in het verpleeghuis kantelde het beeld verzorgers van mijn moeder wat zijn jullie lief
-
- jongste van vier
-
- op je trouwdag
-
- wat was je mooi
-
- met mama in de tuin
-
- soms is er contact
moeder, echtgenote, dochter
Ik, 56-jarig 50+meisje ben een gelukkig getrouwde werkende moeder met een studerende zoon, een nog thuiswonende puberdochter en een demente moeder.
Herkenbaar?
Deze week is mijn mammie 89 jaar geworden. Ze heeft al jaren afasie.
Geen woord meer mee te wisselen.
Kent ze me nog?
Maandenlang heeft ze hartverscheurend gehuild. Tranen drupten op de vloer.
Tegenwoordig bijna niet meer.
Ik weet eigenlijk niet wat dat met me gedaan heeft. Nog geen plek gegeven?
Ik weet wel dat ik hier niet op voorbereid was.
mama, jij was ook moeder, echtgenote en dochter
Mama zwom elke week. Ze was het oudste lid van de sportschool.
Ging op een debat club en op Engelse conversatieles. En dat terwijl ze ook zonder afasie geen prater was.
Ze verzamelde ordners vol knipsels over gezonde voeding. Over apparaten en preparaten die haar ouderdomshandicaps konden verminderen.
Wat de dokter van de Telegraaf te zeggen had over macula degeneratie of de allerlaatste vernieuwingen op het gebied van gehoortoestellen: mijn moeder was ervan op de hoogte.
in het verpleeghuis
Nu loopt ze krom (nooit gedacht!) en schuifelt wat door de gangen.
Ze heeft een lieve echtgenoot/broer opgedaan in het verpleeghuis.
Wout is nooit ver weg en houdt een oogje op haar.
„Waar ga je met haar naar toe, ik vertrouw je voor geen cent” zegt hij tegen echtgenoot B. als hij met mama richting lift gaat.
Ik loop mijn moeders kamer binnen en daar staat hij in zijn luier met zijn broek op de knieën.
Hij is lief voor haar. Als ik mama terugbreng van weggeweest lichten zijn ogen op.
Hij aait over haar hand. „Liefde voor het leven” zegt hij dan „en misschien wel meer”.
Soms is zij zijn zus, soms zijn overleden vrouw. Maakt niet uit….het is fijn om te zien dat er ook in deze schemerwereld diep menselijk contact kan zijn.
verpleeghuispersoneel: chapeau!
En bijna altijd is Marja er, de verzorgende van „Fresialaantje”.
Mensen zoals Marja en haar collega’s kende ik niet. Ik wordt zo blij van hen.
Een bewoner onder de poep, zij draaien er hun hand niet voor om. Als het moet gewoon twee keer per dag ff onder de douche.
Nog nooit iemand overdag in pyjama gezien.
In de huiskamer met open keuken wordt elke dag vers gekookt.
Met dank aan de bezorgdienst van AH.
gedicht
mama
mijn hoofd in je schoot
over je schouder, gezicht in je nek
transpiratielucht van fris en jong en energiek
wat ben je lief
wat ben je mooi
iedereen kijkt naar je
ik hef mijn hoofd
kijk naar je omhoog
oneindige gang met murmelende wezens
handen wrijven langs de wand
spruitjeslucht is er heilig bij
in je kamer
komt me tegemoet
daardoorheen breekt bleek
fris en jong en energiek