paardrijden: een van mijn twee passies
Ik heb twee passies: dansen en paardrijden.
Weet je wat zo mooi is aan deze sporten? Je kan het tot op hoge leeftijd blijven doen en je bent nooit uitgeleerd.
Over dansen heb ik al vaak geblogd: Hier en hier en hier en ook hier.
En gevlogd: hier.
Nu is het de beurt aan paardrijden.
paardrijden op Manege Wittebrug
Paardrijden doe ik op Manege Wittebrug in Den Haag. Twee keer in de week rij ik me in het zweet tijdens de dressuurlessen in de binnenbak. Op super goed verzorgde paarden en onder leiding van supergoede instructeurs. Dat is elke keer weer een feestje.
’s Zomers is het groot feest. Dan gaan we om de week maar liefst twee uur naar buiten. De duinen in of naar het strand. Als het erg droog is en de paarden te veel moeten ploeteren door het mulle duinzand zoeken we regelmatig verkoeling in Clingendael.
Soms neem ik een semi-privéles met maximaal drie ruiters. Nog meer dan in de gewone groepsles, word ik dan aangemoedigd om mijn grenzen telkens een stukje te verleggen.
angsthaas te paard
Dat is geen gemakkelijke klus, want ik ben een angsthaas eerste klas. Na bijna twee decennia paardrijles vind ik vooral galopperen vaak nog steeds eng. Zeker als ik op een paard zit dat een beetje onberekenbaar is. Dat bijvoorbeeld af en toe wegschiet, dat hup met een scherpe bocht gewoon ineens naar de andere hoek van de manege vliegt. Daar heeft de jonge ondeugende Waldo nogal eens een handje van.
Buitenrit op de stevige Schwarzwälder Fuchs ‘Waldo’
een paard kan rare bokkensprongen maken
Als een paard rare bokkensprongen maakt, dan moet ik ervoor zorgen dat ik niet ook door de bak vlieg en zand ga happen.
“Niet in paniek raken, niet in een kramp schieten, rustig blijven en alert en adequaat reageren, zoals je geleerd hebt”
Schiet er dan door mijn hoofd.
Dat is niet niks. Ga er maar aanstaan!
in de aap gelogeerd
Niet dat het vaak gebeurt hoor, gelukkig niet. De keren dat ik van een paard viel, zijn op de vingers van één hand te tellen. Als dat gebeurde, hees ik mezelf meteen weer in het zadel. Doe je dat niet, dan ben je pas echt in de aap gelogeerd.
Maar….
- ook al gaat het meestal prima
- heb ik inmiddels best veel ervaring
- weet ik dat de uiterst ervaren instructeurs van Manege Wittebrug mij als ruiter door en door kennen
- dat ze me echt niet op een paard zetten, dat te heftig voor me is
- aangevuld met nog tientallen andere rationele argumenten…
dan nog steekt die verhipte angst keer op keer de kop op in mijn koppie.
Tuurlijk, je moet altijd op je hoede zijn als je op een paard zit. Het zijn tenslotte vluchtdieren. Ze kunnen schrikken, bokken of zelfs steigeren en op hol slaan.
Tuurlijk moet je geconcentreerd zijn en met hart en hoofd ‘bij je paard’ zijn. Dat is juist een van de allerleukste dingen van paardrijden. Maar soms -niet altijd- wordt dat plezier dus vergald door de angst om de controle over het paard te verliezen.
deze controlefreak moet leren de teugels uit handen te geven
Dat is natuurlijk het onderliggende probleem. Als rechtgeaarde controlefreak ben ik in alle facetten van mijn leven bang om de touwtjes uit handen te geven.
Dat is echt een dingetje. Ik werk er keihard aan om daarvan af te komen.
Paarden zijn heel geschikt om ergens vanaf te komen. Want paarden spiegelen. Ze kopiëren je gedrag of gaan er juist tegenin. Als ik de teugels ofwel de touwtjes te strak houd dan gaat het paard tegenwerken. Die heeft helemaal geen zin in dat getrek in zijn mond. Die wil dat ik lekker meedein met zijn bewegingen, alsof de teugels van elastiek zijn.
Heel vergelijkbaar met het functioneren binnen een gezin; met de manier waarop je om zou moeten gaan met je man, je kinderen en ook met je vrienden en collega’s. Die willen ook niet beteugeld en gebreideld worden.
en dan galoppeer je ineens in een flow
Net als ieder ander word ik natuurlijk veel gelukkiger als ik een beetje meega met de ‘bewegingen’ van de ander. Soms lukt dat. Dan geven en nemen we in gelijke mate. Dan kom ik samen met die ander in een flow.
Geweldig gevoel, zo’n flow. Zowel in intermenselijke relaties, als in dans en bij het paardrijden.
Ik hoor je denken:
“Nu wordt ze wel erg zweverig.”
Maar zo’n flow is niet zweverig. In tegendeel.
Het is een heel concreet fysiek en mentaal gevoel. Inmiddels herken ik het onmiddellijk. Het geeft aan alles een enorme extra kwaliteit. Aan mijn intermenselijke relaties. Aan het dansen. Aan het paardrijden.
Hoe ik dat steeds beter leer, om in zo’n flow te komen, daar schrijf ik een ander keer verder over.
mijn gedicht en vlog over paardrijden
In deze blog wil ik met jullie nog wel het gedicht delen, dat ik schreef na een weekeindje paardrijden in de Loonse en Drunense Duinen met een aantal collega-ruiters van de Wittebrug.
En onderstaand plak ik ook mijn vlog in, waarin je mij te paard kunt bewonderen en ik het gedicht voor jullie voordraag.
Geniet ervan!
VLOG
GEDICHT
paarden en paardenmensen
paarden, paardenstal
paardenhoofdstel, paardenbenen
getrappel van hoeven
gekraak op het grint
paardenzadel, beugels en sjabrak
met de teugels in mijn aarzelende knuisten
leun ik lichtjes achterover
verdwijnt de spanning uit mijn lijf
jij snuift en schudt je manen
langs mijn enigszins
vochtige bovenlip
voel ik verkoeling
van mijn gelaten zucht
paardenlijf, paardendraf
zo machtig
in galop
tegen mijn wangen
voel ik mijn wapperende haren slaan
paardenogen, paardenkont
de zweep om mee te slaan
rust in mijn hand
paarden, ach die paarden
op de achterhand
paardenmensen
op mijn hand
geconcentreerd vieren ze de teugels
laten ze zich gaan
in hun slipstream
volg ik
met gesloten ogen
als het moet
vertrouwen geven
vertrouwen krijgen
paarden en paardenmensen
wat wens ik mij nog meer
