Bataclan-interview levert Humberto Tan de Sonja Barend Award op
Het Bataclan-interview dat Humberto Tan hield met vier overlevenden van de aanslag in theater Le Bataclan in Parijs was wat mij betreft ijzingwekkend magnifiek. Het was de inspiratie voor mijn gedicht “Wat als…in Bataclan 13/11”
Ik denk vaak terug aan de belevenissen van de vier Nederlandse jongens tijdens die vreselijke nacht van 13 november 2015.
Met zijn Bataclan-interview won Humberto vorige week de Sonja Barend Award voor het beste televisie-interview van het jaar.
aan de beeldbuis gekluisterd
Aan de beeldbuis gekluisterd zat ik die avond toen de vier vrienden, Ferry Zandvliet, Bob de Zwart, Frank de Wilde en Dexter Sillem, bij Humberto aan tafel zaten. Ze waren net terug uit Parijs en hadden niet of nog nauwelijks gegeten en geslapen. Ze hadden de dood in de ogen gezien. Om hen heen waren jonge mensen in het wilde weg neergemaaid. En, zoals later in de openbaarheid kwam, er werden gruwelijke martelingen gepleegd.
Die jongens zaten daar nu wel in die studio bij Humberto Tan, maar je zag dat ze in de geest nog in Le Bataclan in Parijs waren. Ze herbeleefden de schietpartij en de onzekere uren die erop volgden, waarin ze elkaar uiteindelijk levend terugvonden. Ze ondergingen alle vier die ene gedeelde levensveranderende ervaring. Tegelijkertijd hadden ze ieder op een eigen wijze geacteerd. Humberto gaf alle ruimte aan hun individuele verhalen en gevoelens. Zelf zegt hij daarover:
“Ik wilde dat ze naar huis gingen met een gevoel van: het programma heeft geholpen om veel van onze familie en vrienden te informeren, en we hebben de ruimte gekregen om goed te kunnen vertellen, omdat we de juiste voorzetten kregen. Ik liet veel stiltes vallen om het gesprek te laten gebeuren.”
vluchten, verstijven of juist aanvallen
Sommige mensen vluchten bij gevaar, anderen verstijven en weer anderen gaan in de aanval. Een van de jongens verschool zich achter en onder zijn medeconcertgangers. Hij kon zich niet herinneren of ze dood of levend waren. Voor hem fungeerden ze op dat moment als een buffer die hem scheidde van de rondvliegende kogels en de spiedende ogen van de nietsontziende aanvallers.
Dat beeld, hun huiveringwekkende verhalen, de verweesde blikken in hun ogen, het maakte een diepe indruk op me.
Hoe zal het nu met ze gaan? Met Bob, Dexter, Ferry en Frank.
Geen Reacties