vrijheid, blijheid

Dochterlief heeft geen school meer (haar middelbare schooltijd zit erop) en is vandaag met haar vriendje naar Amsterdam.

Manlief heeft woensdag zijn wekelijkse avondje met vrienden en komt pas laat thuis.

Dat gaf me de hele dag al het gevoel van vrijheid.

Ik rondde mijn werk op mijn gemakje af en stapte vervolgens relaxed op de fiets huiswaarts.

In Den Haag centrum was het enigszins bewolkt edoch zeer aangenaam van temperatuur. Het was een drukte van belang op en rondom de Grote Markt en de terrassen zaten vol. Het leek wel of heel Den Haag genoot van een biertje of roseetje op deze doordeweekse woensdagnamiddag.

Mensen kijken is in Den Haag leuker dan elders. Getatoeëerde Scheveningers bewegen zich gebroederlijk naast ongelooflijk jonge jongetjes archaïsch gekleed in krijtstreep, stropdas en brogues. Daartussen loopt een stoere meid op kistjes met een flinke rode streep door het verder gitzwarte haar.

En dan zijn er de studenten (daarvan zijn er in Den Haag steeds meer) die achter opengeklapte laptops aan het studeren en discussiëren zijn.

Ik genoot volop van de gevarieerdheid van Gods schepping, ondertussen scherp oplettend om te voorkomen dat ik in de drukte zomaar een gehoofddoekte moslima van de sokken zou rijden

Wie zag ik daar opeens in de verte? Was dat…? Ja, het was inderdaad een studiegenootje, die ik al lang geleden uit het oog was verloren, maar toch meteen herkende, alsof ik gisteren nog naast haar in de collegebanken had gezeten. Als kunsthistorica beschik ik over een uitstekend visueel geheugen. Namen onthouden is echter niet zo mijn fort. Gelukkig had zij hetzelfde. We herkenden elkaar van gezicht -bij ons beiden gierden de herinneringen door de hersenpan- maar qua naam moesten we elkaar een beetje helpen. Jolande (geen Jolanda).

Dat liet onverlet, dat we binnen de kortste keren in een diepgaand gesprek verwikkeld raakten. Over de vriendjes van vroeger en de echtgenoten van nu. Over onze kinderen en het werk. Hoe is het met…? Wat doe jij nu…? Hoe is het daar en daarmee…? Laatst zag ik nog die en die…

Ieder (50plus)meisje herkent dat wel. Dat sfeertje van unter freudinnen.

Van de rand van het fietspad verkasten we na een kwartiertje of zo naar een terras op Het Plein. Wijntje erbij en een portie gefrituurde garnalen gevolgd door een portie bitterballen (ik jaagde er in no time het calorienrendement van mijn balansdag doorheen).

Na een uurtje of twee waren we behoorlijk bijgepraat. Na het uitwisselen van onze visitekaartjes en de belofte om met een paar andere meiden van weleer binnenkort een reünietje te organiseren, gingen we uiteen.

Dat dat weer kan! Ik voelde me vanmiddag een jaar of 25 en genoot van ‘vrijheid blijheid’.