Heldinnen & Other Animals

Heldin Elja Daae

22 april 2015

Elke dag bloggen

Heldin Elja Daae blogt elke dag. Al ruim drie jaar.

En hoe!

Ongeveer een jaar nu lees ik haar blog met veel plezier. Elke dag.

Ik denk haar inmiddels goed te kennen, zij het niet IRL.

Elja is een deel van mijn leven geworden.

Elja Daae

’Gewoon’

Wat kan die meid schrijven.

’Gewoon’ over van alles.

Over wat haar zoal bezig houdt. Over haar vak. Ze is expert op het gebied van social media, bloggen, webinars, enz. Over haar leven als werkende moeder met drie kinderen. Haar leven als ex-expat. Soms ook over alledaagse dingetjes.

Nu ik dit zo opsom klinkt het nogal triviaal. Maar dat is het allesbehalve. Niet voor niets heb ik het woord ’gewoon’ tussen aanhalingstekens gezet.

Niets wat ze schrijft is gewoon. Gewoon omdat ze niet gewoon is.

Over de gewoonste dingen denkt ze na. Via haar blog posts deelt ze haar gedachten met mij en zet ze me aan het denken.

Ze raakt me. Elke post opnieuw.

Zo herkenbaar

Waarom ze me raakt? Moeilijk onder woorden te brengen. Misschien omdat het zo herkenbaar is wat zij schrijft. Tenminste voor mij.

Herkenbaar als een aha-erlebnis.

Soms weemoedig herkenbaar: een ach-ja-belevenis.

Soms verrassend herkenbaar: hé, dat heb ik ook meegemaakt, maar Elja geeft er dan een draai aan, die ik zelf niet zou kunnen bedenken.

Soms stimulerend herkenbaar: ja, daar worstel ik ook mee en Elja kan me dan een duw geven in de goede richting.

Die herkenbaarheid geeft mij een veilig en comfortabel gevoel. Ik ben niet alleen op de wereld. Er zijn anderen, die (ongeveer) hetzelfde denken. Niet alleen inhoudelijk hetzelfde, maar ook procesmatig. Voor mij voelt Elja’s denktrant, haar manier van redeneren, vertrouwt. De logica waarmee ze haar posts opbouwt kan ik moeiteloos volgen.

Het leest zo lekker

Elja’s blog leest ook ’gewoon’ heel lekker.

In haar blog post van afgelopen maandag 20 april jl. schrijft ze over hoe ze dat doet, elke dag bloggen

„Zo doe je dat bloggen: een korte bloghandleiding volgens Elja” heet dat blog en daarin zegt ze:

„Ik ben meer waarde gaan hechten aan de vorm, de metrische vorm, het ritme, de opbouw. Ik wil dat het lekker leest, dat het mijn toon en mijn kadans heeft en dat het net als bij een muziekstuk blijft hangen nadat je de laatste noot leest.”

Dat bedoel ik dus. Beter kan ik het niet verwoorden. Daarom lezen die stukken van Elja ’gewoon’ heel lekker.

Met rode oortjes

Haar blog post over bloggen las ik met rode oortjes.

De titel alleen al maakte me gretig om de inhoud tot me te nemen.

Want ja, dat wil ik ook. Elke dag bloggen. Maar hoe doe je dat dan? Hoe doet mijn heldin Elja dat dan?

En daar was het weer: de herkenbaarheid.

„Ik begin gewoon te typen wat in mijn hoofd opkomt”

schrijft ze.

Dat doe ik ook.

Wat er in mijn hoofd opkomt

Natuurlijk komt er niet zomaar even iets in mijn hoofd op. Voor ik ’gewoon’ ga typen is het al een tijdje aan het borrelen. Iets heeft mij getriggerd om bepaalde gedachten aan het papier toe te vertrouwen.

Niet letterlijk op papier hoor. Ik mag dan 50plus zijn, het handmatig schrijven ben ik nagenoeg verleerd. Schrijven doe ik tegenwoordig via een toetsenbord, het boodschappenlijstje incluis.

Als ik geen trigger heb, dan komt er niets.

Net als bij Elja word ik vaak getriggerd door iets dat ik lees.

Een artikel in de krant. Een zin of zelfs een enkel woord. Een bepaald woord kan lang bij me blijven. Ik krijg er een relatie mee.

Het woord ‘triggeren’

Naar aanleiding van de post van Elja bleef het woord triggeren steeds de kop opsteken in mijn hoofd. Het is geen bijzonder mooi woord en bovendien een anglicisme (googelen leerde mij dat ’triggeren’ niet voorkomt in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie noch in de spellingwoordenlijst van Open Taal).

Toch is het een woord waar ik sinds ik blog een band mee heb opgebouwd. Omdat het gevoelsmatig dicht in de buurt komt van die eerste aanzet tot bloggen. Iets raakt je, de trekker wordt overgehaald. Dat is het startpunt van het proces dat leidt tot een volgende blog post.

Het is een heel proces

Het is een heel proces om te komen tot een post die het publiceren waard is. Ik zou daarvoor zelfs het woord bevalling in de mond willen nemen.

De trigger is er. Ook de woordenstroom is geen probleem. Meestal staat het raamwerk van de post vrij vlot op poten. Gedachten zijn geordend en opgeschreven met een denkbeeldige toehoorster voor ogen.

Maar dan. Finetunen. Schaven. Een extra controle voor de spelling (daar ben ik slecht in). En nog een om de typefouten eruit te halen.

Wat overigens nog geen garantie is voor een foutloos geschreven blog. Helaas.

En dan ook nog goede afbeeldingen vinden

Net als Elja is het vinden van de juiste afbeeldingen ook bij mij een dingetje. Om niet te zeggen een crime. Allereerst probeer ik afbeeldingen te vinden met voldoende pixels voor kolombreed. Daarna bewerk ik ze via PicMonkey. Vervolgens opslaan in downloads, uploaden in WordPress en invoegen op de plaats van bestemming in de post.

Eén foto vind ik niet voldoende. Daarvoor hou ik teveel van afwisseling tussen woord en beeld.

Wel een goede tip van Elja: een voorraadje aanleggen. Dat ga ik ook doen als ik eens een keer wat tijd over heb (nooit dus!).

De tijd vinden

De factor tijd is cruciaal voor de productie. Helaas komt een post soms niet veel verder dan mijn hoofd. Omdat ik werk en bij inspiratie tijdens het werk geen tijd heb om de outline van een nieuwe blog vast te leggen. Omdat ik andere prioriteiten stel in mijn time management, zoals met manlief op de bank tv kijken i.p.v. boven achter de computer bloggen. Of omdat ik in mijn moestuin moet/wil werken. Of op een terrasje wil zitten met een glaasje wijn. Wil dansen. Naar de sportschool gaan. Of de voorkeur geef aan lekker kletsen met vriendinnen.

Elja maakt daar korte metten mee.