlandse Monumenten voor Geschiedenis en Kunst’ (zie mijn publicaties op LinkedIn). De serie werd uitgegeven door de Rijksdienst voor de Monumentenzorg; tegenwoordig bekend als Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed.

Nederlands Hervormde Kerk in Hollum op Ameland

Vooral de rondleiding in de Hervormde Kerk in Hollum was een déjà vu-ervaring.

begraafplaats Hollum met ontroerende grafzerken

begraafplaatsen op Ameland, grafzerken op kerkhof van Hollum

Op het kerkhof van Hollum werd ik geraakt door een rijtje verlate grafstenen. Ze leunen relaxed tegen het muurtje van de begraafplaats.

begraafplaatsen op Ameland, grafzerk op kerkhof van Hollum

Meer nog sneed de tekst op de zerk van Helena Dico mij door de ziel. Als Amsterdamse kwam ze als gehuwde vrouw naar Ameland, waar zij in 1918 op 25-jarge leeftijd stierf bij de geboorte van haar eerste kind, zoon Minne. Haar echtgenoot liet op de grafsteen een ontroerende tekst aanbrengen:

Rust hier zacht geliefde doode,
Alles daalt met U in ’t graf,
Diep bewogen, neer gebogen,
Staren wij hier bij uw graf,
In de volle bloei van ’t leven
Scheiden God ons van elkaar,
Mocht ik ook eens met U rusten,
Is de hoop die mij verblijdt.

in prachtige verheven letters. De steen wordt rondom de tekst weggekapt. Volgens de kenners moeten de letters bij voorkeur 4 mm. hoog zijn. Dat schijnt eeuwen mee te gaan. Doordat de tekst ook nog wordt ‘gezwart’ is de leesbaarheid uitstekend.

gedicht

De zerk op het graf van Helena Dico inspireerde mij tot een gedicht.

Minne

dochter van Amsterdam
schippersvrouw op Ameland

bijna 100 jaar nadat jij heenging
zet ik voet op jouw graf

in barensnood liet jij het leven
dat je met de dood in de ogen
aan zoon Minne schonk

je geniet
verlegen zijn conceptie
nieuw leven in ’t verschiet
je weet
opgroeien zie ik hem niet 

een min voor Minne kan je niet wezen
vergeefs zoekt zijn pasgeboren mond jouw tepel

desalniettemin blijf je voor Min
voor eeuwig en altijd
zijn beminde mam

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Dansen om te ontsnappen aan je hoofd

24 april 2016
dansen

ontsnappen aan je hoofd in de sauna

Vorige week stond in het Vonk-katern van De Volkskrant het artikel Ode aan de sauna met als ondertitel ‘Stilteruimte. Ontsnappen aan het hoofd’.

“De sauna is een van de laatste offline-ruimtes in onze samenleving”

schrijft Ruben Jacobs. Hij stelt dat wij als “moderne hoogtechnologische wezens” steeds minder onze “lichamelijkheid” ervaren.

“een omgeving van 90 graden Celsius is bij uitstek geschikt om even uit het hoofd te komen en in het lichaam te geraken.”

Wie voelt zich niet rusteloos en tegelijkertijd overprikkeld en geestelijk oververmoeid in deze tijd waarin we altijd ‘aan’ staan. Waarin we altijd bereikbaar (moeten) zijn.

Ik wel. Zeer regelmatig zelfs. Niet in de laatste plaats omdat ik een heel nieuwsgierig 50plusmeisje ben en ik graag van ‘alles’ op de hoogte ben en blijf.

lijfsvergetelheid

Het artikel spreekt van een “gespleten bestaan tussen hoofd- en lijfwerk”.

Denker des Vaderlands René Gudde gebruikte het prachtige woord “lijfsvergetelheid”.

Het lijkt in schril contrast te staan met de obsessieve aandacht voor het lichaam in ons tijdsgewricht. Voor gezondheid, voor superfoods, voor sporten en in beweging blijven. Maar deze ‘zorg’ voor het lichaam staat in dienst van de geest. De conditie van het lichaam willen we op peil houden, zodat het hoofdwerk naar behoren gedaan kan worden. Het heilig moeten om het fysieke welzijn op te krikken is voor velen van ons zelfs een zoveelste stressfactor.

ontsnappen aan je hoofd door te dansen

Tijdens het lezen van het artikel kon ik niet anders dan denken aan mijn dansavontuur, waarover ik schreef in mijn vorige blog: ’50plusmeisjes dansen wat af’.

Het is fijn dat ik door dansen langer fit en vitaal blijf en ik ben me er zeer van bewust dat bewegen dementie op een afstand kan houden.

Maar dansen heeft ook een eigen intrinsieke waarde in het hier en het nu. Dansen brengt een geluksgevoel teweeg.

Dat is natuurlijk geen nieuws. Het is al langer bekend en bewezen.

“Tijdens het dansen komt het gelukshormoon endorfine vrij, waardoor je je automatisch beter voelt. Iemand die minstens eenmaal per week danst, heeft een grotere kans op een gelukkig en evenwichtig leven”

Om de site dokterdokter.nl te citeren.

Zeker weten word ik gelukkig van dansen (en nu maar hopen dat mijn leven er t.z.t. ook evenwichtiger van wordt!).

Hoe fijn is het daarom dat ons ad hoc dansgezelschap van ‘Good [Old] Times. My Tasteful Life’ nog elke vrijdagochtend samen danst.

Onder begeleiding van ‘onze’ choreografen Jérôme Meyer en Isabelle Chaffaud doen wij aan ‘Happy Movements’. Anderhalf uur lang dompelen we onder in de wereld van ons eigen lichaam en dat van de ander.

Naast de gewone noodzakelijke oefeningen als opwarmen, stretchen en een cooling down ligt het accent op happy movements. Op bewegingen waar je blij van wordt. Onmisbaar daarbij is de muziek, wat volgens dokterdokter ook een reuze nuttig effect heeft:

“Dansen werkt stressverlagend, omdat het stresshormoon cortisol afneemt wanneer je danst. Hier speelt vooral de muziek een grote rol in.”

opgaan in beweging

Op de klanken van de muziek ga ik op in beweging. Eerst volg ik nog de bewegingen van Jérôme en Isabelle. Ik zit voornamelijk in mijn hoofd en concentreer me op hoe ze hun armen gebruiken, hoe ze hun gewicht verplaatsen van het ene been naar het andere, hoe ver ze hun lichaam draaien en in welk tempo ze zakken naar de vloer.

De bewegingen van J&I zijn inspiratiebron. Ik hoef ze niet 1 op 1 na te doen. Ik zoom in op de vloeiende lijnen die zij met hun lichamen in de ruimte schrijven. Ik voel de intentie en vreugde waarmee zij gebruikmaken van hun soepele en expressieve lichamen.

Gaandeweg kom ik los van mijn denken en word ik dans.

ik laat me leiden en ervaar de ruimte met dichte ogen

Op een ander moment word ik tijdens een van de oefeningen met mijn ogen dicht door een mededanser in verschillende tempo’s door de ruimte geleid.

Ik kan me toch oriënteren, doordat ik ook met ogen dicht aan de raamkant het invallende licht registreer. Ik hoor het wanneer ik dichter in de buurt kom van een van de luidsprekers. Ik ervaar de muur waar ik rakelings langs loop, maar waarmee ik geen fysiek contact maak.

Ik voel me bevrijd door de concentratie op mijn lichamelijke zintuigen. Ik voel overgave door het vertrouwen dat ik moet stellen in de leidende ander.

medicijn tegen lijfsvergetelheid

Tijdens Happy Movements doen we ook een choreografietje. Dan probeer ik wel heel precies de bewegingen van J&I te volgen. Als zij draaien, draai ik ook. Mijn rug volgt het krommen van hun ruggen.

De kunst is om evenwicht te vinden tussen hoofd en lichaam. Als dat lukt, dan ben je dicht bij de essentie van dans.

De essentie van hoe leven zou kunnen zijn zonder ‘lijfsvergetelheid’.

Dans je mee?

Wil je meedansen? Neem dan gerust contact met me op: Nicoline.

 

Gedicht Mindstyle & Lifestyle

50plusmeisjes dansen wat af

11 april 2016

even een time-out

Dansen in Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016. Foto: de Schaapjesfabriek

Zo, dat is lang geleden dat ik een post schreef. Even een time-out genomen, vanwege druk, druk druk…

Mijn baan is best wel intensief. Thuis wil ik verantwoord koken. Dus dagelijks minstens een uur achter aanrecht en fornuis. En dan ben ik nog een bofkont, omdat manlief de dagelijkse boodschappen doet. Het moederschap vergt ook het nodige. Mijn dochter is na 3,5 maand Canada en Texas in het kader van een ‘gap year’ teruggekeerd op het nest. Dat is weer even wennen. Meer reuring in huis, meer rotzooi, meer was, meer strijk. Ja, ik weet het, dat kan ze zelf ook, maar zo gaat het in de praktijk niet. Ik val snel terug in de routine “Mama doet het wel”. Mijn comfortzone. Niks mis mee. Als ze op zichzelf gaat wonen, dan heeft ze nog jaren om haar huisvrouwenskills te ontwikkelen.

dansen, dansen en nog eens dansen

Dansen in Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016.

DANSEN! Daar was ik vooral mee gepreoccupeerd de laatste maanden.

Ik danste in de Holland Dance productie ‘Good [Old] Times. My Tasteful Life’ onder leiding van twee beroemde (ja echt!) choreografen Jérôme Meyer en Isabelle Chaffaud.

Samen met zestien andere 55-plussers was ik ondergedompeld in een grandioos dansavontuur. We waren met veertien vrouwen en drie mannen in leeftijd variërend van 56 tot 80 jaar. Sommigen met en sommigen zonder danservaring. Allemaal mensen die op gevorderde leeftijd het aandurfden om voor honderden toeschouwers zowel hun sterkte kanten als hun kwetsbaarheid te tonen.

 Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016

Repeteren.

Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016

Muziek beluisteren, tellen, notities maken. Het hoort er allemaal bij.

Mijn enige vrije doordeweekse dag ging op aan trainen en repeteren. Al snel moest ik ook nog een deel van de zaterdag ‘opofferen’. Bovendien oefende ik thuis bijna elke dag de danspassen. Het is best een klus om een choreografie onder de knie te krijgen (op mijn leeftijd). Het  lukte door honderden keren de muziek te beluisteren. Door tellen, door in gedachten meedansen, door de cues te ontdekken, waardoor ik precies op het goede moment in de muziek de goede beweging kon maken.

Ik heb net zo lang geoefend tot muziek en beweging zo in mijn hoofd en mijn lijf geheid zaten dat ik niet meer hoefde na te denken over de volgorde van de passen. Pas toen kon ik werkelijk dansen en opgaan in het moment. De bewegingen volgden elkaar als vanzelf op en ik gaf me over aan de diepe emoties die de dans in mij opriepen. Zo leerde ik uitdrukking en expressie te geven aan die bewegingen. Tijdens de voorstellingen voelde het alsof ik een kostbaar geschenk aanbood aan het publiek in de zaal.

Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016

Première.

de montage

Een van de hoogtepunten vond ik de zgn. montagedagen. In plaats van in de repetitiestudio oefenden we nu in de ‘echte’ zaal in het Korzo Theater. Een heel weekeinde lang werden puntjes op de i gezet. Aan belichting en geluid gingen uren op. Het decor werd met militaire precisie geplaceerd. Markeringspunten van witte tape waren ons behulpzaam om de juiste plek op het podium te vinden.

Ik kreeg een inkijkje in wat er allemaal komt kijken bij zo’n professionele dansvoorstelling. Zwaar onder de indruk was ik van het perfectionisme van de choreografen, van de technicus, van de productie-assistente en zeker ook van de dansers. We zijn allemaal tot het gaatje gegaan.

Je lijkt zo’n weekeinde met z’n allen te bestaan in een parallelle wereld, naast de huis-tuin-en keuken-echte-buitenwereld. Dat gevoel werd versterkt, doordat we werkten in een zaal zonder daglichttoetreding. Het zorgde voor een ambiance waarin we ons meer dan 100% konden focussen op onze performance.

De afgelopen maanden zaten we met z’n allen in een soort snelkookpan. We leerden elkaar goed kennen en werden een hechte groep.

Dansen in Good [Old] Times. My Tasteful Life. Holland Dance 2016. Foto: de Schaapjesfabriek

Het was fijn om met leeftijdgenoten te zijn. Onze wilde haren zijn we kwijt. Haantje-de-voorste-gedrag ontbrak ten enenmale. In plaats van onderlinge competitie hadden we oog voor elkaar. We haalden niet alleen het beste uit onszelf, maar ook uit de collega-dansers.

Het was bijzonder om te ervaren dat alle dansers hun eigen individuele zelf bleven maar tegelijkertijd ook een radertje waren in de groep. Dit schrijvende voel ik weer het geluksgevoel dat die saamhorigheid opriep. Het ontroert me.

prachtige 55-plussers

Voelbaar was het dat we 55-plussers zijn met veel levenservaring. Met meer mensenkennis dan toen we jonger waren. We zijn mensen die geleerd hebben om rekening te houden met elkaar. We zijn opmerkzame mensen, die een ander graag een hart onder de riem steken als dat nodig is. Tegelijkertijd zijn we geen doorsnee mensen. We zijn 56 tot 80 (!) jarigen die het wagen om met hun tanige, dunne, dikke, slappe, rimpelige lichamen een avondvullende dansvoorstelling op de planken te zetten.

We waren op onze leeftijd ‘de schaamte voorbij’ om de titel van het invloedrijke boek van generatiegenoot Anja Meulenbelt uit 1976 maar eens te misbruiken. Onze lichamen voelden niet als obstakel. Om voor mijzelf te spreken: ik genoot van mijn lichaam dat nog volop meewerkte aan de expressie die ik met heel mijn lijf en leden over de bühne wilde brengen.

Drie zondagen dansten we in het Haagse Korzo Theater de sterren van de hemel. Drie keer voor een uitverkochte zaal. Hoe gaaf is dat.

Hoe het zo gekomen is, dat ik danste in ‘My Tasteful Life’: daarover meer in mijn volgende blog. En dan meteen ook informatie over bijzondere dansinitiatieven in Den Haag voor 50-plussers.

links en gedicht

Via deze link kun je ons zien dansen, maar helaas zonder de prachtige muziek. Die wordt door YouTube geblokkeerd vanwege de rechten die erop rusten. Wil je de voorstelling inclusief geluid ontvangen, laat het me weten en ik we-transfer het naar je toe.

Via deze link kun je een interview met Isabelle Chaffaud en ondergetekende zien en beluisteren, inclusief delen uit de voorstelling mét muziek.

En natuurlijk schreef ik een gedicht over dit dansavontuur, over de choreografen en de dansers.

Dansavontuur

De kleine man staat op zijn strepen
en zet onze neuzen naar één kant

met het krommen van een vingerkootje
-naar keuze-
krijgt zij de lachers op haar expressieve hand

dansend over onbekende wegen
lichtvoetig happend naar lucht
overwinnen wij toeslaande twijfel

we spreken ieder
onze eigen lichaamstaal

in de boog van mijn arm
koester ik de liefde
terwijl jij de last
van je schouders schudt

stuk voor stuk
bewegen we samen

naar elkaar toe
van elkaar af

kwetsbaar gaan we
elk ons weegs

 

Mindstyle & Lifestyle

Dutch Design Week voor 50plussers

6 november 2015
Dutch Design Week. De hond als Man's Best Friend

Dutch Design Week is een feestje voor 50plussers

In oktober ga ik als het even kan naar de Dutch Design Week in Eindhoven (DDW). Wat een feest is dat, elk jaar weer.

Het is in de loop der jaren wel drukker en commerciëler geworden. Het begon in 2002 met 20 deelnemers. Dit jaar was op bijna honderd locaties het werk van 2.500 designers te zien rondom het thema “What if….”. Het negendaagse event trok meer dan 275.000 bezoekers.

Met stip op nummer 1 staat voor mij de Graduation Show. En niet alleen voor mij. Het is dé publiekstrekker van de DDW. In de leslokalen van de Design Academy, de zgn. Witte Dame, is het afstudeerwerk van de leerlingen te zien. De studenten zelf zijn ook aanwezig. Ze lichten toe, leggen uit, beantwoorden vragen, discussiëren met de bezoekers en netwerken dat het een lust is.

Het was dit jaar voor het eerst dat een grote groep medebezoekers me soms het zicht belemmerde en ik in de rij moest staan om het tentoongestelde recht in de ogen te kunnen kijken. De drukte had ook effect op het enthousiasme en de bezieling van de studenten. Ik was er het laatste weekend en tegen die tijd hadden ze inmiddels honderden keren per dag ongeveer hetzelfde praatje afgedraaid en was elke denkbare vraag al langs gekomen. Op een enkeling na klonken de meesten vermoeid en enigszins mechanisch. Begrijpelijk, maar ik kon op een zeker moment het gevoel van teleurstelling niet onderdrukken.

Shit dacht ik, dat wil ik niet. Ik rechtte mijn schouders en schudde de ergernis van me af. Ik waande me alleen en dwars door de mensenmassa heen liet ik me als vanouds meevoeren op de verbeeldingskracht van de afstudeerders en voelde de aanmaak van endorfine, serotonine, dopamine en weet ik wat voor andere geluksstofjes omhoog schieten.

De Graduation Show toont een geweldige eruptie van creativiteit van authentieke doeners en autonome denkers uit alle uithoeken van de wereld. Van experimentele concepten tot vingeroefeningen in vorm op de vierkante centimeter. Van nieuwe vindingen, producten, productiemethoden, systemen, diensten, vormen en materialen die over een paar jaar vast en zeker toegepast zullen gaan worden in de industrie, die ons werk zullen veranderen, die invloed zullen hebben op ons alledaagse dagelijkse leven.

3d printen met beton, zelf je pil checken en indrukwekkende foto’s

3d betonprinter aan het werk

Nog maar korte tijd geleden verdrong het DDW-publiek zich om een kleine kubus, waarin een van de eerste 3-d printers vaasjes produceerde van verschredderd plastic afvalmateriaal. Nu zag ik enorme 3-d printers die betonnen onderdelen van 13 meter lang en 6 meter hoog kunnen printen in alle denkbare vormen.

pill checker van Nick Jong Dutch Design Week 2015

En wat te denken van de Pill Checker van Nick Jong. Het is een apparaatje met bijbehorende app, waarmee de hedendaagse feestganger (onze kinderen!) eenvoudig zelf xtc-pillen kunnen testen met hun smartphone. Wie weet wat wij als 50plus-pilslikkers daar nog voor baat bij gaan hebben? Misschien kunnen we over een tijdje goedkope op internet gekochte pillen controleren?

in limbo embassy van

Of die foto’s die Alexander Popelier maakte voor het geëngageerde en actuele project In Limbo Embassy van Manon van Hoeckel. Die blijven een hele tijd op mijn netvlies staan. Niet in het minst, omdat de dekens zo herkenbaar zijn.

twee jonge vrouwen maakten indruk op dit 50plusmeisje

Ik raakte bijzonder onder de indruk van het werk van twee jonge vrouwen. Een Zuid-Koreaanse en een Vlaamse.

Als 50plusser word je helaas vaker geconfronteerd met de dood dan de generaties voor je. Met het wegvallen van rituelen die houvast bieden, is rouwverwerking tegenwoordig een hele kunst. Hoe mooi is het dan om te zien dat Eun-Hae-Kwon voor haar master in ‘Contextual Design’ nadacht over nieuwe rituelen voor rouw na verlies van een dierbare. Ze wil dat rouwen weer een plaats krijgt in de samenleving en niet wordt weggestopt in het privé-domein. Met Gates of Mourning ontwierp ze een nieuw architectonisch ‘rouw’model voor begraafplaatsen in de vorm van vijf poorten. De vijf poorten vertegenwoordigen de vijf fasen van rouwverwerking, zoals omschreven door Elisabeth Kübler-Ross: ontkenning, woede, onderhandelen, neerslachtigheid en uiteindelijk aanvaarding. Behalve uit het werk van de Zwitserse psychiater zal Eun-Hae-Kwon vast ook geput hebben uit de rijke oosterse tradities op het gebied van rouwverwerking. Het levert diepgang op, die me blij en hoopvol stemt.

Embrace Melancholy 765 x 510

In Embrace Melancholy zoekt de in Gent geboren concept-designer Nel Verbeke naar mogelijkheden om reflectie en melancholie hun rechtmatige plek terug te geven in onze altijd-blije-Facebook wereld. Ze ging te rade bij oude rituelen rondom verlies en verdriet. Het leverde haar “cum laude” op in de studierichting ‘Man and Leisure’. Terecht wat mij betreft.

een hond is handig voor een 50plusser

Praktisch en meteen toepasbaar is ‘Man’s Best Friend’ van de Vlaming Archibald Godts.

Man’s Best Friend is in dit geval de hond. Ongeveer één op de zeven Nederlanders, waaronder een groot aantal 50plussers, heeft een hond, dus de doelgroep is fors.

Nu is een hond sowieso goed voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid, lees ik op de site van Mens en Huisdier. Een hond helpt tegen eenzaamheid; houdt je in beweging; bevordert herstel na een hartaanval, etc. Archibald Godts voegt daar nog een dimensie aan toe, door het dier een van zijn oude functies terug te geven, nl. die van trek- en lastdier. Hij ontwierp een prachtige hondenkar, die ouderen mobiel houdt, een hondenrugtas om de boodschappen te vervoeren en een nekband met pillendoos. De hulpmiddelen zien er schitterend uit. Daarmee kan elke 50plusser voor de dag komen, zoals je op deze video kunt zien.

De onconventionele ideeën van de studenten van de Design Academy komen voort én dragen bij aan sociaal-maatschappelijke veranderingen. Ze creëren  verschuivingen in de creatieve industrie, die ook ten goede komen aan het welzijn na je 50ste.

Of, zoals DDW-directeur Martijn Paulen het zegt:

‘Designers denken na over hoe we straks leven en samenleven. Zij durven alles te bevragen, te dromen van een ander antwoord en dat vorm te geven. Zo leggen ze de basis voor innovaties van de toekomst.’

Chapeau!

 

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Demotie reddingsboei oudere werknemer?

18 oktober 2015
problemen met mijn website

demotie ook voor 50plusmeisjes

Onder de kop “oudere vaak wel bereid tot demotie” komen in de Volkskrant van gisteren (16 oktober 2015) twee 50plusmeisjes aan het woord: Artikel Volkskrant.

Een van hen, Jolet Uilenberg (54)

“Koos twee keer voor demotie. Leverde ruim 20 duizend euro aan salaris in”

Dat woordje “koos”. Dat is voor mij het sleutelwoord. Kan uit eigen vrije wil genoegen nemen met een lagere functie tegen een lager salaris een reddingsboei zijn voor de werkende 50plusser? Zeker nu je moet blijven werken tot je bijna 70 bent?

 

het net wat rustiger aan willen doen

demotie als je het rustiger aan wilt doen als 50plusser

Hebben oudere werknemers op een gegeven moment een natuurlijke behoefte om het wat rustiger aan te willen doen op de werkvloer?

Ik denk het wel.

Waarom? Daar kunnen veel redenen voor zijn. Laat ik er een paar onder de loep nemen.

Als 50plusser verlies je snelheid. Snelheid in handelen en denken. Je doet langer over een klus dan vroeger. Daar is geen ontkomen aan.

En dat terwijl op de werkvloer het tempo alleen maar toeneemt.

Als 50plusser duurt het langer voordat je informatie opneemt.

En dat terwijl er tegenwoordig elke dag een tsunami aan informatie over je heen komt.

 

digital immigrant versus digital native

Demotie want als digital immigrant wordt je nooit een digital native

Als 50plusser heb je minder digitale vaardigheden, terwijl je in bijna alle beroepen moet kunnen omgaan met steeds weer nieuwe computerprogramma’s en smartphonemogelijkheden, of je nu automonteur bent, journalist, wetenschapper, fondsenwerver of relatiebeheerder. Wij, als 50plusser, zijn digital immigrants, geboren voor de digitale revolutie van 1985. Nooit zullen wij de vaardigheden van de digital natives kunnen evenaren. Bovendien is er een kloof in de manier waarop wij en de jonkies van na 1985 omgaan met anderen; met vrienden, klanten, collega’s .

Wij onderhielden onze contacten van aangezicht tot aangezicht, via het geschreven woord of met de telefoon.

E-mailen lijkt nog zo op de ons bekende correspondentievormen, dat wij dat ons prima eigen hebben gemaakt. Maar daar is een enorm arsenaal aan communicatiemiddelen bijgekomen. Sms-en, chatten, facebooken, whatsappen, snapchatten, etc.

demotie want als digital immigrant wordt je nooit een digital native

Het zijn contactmogelijkheden via een toetsenbord. Het zijn contactmogelijkheden die zich beperken tot een paar zinnen of een plaatje. Contactmogelijkheden zonder de rijkdom aan nuances waar wij aan gewend zijn: gezichtsuitdrukkingen, lichaamstaal, stemintonaties, een lachje, tonggeklak, gesnuif en gesis.

De digitale kloof heeft de traditionele verhouding tussen jongere en oudere werknemers veranderd. Eeuwenlang was de oudere ervaren werknemer de leermeester van de beginnende collega. Nu zijn de rollen vaak omgedraaid.

Hou me ten goede, ik whatsapp me een ongeluk en ben dol op Facebook en Instagram. Maar toch grijp ik veel vaker dan mijn jongere collega’s naar de telefoon om snel even spijkers met koppen te slaan. Regelmatig loop ik bij een collega binnen om iets te vragen of te overleggen, terwijl de digital natives niet achter hun bureau vandaan komen. Ze e-mailen liever tien keer heen en weer dan dat ze iets op de man af vragen, zelfs als ze bij elkaar op dezelfde kamer zitten.

Al dit soort zaken spelen mee in hoe je als 50plusser functioneert op de werkvloer.

 

niet meer alle ballen in de lucht kunnen houden

demotie als je niet meer alle ballen in de lucht kunt houden

Misschien heb je een flinke carrière gemaakt. Jarenlang kon je de stress, de werkdruk, het heen en weer reizen, het schakelen en de lange werkdagen prima aan. Na je 50ste neemt je fysieke en mentale fitheid onvermijdelijk af. ‘Ineens’ lukt het dan niet meer om alle ballen in de lucht te houden.

Het is niet meer dan logisch dat er op een gegeven moment aanpassingen nodig zijn.

Demotie kan dan een oplossing zijn. Dat hoeft zeker niet alleen door over te stappen naar een lagere functie. Je kunt ook prima op hetzelfde niveau blijven, maar wel taken afstoten en minder uren gaan werken. Er is een scala aan individuele mogelijkheden.

In mijn eigen omgeving zie ik sommigen van mijn leeftijdgenoten ‘afbranden’. Toch is praten over een stapje terug vaak onbespreekbaar, een taboe. Daar begint het mee: dat je je vrij voelt om over allerlei opties na te denken, ook over demotie. Dat je vrijblijvend alle mogelijkheden de revue laat passeren met je partner, je vrienden en in het ideale geval ook met je werkgever. Soms is het besef dat er een uitweg is genoeg om de druk van de ketel te halen. “Ik blijf nog een tijdje zitten waar ik zit, maar als het echt te veel wordt, dan is er een escape”. Herkenbaar?

 

je baan verliezen kan een cadeautje zijn

demotie na het verliezen van je baan kan cadeautje zijn

Zelf heb ik dat ook ervaren. Niet helemaal vrijwillig, maar toch.

Tegen de tijd dat mijn carrière in de lift zat, waren mijn kinderen in de pubertijd. Het waren tropenjaren. Ik keek uit naar het moment dat de kinderen op eigen benen zouden staan. Dan zou ik eindelijk echt helemaal voluit voor mijn werk kunnen gaan.

Maar zover is het niet gekomen. Allereerst had ik er niet op gerekend dat ik de zorg voor mijn bejaarde moeder op mijn bordje kreeg. Mijn moeder werd mijn derde kind, een nakomertje.

Wat ik ook niet had voorzien, was dat ik in het jaar dat mijn moeder overleed, ook mijn baan verloor. Na van de schrik bekomen te zijn, voelde dat als een bevrijding. Ineens lag de toekomst open. Er was lucht om te reflecteren op mijn talenten en valkuilen. Om na te denken over hoe ik de laatste 15-20 jaar van mijn werkzame leven zou willen invullen.

Een van mijn belangrijkste wensen was: geen leiding meer geven. Ik realiseerde me dat ik als leidinggevende net als in mijn privéleven bezig was met faciliteren en zorgen, met coachen en ‘opvoeden’ . En dat ik daar zooooooo genoeg van had.

Ik denk niet dat ik tot dat inzicht zou zijn gekomen, als ik niet werkloos was geworden. Had ik mijn baan behouden, dan zou mijn leven er nu vast heel anders  uitzien. Dan was ik door blijven jakkeren en waarschijnlijk zelfs nog meer uren gaan werken. Ik zou me daar zonder twijfel heel tevreden over hebben gevoeld. Ook bevrijd, want niet meer gehinderd door de plicht om het eten op tijd op tafel te krijgen of na het werk snel nog even langs mijn moeder te moeten om de was op te halen.

Dat ik werkloos werd, was een zegen. Een cadeautje. Ik heb weloverwogen andere keuzes gemaakt. Ik koos voor demotie. Voor een minder zware baan tegen een lager salaris.

Natuurlijk realiseer ik me dat ik me in een luxepositie bevond. Ik kon me permitteren om met minder salaris genoegen te nemen. En ondanks mijn leeftijd vond ik snel een nieuwe baan. Een baan in een voor mij volkomen nieuw vakgebied. Ik heb van nature een intrinsieke motivatie tot ‘een leven lang leren’. Ik ben nieuwsgierig en sta open voor iets nieuws. Met die nieuwe baan word ik op mijn wenken bediend.

Niet dat het altijd makkelijk is en wat was ik moe die eerste maanden. Maar toch…ik ben in deze fase van mijn leven beter af met deze nieuwe baan.

Over het gevoel van vrijheid blijheid dat ik nu ervaar, schreef ik al eerder: 50plusmeisje ontdekt opnieuw vrijheid blijheid.

Mijn adagium is veranderd van ‘een dag niet gewerkt, is een dag niet geleefd’ naar ‘ik werk om te leven’.

Lang leve het leven!

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Afvallen na je 50ste. Verlangen naar slanker.

13 oktober 2015
Afvallen

afvallen en overal zwangere vrouwen

“verlangen naar een 10 kilo lichtere versie van mezelf”

Met deze zin eindigde ik mijn vorige post.

Dat verlangen is niet weggeëbd, maar integendeel juist gevoed door allerlei artikelen over afvallen in kranten en tijdschriften en door reclameteksten in winkels en abri’s.

Het is geen toeval dat mijn oog daarop valt. Ik doe een beetje aan de lijn en dan zie je dat. Toen ik zwanger wilde worden, zag ik ook overal waar ik keek zwangere vrouwen.

images

paleo dieet volgens Tim Noakes

Zaterdag 26 september stond er een groot interview in de Volkskrant met bewegingswetenschapper Tim Noakes (Koolhydraatloos dieet. Interview met Tim Noakes).

“Hij geloofde 33 jaar lang dat vet slecht is voor het lichaam en dat koolhydraten gezond zijn. Nu is de Zuid-Afrikaanse bewegingswetenschapper Tim Noakes bekeerd en propageert hij fanatiek het koolhydraatloze en vetrijke dieet.”

Noakes schaart zich daarmee in de groep van de paleo-dieet-goeroes. Ook wel paleolithisch dieet of jager-verzamelaardieet genoemd, omdat het is gebaseerd op de (veronderstelde) voeding van onze voorouders in het paleolithicum zo’n miljoen jaar geleden.

Het aanbevolen dieet bestaat uit fruit, wortels, noten, vis, gevogelte en vlees van dieren die zich voeden met gras.

Noakes zegt in het interview dat hij eerst niet in een koolhydraatloos dieet geloofde, maar ‘bekeerd’ werd toen hij het een tijdje uitprobeerde.

“Ik wilde afvallen, dus ik ging het stiekem proberen. Al na een aantal dagen begon ik me beter te voelen. Ik heb het een jaar lang voor me gehouden. Mensen zagen natuurlijk wel dat ik afviel, maar ze wisten niet wat ik er precies voor deed.”

Paleo-featured-image-2

Een dergelijke zin triggert natuurlijk enorm als je af wilt vallen. Even googelen dan maar op paleo dieet. En wat lees ik dan:  je mag nulkommanul granen, peulvruchten, zuivel, zout, geraffineerde suiker of verwerkte oliën nuttigen. Ja, zonder brood, pasta of aardappels op het menu lukt dat afvallen wel. Zo kan ik het ook.

dat is lachen

Voor bekeerlingen is paleo-dieten echter niet op de eerste plaats een manier om af te vallen, maar een manier van leven, lees ik op internet.

Alleen aan mijn bureautje (ik schrijf nog op een desktop computer), schiet ik dan toch behoorlijk in de lach.

Dan zie ik die oermens voor me. Die haalden hun 10.000 stappen per dag wel (volgens weer andere gezondheidsgoeroes begint een gezonde, actieve leefstijl bij 10.000 stappen per dag). Ze waren de hele dag super actief. De mannen waren op jacht en de vrouwen zullen ook niet met een tijdschrift op de bank hebben gezeten.

Ook aan een gezonde nachtrust zal het ze niet hebben ontbroken. Het was met de kippen op stok en wakker worden zodra het licht werd.

10.000 stappen per dag en een gezonde nachtrust

Als we ons dat heden ten dage zouden kunnen veroorloven -meer dan 10.000 stappen per dag en een gezonde nachtrust- dan kwamen we een heel eind met het uitbannen van welvaartziektes als diabetes type 2, burn-out en obesitas. Maar dat krijgen we niet voor elkaar tegenwoordig. Daar hebben we geen tijd voor. Mijn werk vereist dat ik een groot aantal uren per dag aan de computer gekluisterd zit. Of ik ben onderweg in auto of trein. Tuurlijk kan ik tijdens de pauze (als ik die al neem) een wandelingetje maken i.p.v. in de kantine iets snacken, tuurlijk kan ik staand vergaderen, tuurlijk zou ik na het eten standaard een uurtje kunnen gaan lopen. Soms doe ik dat ook (goed hè). Maar in tegenstelling tot de oermens zijn al deze opties voor mij anno 2015 een keuze en geen noodzaak.

discipline en kracht

Het ontbreek mij -een over het algemeen meer dan gemiddeld gedisciplineerd vrouwmens-  aan discipline.

En het ontbreekt mij ook aan de kracht om allerlei lekkere verleidingen te laten staan. Hoewel, op de keper beschouwt leef en eet ik gezond. Altijd alles volkoren, altijd alles mager, weinig zout, geen suiker in koffie of thee, heel veel fruit en groenten. Het kost me niet veel moeite om ’s ochtends een kwartiertje eerder op te staan om een gezonde smoothie te maken met vruchten en havermout. Bijna elke dag kook ik met verse ingrediënten. Regelmatig zelfs uit eigen moestuin. Altijd neem ik de trap, nooit de lift en dan sport ik ook nog een aantal keren per week.

bmi en buikvet

Dan nog ben ik te zwaar. 70 kilo bij een lengte van 1.66 m. Dat komt neer op een BMI (Body Mass Index) van 25.4.

Als ik dat bereken met de daarvoor bestemde tool op de website van het Voedingscentrum BMI meten dan verschijnt onderstaande alarmerende tekst:

“Je bent te zwaar voor je lengte. Met een lager, gezond gewicht heb je een kleinere kans op bepaalde ziekten. Zorg er in ieder geval voor dat je niet verder aankomt en probeer iets af te vallen. Het Voedingscentrum helpt je om gezond af te vallen in 3 fases. Heb je daarnaast te veel buikvet?. Dan is het extra belangrijk om af te vallen want met een grote buikomvang is je risico op bepaalde ziekten verhoogd. Aanpassing van je eetgewoonten is nu een belangrijke stap. Neem contact op met de diëtist of huisarts. Zij helpen je hierbij.”

Te veel buikvet heb ik ook. Juist daar wil ik zo graag vanaf.

gewoon een beetje minder

Maar “contact opnemen met de diëtist of huisarts” gaat me toch te ver.

Ik ga eerst maar eens zelf proberen om “iets” af te vallen. Ik heb niet mijn hele leven lang moeten lijnen, zoals sommige van mijn vriendinnen. Als het al ‘moest’ dan ging het om hooguit een paar kilo.

In de afgelopen jaren is mijn gewicht beetje bij beetje opgelopen. Ook nu zou ik weer een paar kilo moeten afvallen. Maar waar de kilo’s er vroeger bij relatief minimale inspanning snel afvlogen, gaat dat na mijn 50ste een stuk minder makkelijk.

Ik besef natuurlijk heel goed dat het verlangen naar “een 10 kilo lichtere versie van mezelf” niet realistisch is. Diep down weet ik natuurlijk best dat die tijd niet meer terugkomt; 5 kilo lichter zou ‘heaven’ zijn; 3 kilo zou ik zonder veel moeite moeten kunnen halen. Ook met dit 50plus lichaam.

Dan zit ik meteen ook met mijn BMI weer in de veilige zone.

Hoe ga ik dat aanpakken? In ieder geval niet met crashdiëten bestaande uit drie drankjes per dag. I have been there.

Nee, ik moet natuurlijk allereerst de wijntjes laten staan. Elke dag twee glazen wijn is elke dag 200 calorieën.

Minder uit eten gaan zal ook helpen, want dan ga ik altijd voor de bijl met frites.

En ja, toch ook door de inname van koolhydraten te verminderen. Minder pasta, rijst, aardappelen en brood.

Voor mij geen rigoureus paleo dieet, maar misschien wel een aantal koolhydraatloze recepten downloaden op paleo-sites.

En verder gewoon een beetje minder van alles.

Of dat genoeg is? De tijd zal het leren. Zo niet, dan moet ik overschakelen op plan B.