50plusmeisje model in ‘Inspiration’ van de Bijenkorf

14 september 2015

mooi 50plusmeisje model in ‘Inspiration’

Eerder dit jaar schreef ik over het Magazine ‘Inspiration’ van de Bijenkorf en waarom dat zo weinig afgestemd is op 50plusmeisjes. Dat er wel mannelijke modellen van een zekere leeftijd in het blad figureren (Hans Kemmink van het voormalige Puck & Hans en acteur Jeff Bridges). Maar dat er in het hele magazine geen enkel vrouwelijk model van boven de 20 te bekennen is (Inspiration ook voor 50plusmeisjes).

“En dat terwijl de doorsnee twintiger het Bijenkorf-assortiment never nooit niet kan betalen en je je als 50plusmeisje IRL in de Bijenkorf meteen thuis voelt. Unter freundinnen, zal ik maar zeggen.”

Ik eindigde met een advies aan directeur marketing Robert Bohemen:

“Maak een Inspiration voor 50plusmeisjes. Succes gegarandeerd, daar ben ik van overtuigd!”

Wat schetste mijn verbazing toen de nieuwe ‘Inspiration’ op de mat viel en ik daarin niet alleen een prachtig mannelijk model van boven de 50 zag, maar ook een idem van het vrouwelijk geslacht. Compleet met lange loshangende grijze haren!

Chapeau!

50plusmeisje model in Bijenkorf Magazine 'Inspiration'

Bijenkorf Magazine ‘Inspiration’. Thema ‘Identity’

Dat komt zeker niet door mijn blog. Zo invloedrijk ben ik niet. Maar stiekem voelt het toch een beetje zo. Alsof ik een bijdrage heb geleverd aan het opeisen van de rechtmatige aanwezigheid van 50plusmeisjes in modebladen.

Dat steeds vaker 50plusmeisjes als modemodel opduiken is natuurlijk te danken aan het feit dat we zo’n interessante doelgroep zijn. Iedere marketeer weet dat “de groep 50-plus” maar liefst 80 procent van het totale Nederlandse vermogen in handen heeft. En dat die groep ook nog eens veel makkelijker geld uitgeeft dan op jongere leeftijd.

In mijn eigen omgeving hebben de meeste van mijn 50plus vriendinnen een redelijk tot goed gevulde beurs. Ze zijn more than willing hun geld uit te geven aan stijlvolle kleding. Kleding is immers een belangrijke tool om er zo lang mogelijk zo goed mogelijk uit te blijven zien.

en ja, we zijn met velen

Anno 2015 is in veel gemeenten de helft van de bevolking de 50 gepasseerd. In 2019 zal dat voor heel Nederland gelden. Volgens het CBS is in 2019 de helft van de volwassenen 50-plusser; één op de twee! Van de bijna 14 miljoen volwassenen die er dan in Nederland wonen, zijn er dan maar liefst 7 miljoen ouder dan 50 jaar.

we weten wat we willen

Op internet vond ik diverse onderzoeken naar de 50-plus consument. Daarin las ik o.a. dat wij heel precies weten wat we willen van reclame.

geen bla bla, zeg gewoon wat het is
toon herkenbare situaties en echte mensen; mensen met buikjes en rimpels
hou het begrijpelijk
gebruik humor

Met de nodige zelfspot las is dat 50-plussers zich niet aangesproken voelen door reclames waarin mensen van dezelfde leeftijd acteren. Wij herkennen ons daar niet in, omdat we ons 10 tot 15 jaar jonger voelen dan we in werkelijkheid zijn (10 tot 15 jaar maar!)

Hoe grappig is dat. En hoe herkenbaar.

Ik zit redelijk vaak op een terrasje. Onder het genot van een dubbele espresso of wijntje observeer ik met veel interesse de voorbijgangers. Speciale aandacht heb ik voor aantrekkelijke vrouwen van mijn leeftijd. Ik probeer te ontdekken wat hen aantrekkelijk maakt. Waarom zien ze er goed uit, beter dan de meeste andere leeftijdgenoten? En ja, nu ik met mijn neus op de feiten ben gedrukt, realiseer ik me dat ik dan meestal kijk naar vrouwen van een jaar of 45-50. Een jaar of tien jonger dus dan de 57 jaar die ik ben.

geen homogene groep

Nu moeten we zeker niet alle 50plussers over een kam scheren. Senioren vormen een allesbehalve homogene groep. Blijkens onderzoek van Bindinc Kenniscentrum (voorheen het 50+Expertisecentrum) en bureau Veldkamp (TNO/NIPO) valt de groep uiteen in vijf subgroepen. Iedere subgroep heeft een andere levenshouding, een ander besteedbaar inkomen en dus ook een ander leef- en bestedingspatroon. En wat hebben die marketeers toch leuke subgroep namen verzonnen:

de vrijgevochten voorlopers
de jongere ruimdenkers
de stoere prijsbewusten
de behoudende zorgzamen
de oudere afwachtenden

Bij groep 1. was een heel belangrijke opmerking toegevoegd:

“Bestaat momenteel uit zo’n 1,2 miljoen commercieel heel interessante consumenten!”

we nemen het heft weer in eigen handen

De onderzoeken benoemen natuurlijk ook verschillen tussen 50plus mannen en 50plus vrouwen. Zo schijnt voor ons, 50plusmeisjes, zelfontplooiing erg belangrijk te zijn.

“Nadat ze zich een bepaalde levensperiode hebben weggecijferd voor man en kinderen, nemen ze het heft weer in eigen handen. Ze pakken hobby’s op, volgen opleidingen en verwennen zichzelf met mooie en luxe spullen.”

Ik pas precies in dat profiel. Over het hernieuwde gevoel van vrijheid blijheid nu ik ouder ben, schreef ik al eerder (50plusmeisje ontdekt opnieuw vrijheid blijheid).

En ja, ik ben dol op mooie en luxe spullen. Vandaar dat ik die Bijenkorf magazines en andere modebladen steevast met interesse doorblader.

verlangen naar een 10 kilo lichtere versie van mezelf

Tijdloos model Linda Spierings. Een 50plusmeisje van 57.

Een 50plusmeisje van 57. Linda Spierings in NRC de Luxe, september 2015

Zo is het voor mij altijd een feestje als er weer een DeLUXE Magazine van de NRC in de bus valt met een modeontwerp(st)er als gastredacteur. In het meest recente nummer van september 2015 was dit Veronique Branquinho. Daarin prijken maar liefst vier paginagrote foto’s met “tijdloos model” Linda Spierings, die inmiddels 56 jaar is. Hiep hiep hoera! Wat ziet zij er geweldig uit (oeps….bijna had ik opgeschreven: wat ziet zij er NOG geweldig uit). Naturel, elegant en inderdaad “tijdloos”.

Haar beeltenis doet mij verlangen naar een 10 kilo lichtere versie van mezelf. Ik neem me voor om nu echt eens serieus te gaan lijnen. Ook daarin pas ik naadloos in de doelgroep waartoe ik behoor als ik de marketeers mag geloven; 50plusmeisjes zijn nl. ook gretige afnemers van afslankproducten.

Maar daarover een andere keer….

2 Reacties

Mindstyle & Lifestyle

50plusmeisje ontdekt opnieuw ‘vrijheid blijheid’

17 juni 2015

vrijheid, blijheid

Dochterlief heeft geen school meer (haar middelbare schooltijd zit erop) en is vandaag met haar vriendje naar Amsterdam.

Manlief heeft woensdag zijn wekelijkse avondje met vrienden en komt pas laat thuis.

Dat gaf me de hele dag al het gevoel van vrijheid.

Ik rondde mijn werk op mijn gemakje af en stapte vervolgens relaxed op de fiets huiswaarts.

In Den Haag centrum was het enigszins bewolkt edoch zeer aangenaam van temperatuur. Het was een drukte van belang op en rondom de Grote Markt en de terrassen zaten vol. Het leek wel of heel Den Haag genoot van een biertje of roseetje op deze doordeweekse woensdagnamiddag.

Mensen kijken is in Den Haag leuker dan elders. Getatoeëerde Scheveningers bewegen zich gebroederlijk naast ongelooflijk jonge jongetjes archaïsch gekleed in krijtstreep, stropdas en brogues. Daartussen loopt een stoere meid op kistjes met een flinke rode streep door het verder gitzwarte haar.

En dan zijn er de studenten (daarvan zijn er in Den Haag steeds meer) die achter opengeklapte laptops aan het studeren en discussiëren zijn.

Ik genoot volop van de gevarieerdheid van Gods schepping, ondertussen scherp oplettend om te voorkomen dat ik in de drukte zomaar een gehoofddoekte moslima van de sokken zou rijden

Wie zag ik daar opeens in de verte? Was dat…? Ja, het was inderdaad een studiegenootje, die ik al lang geleden uit het oog was verloren, maar toch meteen herkende, alsof ik gisteren nog naast haar in de collegebanken had gezeten. Als kunsthistorica beschik ik over een uitstekend visueel geheugen. Namen onthouden is echter niet zo mijn fort. Gelukkig had zij hetzelfde. We herkenden elkaar van gezicht -bij ons beiden gierden de herinneringen door de hersenpan- maar qua naam moesten we elkaar een beetje helpen. Jolande (geen Jolanda).

Dat liet onverlet, dat we binnen de kortste keren in een diepgaand gesprek verwikkeld raakten. Over de vriendjes van vroeger en de echtgenoten van nu. Over onze kinderen en het werk. Hoe is het met…? Wat doe jij nu…? Hoe is het daar en daarmee…? Laatst zag ik nog die en die…

Ieder (50plus)meisje herkent dat wel. Dat sfeertje van unter freudinnen.

Van de rand van het fietspad verkasten we na een kwartiertje of zo naar een terras op Het Plein. Wijntje erbij en een portie gefrituurde garnalen gevolgd door een portie bitterballen (ik jaagde er in no time het calorienrendement van mijn balansdag doorheen).

Na een uurtje of twee waren we behoorlijk bijgepraat. Na het uitwisselen van onze visitekaartjes en de belofte om met een paar andere meiden van weleer binnenkort een reünietje te organiseren, gingen we uiteen.

Dat dat weer kan! Ik voelde me vanmiddag een jaar of 25 en genoot van ‘vrijheid blijheid’.

0 Reacties

Mindstyle & Lifestyle Persoonlijk & Intiem

It takes a village to raise a child

13 juni 2015

eergisteren

Eergisteren was niet alleen de dag dat ik 57 werd. Eergisteren was ook de dag dat mijn dochter haar gymnasiumdiploma binnensleepte.

Eergisteren zette ik een streep onder het moeder zijn van een kind op de middelbare school. Dat geeft een gevoel van voldoening (en ook een beetje van weemoed, maar dat wil ik nu even laten voor wat het is, want daar heb ik het al zo vaak over (lees mijn blog: de 50plus blues).

Mijn kleine meisje stapt een drempel over. Na de middelbare school zal ze nu nog meer haar eigen weg gaan. Zo moet dat ook.

verlangen naar een tweede

Onvermijdelijk waren de afgelopen dagen ook dagen van terugkijken. Als 50plusmeisje word ik daarin steeds bedrevener.

Toen ik 18 jaar geleden als BOM (bewust ongehuwde moeder/tegenwoordig BAM bewust alleenstaande moeder) voor de tweede keer aan het avontuur van het moederschap begon, liep ik tegen de 40. Bij de geboorte van mijn eerste kind was ik net 30. Tussen de geboorte van de eerste en de tweede lagen zeven tropenjaren. Opvoeden bleek een slopende bezigheid. Mijn zoon was geen makkelijk ventje. De eerste twee jaar huilde hij (in mijn herinnering) aan een stuk door. Vooral ’s nachts. Dat wakker worden, tot wel zes keer per nacht, deed me behoorlijk de das om die eerste jaren.

Ook daarna ging niet alles van een leien dakje. Hij was niet erg gecharmeerd van gezag, moeilijk in het gareel te houden en ook geen ster in het zichzelf vermaken. Zeker weten ‘a handful’ (lees mijn blog: zoon afgestudeerd als acteur de toekomst tegemoet).

Waar kwam dan toch dat verlangen naar een tweede vandaan? Sterk leefde bij mij de vraag of dit het nu was, het moederschap. Dit geploeter met mijn zoon.

mijn moederschap onder het fileermes

Ik voerde dagelijks een innerlijke strijd over de juiste pedagogiek. Straffen of belonen? Blijven uitleggen of op de vraag “waarom” ook eens gewoon een kortaf “daarom” antwoorden? En vervolgens was er dan het dilemma of je tactieken kon afwisselen of juist consequent voor één methode moest kiezen. Ik leed zwaar onder deze keuzestress. Ik wilde het zo graag goed doen.

En dan waren er natuurlijk ook de keren dat ik mijn geduld verloor, dat ik zo boos werd dat ik ging schreeuwen, dat ik soms ook sloeg. Dat kwam mijn moeder-zelfbeeld niet ten goede. Ik werd gekweld door schuldgevoel en vooral door de schuldvraag. Lag het aan mij? Kwam het doordat zoonlief geen doorsnee mannetje was? Of lag de oorzaak in de combinatie van onze karakters? Bij de keuze voor een tweede kind speelde zeker mee, dat ik hoopte proefondervindelijk een antwoord te krijgen op vragen als: zou een tweede kind opvoeden mij makkelijker afgaan? Zou ik voor een tweede kind een ‘betere’ moeder zijn?

Ondertussen tikte ook de biologische klok onverstoorbaar door. Gaf dat de doorslag?

verlangen naar het moederschap

Al heel jong had ik een sterk verlangen naar het moederschap (lees mijn blog: 56 jaar vandaag). Vroeg men mij wat ik wilde worden dan antwoordde ik steevast: “moeder” (de eerlijkheid gebied dat ik er in een adem aan toevoegde: “en advocaat”). Jarenlang was poppenmoedertje spelen mijn favoriete tijdverdrijf. In mijn kamertje prijkten een wieg met geblokte gordijntjes (de favoriete slaapplek van poes Mickey), een rieten poppenbedje en een houten kinderstoel. Ik had veel poppen en poppenkleertjes en -schoentjes. Een grote mand lag vol met accessoires zoals flesjes, bordjes, lepeltjes en vorkjes. In mijn fantasie was ik moeder van een groot gezin. Mijn poppen waren mijn kinderen. Als ze ruzie maakten, werden ze in de hoek gezet. Als ze huilden, werden ze getroost. Als ze honger hadden, kregen ze de borst of de fles.

Ik had een grote levensechte pop die op eigen benen kon staan; een pop die mamma zei, als je aan een touwtje op haar rug trok; een pop met een speen; een pop met een duim in de mond en een pop met een flesje. Ik had poppen met blonde haren en met zwarte haren. Ik had zelfs een negerpop. Het was een baby-plaspop met een piemeltje. Als je er van boven iets vloeibaars instopte, stroomde dat er tussen zijn beentjes weer uit. Ik voerde die pop van alles. Sinaasappelsap met vruchtvlees (want gezond), in thee gesopte koekjes, geprakte aardappel; wat er maar door de kleine ronde opening in zijn mondje gepropt kon worden, verdween naar binnen. Totdat de stank van beschimmeld voedsel mijn moeder alarmeerde en zij de pop moest onthoofden voor een grondige inwendige reinigingsbeurt.

Mijn poppen stonden op een plank boven mijn bed. Elke avond koos ik er een, die bij me mocht slapen.

Mijn kinderfantasie zal vast ook een rol hebben gespeeld in mijn wens om nogmaals moeder te worden. En….ik wilde ook zo graag nog een meisje.

Waren het voornamelijk egocentrische redenen? Was het instinctieve voortplantingsdrang? Ik weet het niet. Feit is dat ik in 1996 weer zwanger was.

En ja…het werd een meisje. En ja…het was een rustig, lief en meegaand kind. En ja…dan is er wel weer iets anders waar je tegenaan loopt.

tropenjaar

Zo was het afgelopen jaar een tropenjaar. Het was me een jaar van jewelste. Niet alleen omdat het een eindexamenjaar was. Er speelden ook heftige ‘externe omstandigheden’ mee. Daar heb je als moeder geen vat op. Het was een jaar, waarin wij als gezin en mijn dochter in het bijzonder afscheid moesten nemen van een aantal dierbaren.

De dood is onherroepelijk. Je hebt geen invloed op dat naakte feit. Je hebt wel invloed op hoe je ermee omgaat.

Je moet ruimte geven aan het verdriet. Je moet tijd nemen voor rouwen en verwerken. Ik moest zelf verwerken. Maar ook mijn kinderen en vooral mijn dochter moesten verwerken. Ondertussen gaat het leven gewoon door. Hoe bewaar je daarin het evenwicht?

Ik stond dit jaar wederom voor (soms duivelse) dilemma’s over dagelijkse dingetjes. Steeds moest ik afwegingen maken, beslissingen nemen. Heel veel keren zag ik mijn dochter dit jaar wegzakken in somberheid. Wat was ze wit, zo in en in bleek. Wat zag ze er moe uit, met donkere kringen onder haar ogen. ‘ s Ochtends zat ik gespannen aan de ontbijttafel. Hoe zou ze naar beneden komen? Zou ik haar een dagje thuis houden of ‘gewoon’ naar school laten gaan?

Ondertussen zette ik mijn eigen gevoelens maar even in de ijskast.

it takes a village to raise a child

Gelukkig stond ik er niet alleen voor. Echtgenoot B. en ik deelden lief en leed en -heel belangrijk- meestal zaten we ‘op een lijn’. Op school was er die wijze en warme, maar ook praktische en realistische mentor. Ze was een steun en toeverlaat voor onze dochter en voor ons. Op de dagen dat ik naar school belde om mijn dochter ziek te melden, kreeg ik de meest fantastische conciërge aan de lijn. Een conciërge die de leerlingen kent, die weet wat hen beweegt en wat er speelt. Die een bemoedigend woord heeft en oprecht ‘sterkte’ wenst. En dan was er nog José van wie wij professionele hulp kregen. Letterlijk en figuurlijk een éminence grise. Wij waren de laatste ‘casus’ voor haar pensionering. Haar rust en betrokkenheid waren fenomenaal en we mochten de vruchten plukken van jarenlange ervaring.

Last but not least stonden onze vrienden en naaste familieleden in een beschermende kring om ons heen.

It takes a village to raise a child. Ik prijs me gelukkig dat ik het afgelopen jaar in een village mocht wonen.

Eindexamenuitslag. School, een veilige haven.

0 Reacties

Heldinnen & Other Animals Mindstyle & Lifestyle

Levenslessen van mijn kapper en zijn zoektocht naar bezinning

3 mei 2015

Een vrouw en haar kapper

Een vrouw kan een heel speciale band hebben met haar kapper. Met goed haar (en het juiste ondergoed!) kun je als vrouw tenslotte de hele wereld (beter) aan.

Hoe vaak lees je in ‘de bladen’ niet over de bijzondere band tussen sterren en hun kapper. Zo spreekt Leco van Zadelhoff over “Estelle, Leontien, Liza, Sylvana, Victoria en Carolien” als “zijn beste vriendinnen”.

De kapper heeft allerlei technieken tot zijn beschikking. Hij kan je een ‘blunt cut’ geven. Je haar wordt dan kaarsrecht op één lijn geknipt. Of hij doet het tegenovergestelde en knipt je haar in laagjes. Als finishing touch kan hij nog wat effileren voor meer volume. Dan wordt je haar hier en daar wat uitgedund met een speciale effileerschaar met tanden. Of hij kiest voor slicen. Dan knipt hij niet, maar snijdt hij het haar met een schaar of een mesje.

Vertrouwen

Een vrouw wil vertrouwen hebben in haar kapper. Vertrouwen in zijn/haar adviezen over lengte, coupe en kleur.

Als je de kapperszaak uitloopt moet je je stralend voelen. En als je haar dan ook de volgende dag nog goed zit, nou, dan heb je je kapper gevonden.

Zo ook ik. Al jaren kom ik bij R. Afhankelijk van het seizoen (en soms van een bijzondere gelegenheid waar ik heen moet) knipt hij het korter of langer, krijg ik high- of lowlights of steekt hij het op onnavolgbare wijze voor me op.

Thuis gekomen krijg ik dan de nodige complimentjes, want zelfs na een fietstocht van 20 minuten met straffe wind tegen zit het nog goed.

Was het maar elke dag zo’n feest.

na 20 minuten fietsen nog perfect in model

Zelfvertrouwen

Als je van de kapper komt, moet je zelfvertrouwen een flinke boost hebben gekregen. Vind ik.

Als ik bij R. de salon uit loop voel me altijd knapper, eleganter en jonger dan toen ik er binnen ging. Wat een lekker gevoel is dat toch.

Als je haar maar goed zit

Tot een jaar of 30 ging ik niet of nauwelijks naar de kapper. Mijn haar was halflang en golvend en ik hoefde er weinig aan te doen. Los of opgestoken, het zat eigenlijk altijd wel goed. Ik kon ook zo met nat haar de deur uit. De fiets was mijn föhn. Door de wind gedroogd zat het fantastisch.

En…..er was nog geen grijze haar te bekennen.

Maar ja, dat verandert. Grijs haar staat me niet. Vind ik. Dus zit ik vast aan elke zes weken verven.

Eerst deed ik dat zelf, maar nu doet R. dat voor me. Gecombineerd met wassen, knippen, föhnen.

Vat vol levenswijsheden

R. is een fantastische kapper. Niet alleen omdat hij kan knippen als geen ander. Hij is ook een vat vol levenswijsheden. Zijn Limburgse tongval zet zijn uitspraken extra kracht bij. Zo ook zijn persoonlijke intonatie, die ik uit duizenden zou herkennen. Zijn zinnen eindigen steevast een octaaf of wat hoger dan ze beginnen. Of worden vragend uitgesproken.

R. heeft ook een bijzondere en karakteristieke motoriek. Zijn bewegingen zijn wat schokkerig, wat zijn knipvaardigheid overigens geenszins belemmerd. Aan het eind van een betoog blijft de hand met de schaar altijd even in de lucht zweven. De schouders opgetrokken, het hoofd schuin, de ogen vragend „ja, toch, zo is het toch”. En dat meestal gecombineerd met een voorzichtig lachje en stralende ogen.

Mijn kapper is een strijdbare persoon, die vaak in de clinch ligt met logge organisaties en instanties. Ik zit al heel wat jaren regelmatig bij hem in de kappersstoel en ik heb gezien hoe hij streed als Don Quichot tegen de windmolens. Erg gelukkig werd hij daar niet van. Dat besefte hij zelf als geen ander en op een gegeven moment heeft hij besloten dat daar verandering in moest komen. Tegenwoordig windt hij zich niet meer op over bureaucratische muren waar hij toch niet doorheen komt.

Ik heb bewondering voor hem. Het vereist niet alleen zelfkennis, maar ook kracht om de scherpe kantjes van je eigen aard bij te kunnen vijlen.

Elke keer als hij mijn haar onder handen neemt, leer ik van hem.

Moeder

Mijn vorige bezoek aan R. was intenser dan anders. Zijn moeder was overleden en de dag ervoor gecremeerd.

R. overhandigde mij een door haar geschreven brief. Ze wist dat het einde naderde en ze had de brief geschreven om zich postuum nog een laatste keer te kunnen verstaan met haar „lieve familie, vrienden en kennissen”. Het epistel werd na de crematie (die in kleine kring plaatsvond) toegezonden aan al degenen die haar kenden.

Zo bijzonder dat ik, als buitenstaander, deze laatste woorden nu kon lezen. Het gaf een intieme inkijk in het leven van iemand die ik nooit heb gekend.

Dat ze bijna heel haar leven ziek was geweest en veel pijn had gehad wist ik al uit de verhalen van haar zoon. We spraken daarover tijdens het verven, wassen, knippen en föhnen. We spraken over de dood, over haar aangekondigde dood.

Ik heb jarenlang op een begraafplaats en crematorium gewerkt. Daardoor spreken mensen met mij makkelijker over de dood dan met anderen. Hoewel dat misschien juist niet voor R. geldt. Hij spreekt sowieso uitzonderlijk vrij over alles wat hij heeft meegemaakt en wat hem bezighoudt.

Champagne

Vandaag schonk R. champagne. We dronken op zijn moeder.

Hij deelde zijn ervaringen en gevoelens van de afgelopen week. Hij prees de liefde die hij voelde voor zijn vak. Dat had hem erdoorheen gesleept, die dagen tussen overlijden en begrafenis.

Hij werd geboren in het diepe zuiden van ons land. Daar woonde zijn moeder. Daar overleed zijn moeder. Er was een grote fysieke afstand tussen hen. Na haar overlijden reisde hij niet af naar Limburg, maar hij bleef thuis en aan het werk. Tot de crematie dus.

Hij had veel kunnen delen met zijn vaste klanten. Want zo’n kapper is hij dus. Een kapper waar je een band mee krijgt. Die je kust als je binnenkomt. Een kapper waar je een beetje van gaat houden.

En nu dronken we champagne. Op zijn moeder. Hij was niet verdrietig. Eerder opgelucht. Blij. Voor haar. Omdat ze uit haar lijden was verlost.

Maar ook omdat hij gelovig is. Met stralende ogen zei hij „wat is er nu mooier dan….”.
In die blik, in het afbreken van de zin, in de stilte die volgde, lag zijn hele geloof besloten.

Wat is er nu mooier dan het aardse bestaan om te kunnen wisselen voor het hemelse.

Bezinning

De dag voor de crematie liep hij langs een van de imposantste kerken van Den Haag. Hij ging naar binnen voor bezinning. Dat was het woord dat hij gebruikte “bezinning”.

Er bleek een mis gaande. De schrik sloeg hem even om het hart. Een mis midden op de dag. Was hij misschien in een uitvaartdienst beland?

Er zaten mensen op de voorste rij. Dat deed hem aarzelen om naar voren te lopen, naar het altaar. Maar hij deed het toch „om zo dicht mogelijk bij Jezus te zijn”. Zo zei hij dat. Waarna hij eraan toevoegde: „ja toch”.

Ter communie ging hij niet. Integendeel. Dat en de aanwezigheid van andere mensen was voor hem aanleiding om de kerk “uit te vluchtten”.

Zonder mensen

Een lege en stille kerk als ideale plek om even alleen en onthecht te zijn.

De juiste plek voor bezinning, maar dan wel zonder mensen.

Dat geld vast voor meer hedendaagse bezinningzoekers.

1 Reactie

Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

'Inspiration' van de Bijenkorf. Ook voor 50plus meisjes?

1 maart 2015

ik cover
'Inspiration'
waarin karaktermodellen
inspireren

‘inspiration’ voor 50plus meisjes

Vier keer per jaar geeft de Bijenkorf een Inspiration Magazine uit. Het nieuwste nummer is gewijd aan [Icons] of Fashion.
Voor de shoots in dit magazine koos “topfotograaf” Pieter Henket “natuurlijk Nederlandse topmodellen”.

Top natuurlijk!

op de cover

Op de cover staat Daphne Groeneveld. Geïntrigeerd kijk ik in haar ogen, terwijl ik mijn blik tegelijkertijd niet van de half geopende dikke lippen kan afhouden.

Mijn eerste gedachte is:

“tjee, wat vooruitstrevend van de Bijenkorf, een dwerg op de cover”

Oeps. Vergissing.

Daphne Groeneveld mag in mijn ogen dan de fysionomie van een lilliputter hebben, op blz. 11 van het Magazine lees ik dat zij samen met landgenoten Lara Stone en Doutzen Kroes “in de hoogste modellenregionen” verkeert.

karaktermodel

Al bladerend lees ik allerlei wetenswaardigheden over succesvolle vrouwelijke en mannelijke modellen van Nederlandse bodem.

Mijn bijzondere aandacht wordt getrokken door een elegante oudere man, gestoken in een strak kostuum en met glimmend gepoetste schoenen aan zijn voeten. Het blijkt “karaktermodel” Hans Kemmink te zijn.

Hans Kemmink als karaktermodel

Hij is de mannelijke helft van het legendarische Nederlandse modeontwerpers-echtpaar Puck & Hans. Vanaf 1968 tot 1998 verkochten zij hun bijzondere en soms zelfs spectaculaire collecties in hun eigen winkels in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Puck heeft de modeopleiding in Rotterdam gevolgd. Hans is autodidact en verzorgde o.a. de spraakmakende inrichting van de winkels.

Ontwerpen van Puck & Hans

Puck en Hans zijn nog steeds bij elkaar.

Tegenwoordig is Hans kennelijk “karaktermodel”.

Googelen met dit woord levert geen hits op. Is het eufemistische “karaktermodel” misschien voortgekomen uit het brein van een geïnspireerd redactielid? Gefeliciteerd! Ik zou het zeker voordragen als woord van het jaar 2015, als ik De Bijenkorf was.

Hans Kemmink mag er zijn. Zeker. Maar Puck ook, als ik recente foto’s mag geloven. Geen maatje 36, maar (uiteraard!) goed gekleed, gekapt en gemanicuurd. Ze had zo als karaktermodel in Inspiration gekund.

Puck in oktober 2013

hij mag er zijn

In de categorie ‘hij mag er zijn’ valt ook het stoere mannelijke model in de advertentie van Marc O’Polo. Het is de 65-jarige acteur en countryzanger Jeff Bridges, die een van zijn sterke schouders leent aan Uma Thurman.

Een mooi plaatje. Goed geconserveerde oudere man met veel jongere vrouw.

ik heb er geen problemen mee, maar…

Ik heb daar geen problemen mee. Het is zo’n beetje de story of my life. Moet kunnen.

Maar…

Hans Kemmink en Jeff Bridges zijn de enige twee modellen van boven de 20 en vrouwelijke ‘karaktermodellen’ zijn in geen velden of wegen te bekennen.

En dat terwijl de doorsnee twintiger het Bijenkorf-assortiment never nooit niet kan betalen en je je als 50plus meisje IRL in de Bijenkorf meteen thuis voelt. Unter freundinnen, zal ik maar zeggen.

be iconic

Directeur marketing Robert Bohemen geeft de lezer van het Inspiration Magazine mee:

Be Iconic. Geniet en zorg elke dag voor minstens één bijzonder modemoment.

Mag ik zo vrij zijn om Robert Bohemen ook iets mee te geven?

Be Iconic en zorg met het volgende Magazine voor een bijzonder modemoment. Maak een Inspiration voor 50plus meisjes.

Succes gegarandeerd, daar ben ik van overtuigd!

0 Reacties

Gegeten & Gedronken Mindstyle & Lifestyle

Moestuin. Jetta Klijnsma en mijn slakken.

3 november 2014

slijmende slakken
in een graf van zout
matineuze moestuin klus

Al weer een paar jaar heb ik een moestuin en dit jaar had ik alle tijd om te experimenteren en daar de vruchten van te plukken. Enige domper was de uitspraak van Jetta Klijnsma van afgelopen juni. Wat voelde ik me toen een enorme muts met mijn moestuin.

Jetta Klijnsma, onze 57 jarige staatssecretaris van Sociale Zaken, had me daar toch een fantastische oplossing bedacht om de pensioenderving te compenseren: „Neem een moestuin” zei ze.

Volgens haar een prima oudedagsvoorziening: je hoeft je niet langer blauw te betalen in de supermarkt met je kleine pensioentje. En tegelijkertijd draagt het bij aan een gezonde levensstijl. Je eet niet alleen onbespoten biologisch geteelde groenten en fruit, maar je bent ook lekker in beweging in zo’n tuintje. Bukken en weer opstaan bij het zaaien, onkruid wieden en oogsten. Schoffelen en harken. Met de kliko heen en weer voor de afvoer van het groenafval.

moestuinbak op poten

Word je zo krakkemikkig dat het werken in de moestuin je niet meer zo goed afgaat, stap dan over op verhoogde bakken. Daarmee is het ook met stramme ledematen comfortabel op stahoogte tuinieren.

Wat wil een mens, oud van dagen en met een klein pensioentje nog meer?

Bovendien heeft die categorie landgenoten tijd zat, ja toch?

Bezigheden buitenshuis hebbende

Het lijkt erop dat mevrouw Klijnsma de connectie met vieve gepensioneerden is kwijtgeraakt door haar bbh (bezigheden buitenshuis hebbende). Anders zou ze toch ondervinden dat er met die groep geen afspraak te maken valt, zo druk hebben ze het met van alles en nog wat. Hun eerstvolgende mogelijkheid in de agenda is standaard drie maanden verder.

En met de trein gaat ze zeker ook niet. In ieder geval niet tijdens de daluren. Dan zou ze ervaren dat de treincoupé’s vol zitten met dagjes-pensionado’s. Liever nog gaan onze 65-plussers verder van huis. Verblijven ze in zonniger oorden als het in Nederland winter is. Ontdekken ze nieuwe landen en steden.

ze zit toch wel bij Max

Maarten ’t Hart

De meesten zijn ook Maarten ’t Hart niet, die het gelukkigst is binnen een cirkel van een paar kilometer rondom zijn woonhuis en die ook nog eens verstand heeft van tuinieren.

Een moestuin hoeft echt geen dagelijkse aandacht, maar te vaak of voor langere tijd afwezig zijn is niet bevorderlijk voor het grootbrengen van groenten en fruit. In warme periodes een paar dagen geen water geven is funest. Niet iedereen heeft thuisblijvende buren, die willig zijn om de moestuin te bewateren als de eigenaar een paar dagen of weken op reis is.

Dat onkruid ach, dat kan wel een tijdje, en die slakken, dat is nog tot daaraantoe. Maar op tijd water geven, dat is echt essentieel.

Alle gekheid op een stokje en los van „kweek een pompoen voor uw pensioen”; „moestuinsocialisme” en „daar tuinen wij niet in Jetta”: een moestuin is echt geweldig!

Slakken

Ik ben in het gelukkige bezit van een grote tuin midden in Den Haag. Door de keukendeur wandel ik zo ‚mijn terrein’ op. Nog in pyjama ga ik op vochtige vroege ochtenden op slakkenjacht. Dan zijn de slakken uit hun schuilplaatsen gekomen en kruipen ze over de paden. Ik stop ze in wat ik noem ‘het slakkengraf’: een leeg melkpak met daarin een flinke laag zout. Met een stokje schuif ik de naaktslak in zijn/haar ‚kist’.

Slakken met een huisje raap ik met de hand op. Behalve de hele jonge. Hun huisje is teer en kwetsbaar. Hoe voorzichtig ik ook ben, toch breekt steevast het slakkenhuis tussen mijn vingers en heb ik het jonge malse slakje beet. Dan is het snel terug naar de keuken om het slijmerige goedje af te spoelen. Ook qua efficiëntie zit ik daar niet op te wachten. Stel ik knijp een slakje dood terwijl ik mij achter in de tuin bevind. Dan moet ik toch al gauw zo’n 36 m. heen en weer lopen.

Overigens, ik probeer er niet in te kijken, in dat slakkengraf. Te smerig voor woorden al die in zout opgeloste ’escargots’. Zodra er weer een leeg melkpak beschikbaar komt, niet ik het gebruikte pak dicht en donder ik het meteen in de vuilnisbak.

slak op weg naar zijn graf

Naaktslakken maken je het vangen erg gemakkelijk. Als ik ze met het stokje aanraak rollen ze zich op. Zelfs de grootste naaktslak wordt dan een compact wezen dat zich gladjes het melkpak in laat schuiven.

naaktslak rolt zich op bij aanraking

Volgend jaar ga ik het toch anders doen. Dan ga ik mijn slakken bestrijden met bier. Dat is veel slakvriendelijker dan zout.

Weetje

Wereldwijd zijn er zo’n 60.000 tot 75.000 verschillende soorten slakken; huisjesslakken en naaktslakken. Slakken hebben een gespierde voet waarmee ze zich verplaatsen. De twee ogen zitten op steeltjes met daaronder tastorganen. Slakken zijn hermafrodiet. Elke slak kan een vrouwelijke of een mannelijke vorm aannemen tijdens de paring. Gemiddeld legt een slak 500 eitjes. De ontwikkeling tot volwassen slak duurt twee maanden. Een naaktslak kan twee tot drie jaar oud worden en overwintert, maar strenge vorst overleven ze niet. De tong van de slak is een soort rasp met kleine hoornen tandjes erop. Zij raspen hun voedsel in plaats van het af te bijten wat verklaart dat gaten in bladeren vaak rafelig ogen en de nerven van een blad meestal nog in tact zijn.

Gedicht ‘Richting horizon’

richting horizon

een poes volgt traag
het zilveren spoor
op het pad in mijn tuin
en doet haar behoefte

achter in mijn beeld
slaan vogels hun vleugels
uit op de vlucht

nat geregend
neigen annabelle’s bollen
schaamtevol neerwaarts

mijn blote voeten
dauwtrappen door het gras
het hek door
richting horizon

strand #2. dilemma: badpak, bikini, monikini of helemaal zonder?

Meestal ga ik naar het naaktstrand.

Nu, aan het einde van het seizoen keer ik terug naar een andere favoriete stek: La Cantina aan het Zuiderstrand van Scheveningen.

Makkelijk bereikbaar en met een heerlijk terras om aan het einde van de dag iets te eten. Tegen mij hoef je nooit twee keer te zeggen „zullen we uit eten”. Niet koken en vooral niet hoeven te beslissen wat we die dag gaan eten….dat is altijd een feest.

Niet naar het naaktstrand stelt me wel voor de keuze: wat moet ik aan?

badpak

Eerder dit jaar kocht ik een badpak. Zowel met bandjes als strapless te dragen. En met bijpassende rok. Zo een met een brede band die niet knelt en waardoor er niet van die dikke rollen zichtbaar zijn als je gaat zitten. In plaats van fier rechtop met de buikspieren zo strak mogelijk aangespannen kan je met die rok lekker onderuit op je terrasstoel relaxen.

50plusmeisje in strapless badpak

bikini

Nu heb ik dus een badpak, maar eigenlijk draag ik nog steeds het liefst een bikini. Dat zit zo veel lekkerder. Ook al is het voor 50plusmeisjes toch meestal een heel ding en worstelt menigeen met de vraag „kan ik nog in bikini?”

Tja, die 50plussers. Je ziet er genoeg op het strand. Vaak poepiebruin. Dat zijn de diehards. Ze zitten er het hele seizoen vanaf het vroege voorjaar tot de laatste mooie dagen in de herfst.

Toch hebben veel 50plussers de strandgang op een gegeven moment vaarwel gezegd. Het was leuk zolang de kinderen klein waren en je lijf er nog een beetje uitzag. Maar daarna: dank je de koekoek.

Tenminste, dat schijnt vooral te gelden voor ‘dicht bij huis’. In eigen stad. Waar je collega’s en buren kunt tegenkomen.

Op vakantie naar het strand gaan, dat is een ander verhaal. Zelfs in bikini, of dan juist in bikini.

Verkoopsters van de betere lingerie winkels met een ruime bikini collectie, zoals De Magneet en Pink en Lie in Den Haag, vertelden me dat de meeste vrouwen een badpak kopen voor ‘op bekend terrein’ en een bikini voor op vakantie, waar ze verwachten geen bekenden tegen te komen.

bikinibroekje

bikinibroekje voor vrouwen zonder billen?

In mijn kast ligt een bescheiden collectie. Een heel oude bikini waar nog rek in zit en die ik altijd bewaard heb. Het was een heeeel dure bikini, dat speelt ook mee. In de loop der jaren was die bikini te klein geworden, maar na mijn borstverkleining past ie weer. Alleen het broekje, dat lubbert een beetje. Daarom kocht ik er een nieuw broekje bij. Maar ook dat lubbert. Waarschijnlijk omdat ik zo weinig billen heb. Wat er overigens in de loop der jaren niet beter op wordt. Als zich daar nou eens wat extra vet ophoopte!

Eigenlijk is mijn conclusie dat ik geen goed zittend bikinibroekje kan vinden. Hoog opgesneden staat me niet. Dat is voor lange slanke benen. Ook zo’n broekje met van die pijpjes is geen succes. Die pijpjes maken mijn korte benen nog ‚compacter’.

vetrollen

Een bikinibroek moet qua hoogte voor mij ergens halverwege heup en taille zitten. Bij voorkeur met een band die je om kan slaan. Liggend is het broekje dan lekker klein, dus zo min mogelijk ‚afscheiding’. Staand maskeert de omhoog getrokken band die ondeugende vetrol net onder de navel.

50 plus bikinibroekje tussen heup en taille

Overpuilend buikvet is en blijft dramatisch. Ja toch? Zeker voor onze 50plus generatie. Als ik zo eens om me heen kijk, lijken veel jonge meiden een eer in hun vetrollen te stellen. Prima hoor, maar ik blijf het onesthetisch en onaantrekkelijk vinden.

vetrollen als je zit

bikini bovenstuk

En dan heb ik het nog niet over het bovenstukje gehad. Ook die keuze is geen sinecure. Allereerst is het sowieso een heel gedoe in zo’n paskamer. Je ziet er meestal niet uit. In het ‚zonnetje’ gezet door ongenadig tl-licht en met je haar in de war, omdat je net van alles over je hoofd hebt uitgetrokken en je natuurlijk vergeten was dat een blouse veel handiger is voor zo’n pas-sessie.

De meeste 50plus meisjes moeten bikini’s met maten xs-s-m-l-xl of 38-40-42 etc. links laten liggen en kiezen voor bikini’s met cupmaten. Bijvoorbeeld bovenstuk 80C en broekje 40. (ongeveer de ideale maten!). Kies voor het bovenstuk je bh maat (smokkel niet!) en voor het broekje je pantalon maat.

altijd eerst passen

En altijd passen! Ik snap sowieso niet hoe je op internet kunt kopen. Maar internet is natuurlijk wel de ideale inspiratiebron. Alle soorten en maten heb je dan op één scherm op een rijtje. Wat een variatie. Je hebt bandeau bikini’s, beugel bikini’s, halter bikini’s, tankini’s, push-up bikini’s, triangel bikini’s, fringe bikini’s etc. etc. Er gaat een wereld open!

Maar toch, ik blijf erbij: altijd passen!

Onlangs bracht ik twee dagen door in de Bonneterie. Bijna alles in mijn maat heb ik gepast. Het was opheffingsuitverkoop en de laatste kleding ging weg voor spotprijzen. Uiteindelijk ging ik met drie kledingstukken de deur uit. Die zitten dan ook echt perfect. Trekken niet, zijn niet te kort of te lang, hebben een kleur die me bekomt enz. Ik ga tegenwoordig ook altijd zitten als ik iets pas. Als je staat lijkt zo’n broek of jurk ok, maar als je dan gaat zitten blubbert er weer van alles over van alles heen. Ook hou ik er rekening mee dat mijn lijf ’s-avonds vaak een maat gegroeid is ten opzichte van de ochtend. Net zoals schoenen passen met koude voeten of met voeten waar je al een hele snikhete middag op gelopen hebt een maat verschil kan opleveren.

Verantwoord shoppen, zeker als je ook nog eens een beperkt budget hebt, daar moet je toch best een redelijk IQ voor hebben.

Gelukkig kan je dan lekker bijkomen op het strand.

bikini weetje

Eind 19de eeuw droegen vrouwen op het strand eigen creaties. Met gewichtjes in de zoom zodat de kleding niet omhoog zou gaan door het water en de wind. Begin 20ste eeuw verschenen de eerste badpakken. Dat ging niet zonder slag of stoot. Men vond het badpak zo aanstootgevend, dat draagsters ervan veelvuldig werden gearresteerd.
Op 3 juni 1946 introduceerde de Fransman Jacques Heim het eerste tweedelige badpak. Slechts een maand later showde de Franse ingenieur Louis Réard de échte bikini. Veel kleiner en gewaagder dan het tweedelige badpak. Volgens Reard mocht een tweedelig badpak pas bikini heten als deze door een trouwring gehaald kon worden. De naam bikini had hij ontleend aan nucleaire tests bij het eiland Bikini. Réard hoopte dat zijn uitvinding net zo explosief zou blijken. De bikini trok inderdaad veel aandacht en werd in vele landen verboden. Het Vaticaan noemde het een zondig kledingstuk.
Uiteindelijk zorgde Brigittte Bardot voor een doorbraak toen zij openlijk een bikini droeg tijdens het Cannes Film Festival in 1953. Op films verscheen de bikini voor het eerst in de James Bondfilm Dr. No op het goddelijke lijf van Ursula Andress.

Gedicht ‘Als Eva’

als eva

als eva op het strand geweest
besmuikt laag bij de grond

blootgesteld aan de golven en de wind
zand tussen billen
schuurt de schaamte weg

rennen zodra je je onbespied waant
vrijgevochten de schuimkoppen in

schouders naar achteren
neus in de lucht
wie weet (her)kent iemand mij

dobberend omhoog en omlaag
overspoeld door zoute lust
de blik omhoog
wolken in het blikveld
de blik omlaag
borsten als heuvels
omspoeld door de Noordzee

de branding sleurt me
mee naar de kust
trekt mijn benen onder mij vandaan
laat mij gaan
als een nimf
naar de vloedlijn

keer op keer
van diep naar ondiep
niet te diep
omsloten
door de veiligheid
en bekendheid
van mijn herinnering

Links

http://www.lacantina.nl

http://www.naaktstrandje.nl/zuidholland/Scheveningen/Scheveningen.html

http://www.pinkenlie.nl

http://www.demagneetlingerie.nl

http://www.annadiva.nl/badmode.html

http://www.zwemkleding.nl/dames/bikini

http://www.isgeschiedenis.nl/toen/de-uitvinding-van-de-bikini/

http://www.vogue.co.uk/spy/15th-anniversary/deborah-fleming/brigitte-bardot-

0 Reacties

Mindstyle & Lifestyle

Reizen met puberdochter door Scandinavië

5 augustus 2014

reizen begint thuis met voorbereiden
bereiden van profiand
vervolgens op weg naar een onbekend land

: reizen met puberdochter

Reizen met puberdochter

Vrijdag 25 juli vertrokken we uit Den Haag, echtgenoot B, puberdochter A. en ik. Met drie koffers en een koeltas met profiand.

Omelet en reizen zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Mijn moeder maakte altijd brood met omelet als we op vakantie gingen. Om in de auto op te eten. Het brood wordt niet droog. Blijft een beetje klef.

De smaak van herinnering.

Nu ik zelf moeder ben en de inwendige mens onderweg moet bevredigen, maak ook ik brood met omelet. Ik heb er een eigen ingrediënt aan toegevoegd: kaas. Dat maakt de omelet wat pittiger en zout toevoegen is niet nodig.

Als kwartiermaker ben ik meestal als eerste op. Ik vul de koeltas met pakjes drinken, een fles water en appeltjes.

Ondertussen pakt echtgenoot B. de auto in. Het meeste hebben we de vorige avond klaargezet.

Daar gingen we dan. Om een uur of 9. Wij zijn niet van die matineuze reizigers.

Reisvoorbereidingen en reisefieber

Ondanks de goede voorbereiding, zeg maar gerust ijzersterke voorbereiding, heb ik toch altijd nog reisefieber. In meer of mindere mate.

Waarom eigenlijk? Belangrijke dingen als paspoorten, pinpassen en creditkaarten worden sowieso niet vergeten. Noch eventuele noodzakelijke medicijnen en in mijn geval ook flosdraad. Zonder flosdraad ben ik nergens. Binnen de kortste keren zitten er etensresten tussen mijn kiezen en begint het te irriteren. Laat ik het daarbij dan gaat het vervolgens kloppen in mijn mond en pijn doen. De rest kun je dan wel raden. Flosdraad is voor mij de uitvinding van de eeuw en het behoud van mijn gebit.

Overvolledige paklijst

Verder heb ik een overvolledige paklijst. Al jaren. Het is een levende lijst. Het ene jaar verdwijnt er iets, zoals poedermelk, luiers en speen. Kleine kinderen worden groot.

Daarvoor in de plaats komt dan bijvoorbeeld de Ipod en tegenwoordig ook de Ipad.

De lijst groeide substantieel toen echtgenoot B. in mijn leven kwam en we samen op vakantie gingen. Hij heeft ook zo zijn pillen, brillen en vakantiedingetjes.

Dochter A. wordt op haar 17de geacht haar eigen koffer in te pakken. Mijn lijst is ook voor haar een lijdraad. Op een welgekozen rustig moment heb ik de lijst samen met haar doorgenomen. Mede uit opvoedkundig oogpunt, want een lijst is onmisbaar als je niets wilt vergeten. En A. wil niets vergeten. Zo goed ken ik haar inmiddels wel. We verdeelden verantwoordelijkheden. Waar draag jij zorg voor? Wat koop jij? Wat pak jij in? Haar eigen warme jas zou ze inpakken. We gaan tenslotte naar de Noordkaap. En een kruik. Stiekem, want daar heeft B. een hekel aan. Alsof je in de zomer geen koude voeten mag hebben. Daar weet ik alles van. Tijdens mijn alleenslapende jaren was een kruik de enige remedie tegen ijskoude voeten. Totdat ik met B. het bed ging delen en ik mijn voeten warm in zijn knieholtes.

Reisvoorbereidingen van mijn puberdochter

Na een volwassen overleg met A. werkte ik de lijst bij. In aparte kolommen vermeldde ik wat we afspraken “A. koopt”, “A. pakt in”. Netjes uitgeprint heb ik DE LIJST op haar bureau gedeponeerd in de stellige overtuiging dat ik het aan haar gedelegeerde los kon laten.

De dag voor ons vertrek kon ik het natuurlijk niet laten om er bij haar op aan te dringen de lijst nog een laatste keer op haar gemakje door te nemen. Uiteraard volgde daarop een kribbig antwoord, natuurlijk had ze dat gedaan, wat zeurde ik toch…

Enfin, blijkt dat de paklijst ongebruikt op het bureau is blijven liggen en er allerlei toch best wel essentiële zaken niet ingepakt zijn. Wat moet je daar nou mee?

Ondertussen is het toch behoorlijk vervelend om geen dikke jas bij je te hebben als de temperatuur in het noorden van Noorwegen behoorlijk daalt. Dat geeft een hoop gezeik waar ik op vakantie niet op zit te wachten (ook buiten de vakantie niet, overigens). Dan heeft mevrouw het koud en dat leed wordt natuurlijk niet in stilte geleden. Dus het is niet alleen een kwestie van eigen schuld, dikke bult, ga maar op je eigen blaren zitten. Ook B. en ik hebben er behoorlijk last van.

Speelkaarten zijn ook niet ingepakt. Terwijl samen spelletjes doen steevast een van de hoogtepunten van onze vakanties is.

Pubers versus respect en verantwoordelijkheidsgevoel

Wat mij het meest irriteert is dat het niet gaat om het negeren van door het ouderlijk gezag eenzijdig opgelegde opdrachten. Als ouder in deze tijd doe je niet aan eenrichtingsverkeer. Het gezin functioneert als een micro-poldermodel. Afspraken worden gemaakt op basis van concensus. Op 17 1/2 jarige leeftijd mag je dat als dochter sowieso van je ouders verwachten.

Ik heb echt geen idee waarom in samenspraak tot stand gekomen afspraken door dochterlief niet worden nagekomen. Bij navraag volgt een schouderophalen.

Pubers en jong volwassenen hebben hun mond vol van respect. Ze willen voor alles met respect behandeld worden. Ouders willen dat ook! Het gezin is een team. Een team van gelijkwaardige teamleden met eigen talenten. Mijn nagenoeg volwassen dochter zou haar rol in dit team serieus moeten nemen. Er worden geen onmogelijkheden gevraagd. Er wordt niet het uiterste gevergd. In principe mag een ieder kiezen en doen wat hij/zij het leukste vindt. Natuurlijk zijn er ook rotklusjes. Die worden eerlijk verdeeld, met respect.

Doe dan gewoon wat je doen moet. Daarmee verdien je respect en betoon je respect. Zowel aan je mede teamgenoten als aan jezelf.

Wat ik beschrijf, lijkt misschien pietluttig, maar het raakt me diep dat ik mij zo inspan om mijn dochter volwassen te behandelen (dat is best even wennen!) om vervolgens de deksel op mijn neus te krijgen. De eerste keer dat iets dergelijks gebeurt denkt je à la, niet moeilijk doen, zand erover. Na de zoveelste keer kan ik wel janken en voel ik me teleurgesteld en boos. Zodra ik die gevoelens met haar deel raakt A. bijzonder geïrriteerd en word ik gemakshalve uitgemaakt voor controlfreak. Pats, de bal wordt teruggekaatst naar de ‘tegenstander’. Daar probeer ik de bal meestal maar te laten liggen, want verdere discussie leidt tot escalatie en lost niets op.

Ik herinner me natuurlijk nog best dat ik ook geen ideale puberdochter was in mijn tijd. Maar als er in overleg een verantwoordelijkheid aan mij werd toebedeeld was het mijn eer te na om daaraan geen gevolg te geven. Als echte puber en dus als middelpunt van de wereld, deed ik dat vooral voor mezelf. Niet voor mijn ouders, niet voor mijn leraren of voor wie dan ook. Ik moest voor alles met opgeheven hoofd in de spiegel kunnen blijven kijken.

Hoe geeft mijn dochter haar niet aflatende gedrag van ‘wel rechten/geen plichten’ een plaats in haar eigen interne rechtstaat?

: puberdochter met moeder aan boord van Hurtigrutenschip de Trollfjord

Uit-opgevoed na de menopauze

Op een gegeven moment ben je uit-opgevoed. Het houdt een keertje op. Dat gevoel valt niet persé samen met een leeg nest. Vele ‘oudere’ moeders moeten nog een tijdje in vreedzame coëxistentie met het kroost in één huis verkeren. Natuurlijk lukt dat meestal best. Je bent als moeder tenslotte ouder en wijzer (!). Je slikt een keer en nog een keer en doet gewoon weer lief en aardig. Maar de rek is er uit en de sjeu is eraf.

Tegenwoordig krijgen de meeste vrouwen in Nederland laat kinderen. Tegen de tijd dat de meisjes ongesteld worden zit de moeder in de overgang. Twee vrouwen met ingrijpende hormonale transities in één huis. Heavy!

Als je moeder wordt verandert je hormoonhuishouding. Je krijgt mammahersenen, waarmee je al die multi-moedertaken met liefde kunt doen. Je verandert in iemand die graag zorgt en koestert. Iemand die alert is en ogen in haar achterhoofd heeft.

Mijn zoon heeft jarenlang gedacht dat ik echt een extra paar ogen in mijn achterhoofd had. Tussen mijn haren ging hij ernaar op zoek. Hij heeft ze nooit kunnen vinden.

En dan komt de overgang. De eierstokken stoppen met de productie van oestrogeen. Precies het hormoon dat de productie van het zo noodzakelijke opvoedgeduld op gang houdt. Het geduld om steeds weer hetzelfde te herhalen, om het toch nog een keer te proberen. Om inventieve manieren te vinden om de lessen des levens in die kinderbolletjes te krijgen. Dat hulphormoon raak je in de menopauze dus kwijt. Juist op het moment dat je dochter in de pubertijd zit en met haar puberbrein niet in staat is zich in anderen te verplaatsen.

Na de overgang heb je als moeder ineens schoon genoeg van al dat zorgen en koesteren. Je wilt het vooral jezelf naar de zin maken.

Oeps…! Dat is lastig. Want dat extra beetje geduld waardoor je boven jezelf uitstijgt en waardoor je je eigen verlangens en irritaties weet te onderdrukken, dat heb je in extreme mate nodig als je kinderen in de pubertijd zijn.

De niet op elkaar afgestelde hormoonhuishouding van moeder in de overgang en dochter in de pubertijd maakt de dagelijkse omgang er niet makkelijker op.

Jong kinderen krijgen heeft zo zijn voordelen!

Vrouwen komen in een nieuwe fase na de overgang

Vele vrouwenlevens komen na de menopauze in een nieuwe fase. Vrouwen vinden zichzelf opnieuw uit. Ze kunnen bergen beklimmen en gaan nieuwe uitdagingen aan.

Word je pas na de overgang de vrouw die je werkelijk bent?

Links

Vaar de oude postroute langs de kustlijn van Noowegen met modern comfort: http://www.hurtigruten.com

Met dank aan:

http://www.leeftijdlozeschoonheid.nl/Artikel/Kijk,-zo-maakt-de-overgang-je-vrij-van-je-mamahersenen-A27.php

De vrouwelijke hersenen van Louann Brizendine http://www.bol.com/nl/p/de-vrouwelijke-hersenen/1001004005487682/

Gedicht ‘Dochter, dochterlief’

dochter, dochterlief

dochter, dochterlief
hormonen jagen door ons lijf

we zijn vrouw, moeder, dochter
en lekker wijf

voelen het gewrijf
van dijen
tegen elkaar

blonde haren wapperen
in de wind

eensgezind
lopen we de boot op

varen we de einder tegemoet
met lood in de schoenen

0 Reacties

Gedicht Gezien & Gelezen Mindstyle & Lifestyle

Niet achter de geraniums

7 juni 2014

geranium, zelden nog sta je
te pronken in het raamkozijn
in het blikveld
van een oudje

de derde helft; niet meer achter de geraniums

In NRC Weekend is in april een nieuwe serie gestart ‘De Derde Helft’. Interviews met mensen die hun pensionering hebben aangegrepen om een nieuwe start in hun leven te maken. Ze zitten niet meer achter de geraniums.

Onder de indruk was ik van het artikel over Sibrand Schepel (68) op 31 mei jl. Schepel was plastisch chirurg. Op zijn 59ste besloot hij de drukte en stress van het werkende leven achter zich te laten.

Hij leverde financieel behoorlijk wat in.

Nu maakt hij deel uit van een medisch team dat een paar keer per jaar uitgezonden wordt naar ontwikkelingslanden. Ze behandelen kinderen die met een vervormd gezicht ter wereld zijn gekomen, of vrouwen die toegetakeld zijn met zoutzuur omdat ze vreemd zouden zijn gegaan. Twee à drie weken lang is het om vijf uur op en om tien uur naar bed.

De kop van het artikel luidt „Vermoeiend? Dit werk geeft me zoveel energie” .

Prachtig toch.

nieuwe geraniums

Achter de geraniums, dat is niet meer wat 50+ers doen. En ook 65-75-85+ers niet als het ze qua gezondheid gegeven is.

Integendeel.

50+ers zitten niet thuis achter het raam, maar bevolken na negenen massaal de treincoupe’s als ze met hun dalurenkaart weer eens een dagje uit gaan. Via de gratis Spits en Metro blijven ze op de hoogte van het nieuws.

Een zoektocht op google met ’50 plus’ levert hits op die activiteit uitstralen. De 50PlusBeurs in de Jaarbeurs in Utrecht heeft als motto ‘Het leven daagt je uit’. In maar liefst 6 hallen is ruimte ingeruimd voor “informatie, amusement en voordeel”. Er zijn workshops en presentaties en vele optredens op podia met muziek, show, dans en exposities. Je moet behoorlijk goed ter been en bij de pinken zijn om die 50PlusBeurs te kunnen behappen.

Ook tref je op google opvallend veel dating sites voor ouderen. Daar vind je als het nodig is je ‘SeniorenGeluk’.

naoorlogs

Echtgenoot B. is de jongste van een gezin van negen. Het is een familie van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Altijd hard gewerkt en zeuren doe je maar in je eigen tijd. Opgewekte levensgenieters, slank, gebruind en goed gekleed.

Wat doen zij zoal?

Met stip op nummer 1 staat bridgen. Golven is een goede 2de. Natuurlijk wordt er veel gereisd. Met de caravan maanden weg. Tussendoor georganiseerde reizen naar velerlei al dan niet exotische oorden. Altijd in voor een lekker hapje en drankje als er iets te vieren valt, maar door de weeks matig. Leuke lui van de naoorlogse generatie die van aanpakken weten en altijd voor iedereen klaar staan. Zij genieten volop van de nieuwe geraniums.

kansen en keuzes

Niemand in mijn vriendenkring is ooit naar de 50PlusBeurs geweest. Behalve omdat ze er werken. Ze lezen NRC of Volkskrant. Bij wie ze hun ‘SeniorenGeluk’ vinden maken ze zelf wel uit.

De meeste 50+meisjes die ik ken hebben goede banen. Ze hebben gestudeerd, zijn niet onbemiddeld en hadden en hebben volop kansen en keuzes.

De kinderen zijn letterlijk en figuurlijk uit de luiers en zelfstandig genoeg om alleen gelaten te worden (graag zelfs!). Of al het huis uit. Dat biedt ruimte die volop benut wordt.

Het lege nest syndroom heb ik bij hen nog niet gesignaleerd.

overgang

Rondom de overgang worden sommigen wel wat zeurderig en mutserig. Maar allemaal zijn we milder. Vertonen we minder ‘haantjesgedrag’. Hoeven we onszelf niet meer zo te bewijzen.

Er is inzicht in de eigen (on)mogelijkheden. Dat geeft rust en ook kracht.

Kracht om jezelf opnieuw uit te vinden. Om nieuwe wegen in te slaan en talenten aan te boren die je in de hectiek van het leven tot nu toe hebt verwaarloosd.

50+ zijn is geweldig!

En lekker niet meer ongesteld.

weetje

De botanische naam voor de geraniums waarachter oudjes zaten luidt ‘Pelargonium’. Een ‘Geranium’ is in de officiële plantentaal een ooievaarsbek ofwel de tuingeranium, een ideale bodembedekker.

Tips voor het houden van pelargoniums: Knip de uitgebloeide bloemen er uit en je zal zien dat binnen afzienbare tijd je plant weer nieuwe bloemen maakt. Controleer dagelijks of je plant het wel naar zijn zin heeft. Uitdrogen van de wortels betekent meestal het einde van deze plant. Geef je plant dus regelmatig een flinke slok.

Wijze raad voor zowel geraniums als mensen.

Gedicht

herfst, heet het

de boom voor het bed van mijn geliefde
(we hebben hem vaak opgezet bij nacht en ontij)
heeft zijn streken verloren in de wind

moeders krulspelden
liggen als dansende vingers
in de mand

zwijg theemuts
over donzen ogen

straks moet je weer
van wanten weten

0 Reacties

Nieuwere Berichten

Mindstyle & Lifestyle

mooi 50plusmeisje model in ‘Inspiration’

en ja, we zijn met velen

we weten wat we willen

geen homogene groep

we nemen het heft weer in eigen handen

verlangen naar een 10 kilo lichtere versie van mezelf

vrijheid, blijheid

eergisteren

verlangen naar een tweede

mijn moederschap onder het fileermes

verlangen naar het moederschap

tropenjaar

it takes a village to raise a child

Een vrouw en haar kapper

Vertrouwen

Zelfvertrouwen

Als je haar maar goed zit

Vat vol levenswijsheden

Moeder

Champagne

Bezinning

Zonder mensen

‘inspiration’ voor 50plus meisjes

op de cover

karaktermodel

hij mag er zijn

ik heb er geen problemen mee, maar…

be iconic

Bezigheden buitenshuis hebbende

Maarten ’t Hart

Slakken

Weetje

Gedicht ‘Richting horizon’

Links

strand #2. dilemma: badpak, bikini, monikini of helemaal zonder?

badpak

bikini

bikinibroekje

vetrollen

bikini bovenstuk

altijd eerst passen

bikini weetje

Gedicht ‘Als Eva’

Links

Reizen met puberdochter

Reisvoorbereidingen en reisefieber

Overvolledige paklijst

Reisvoorbereidingen van mijn puberdochter

Pubers versus respect en verantwoordelijkheidsgevoel

Uit-opgevoed na de menopauze

Vrouwen komen in een nieuwe fase na de overgang

Links

Gedicht ‘Dochter, dochterlief’

de derde helft; niet meer achter de geraniums

nieuwe geraniums

naoorlogs

kansen en keuzes

overgang

weetje

Links

Gedicht

Instagram